Te Zuylen

Geen idee of u het zich nog herinnert, maar ik heb nóg een tuinproject: de moestuinbakken bij ons in de straat. Veertien. Het oogt ontzettend leuk en gezellig, als ze tenminste een beetje bijgehouden worden. Maar vorige (na)zomer werden er allemaal groenten uit de bakken gestolen en was er bij de medetuinierders overheersend sprake van afgenomen motivatie. Heel begrijpelijk, maar wel jammer van het straatbeeld. 

Gedurende vijf jaar was ik mede-aanjager van dit project, tot mijn maat in de straat wegverhuisde. Toen moest ik het ineens allemaal alleen doen. Mijn oproepen in de straatapp leidden tot weinig hulp. Iedereen heeft natuurlijk zijn / haar redenen om tijd in die bakken te steken. Er wonen hier nogal wat jonge gezinnen, en die dromen dan leuk leerzaam voor de kinderen een moestuinbak, maar je moet wel de tijd vinden om er af en toe iets aan te doen. Anders verwildert het waar je bij staat. Ondertussen werd ik steeds gefrustreerder en bozer. Uiteindelijk besloot ik het allemaal los te laten en de boel de boel te laten.

En dat is het nu: een janboel. Vandaag besluit ik de regie terug te nemen en ga ik wat van het onkruid tussen de bakken wegmaaien met de grastrimmer. Niet meer boos en zonder verwachting over enige hulp van straatgenoten, zeg ik tegen mijzelf. Gewoon omdat ik het leuk vind. Ik fotografeer die bakken vol onkruid en stel in de app voor dat ik ze leeg maak en dan weer vul met aardappelen ofzo. Eén bak trek ik alvast leeg en ik haal gauw nog wat laatste pootaardappelen in Groenekan. Tenslotte zet ik naamkaartjes in de bakken. Hopelijk weerhoudt het de dieven. En zo niet dan niet. Dan genieten we zo lang er te genieten valt van het leuke uitzichr.

Baby Reindeer

Per ongeluk op Netflix in de nieuwe miniserie Baby Reindeer terecht gekomen. Over een comedian die gestalkt wordt door een hele dikke vrouw. Gebaseerd op een waargebeurd verhaal. Het overkwam Richard Gadd, die ook zelf de film schreef en de hoofdrol speelt.

De stalkster wordt gespeeld door Jessica Gunning, een prachtige rol. De vrouw is moddervet, maar als ze schaterlacht is ze heel aanstekelijk en onweerstaanbaar. 

Het is een genuanceerd empatisch en aandoenlijk verhaal. Zeven afleveringen.

Team Fluisterstille Stem

Met het 'team' De Fluisterstille Stem doen we een Hemelvaartsdagje bij de Oostvaardersplassen. We zijn allemaal heel blij elkaar weer te zien. We zijn echt wat geworden, zeggen we trots. Ik heb voor vandaag de locatie bedacht, halverwege Oldekerk (Gr.) en Utrecht. Nieuwe Wilma en ik hebben een paar weken geleden de wandeling voorgelopen en de horeca getest. En nu lopen we alemaal mee, en de mannen zijn ook mee.  Driekwart lopen we in stilte. En daarna weer voluit kwekken en lekker eten. 

Ik leerde deze mensen kennen in de coronatijd, online, ze boden een online meditatie aan. En toen de pandemie voorbij was vertrok aanstichter Toos ze naar Groningen.

Evelyn weet te vertellen dat dit natuurgebied is ontstaan door een fout bij het inpolderen. Er kwamen heel veel vogels op af, die vervolgens in Nederland bleven, zoals de zilverreiger.

https://defluisterstillestem.nl/

https://nl.m.wikipedia.org/wiki/Oostvaardersplassen

Tuinerwtenmuntpuree

Na twee weken vegetarisch gekookt te hebben heb ik zin in iets met vis. En chorizo. Het recept kom ik tegen in mijn favorieten van de AH-app: tuinerwten-muntpuree met kabeljauw en chorizo. Ooit heb ik het al eerder gemaakt. Zo kleurig en smakelijk. Echt leuk. 

Eens zei iemand tegen mij dat ze dacht dat ik recepten ging noteren als ik werkelijk niets te vertellen had. Ook zag ik eens een documentaire over kok en culinair schrijfster Yvette van Boven die vertelde dat haar man en zij twee keer per dag koken en warm eten, en dat ze altijd over eten  praten. Dan valt dat met mij en de recepten nogal mee. Ik kan het ook over de kabinetsformatie gaan hebben, of de oorlog in Gaza en Oekraïne. Of het Eurovisie Songfestival.

Recept: I'll https://www.ah.nl/r/1185529

Langs de Lek

Gisteren wilde ik een rondje fietsen naar het Vliegveld Hilversum, maar bij Oud-Maarsseveen was ik al uitgeput. Het is al een tijdje geleden dat ik een lange fietstocht maakte. Het heeft vanaf oktober aan een stuk geregend. Ik heb geloof ik niet echt conditie meer. Dus als ik vanochtend in de weer-app zie dat we de hele dag zon hebben app ik Elly of ze meegaat. Als er iemand meegaat zal ik het hopelijk niet zo snel opgeven.

Het is pittig weer, ondanks de zon, we hebben het gevoel dat we de hele tocht wind tegen hebben. Veel horeca onderweg is dicht. Huh? Het is toch meivakantie? Maar het is ook dinsdag. Uiteindelijk lunchen we op het plein van Vianen, waar het helemaal vol bejaarden zit. Alsof we in een enge film zitten. We zijn zelf ook best wel bejaard al. Maar toch nog niet zo bejaard als het uitgaand publiek in Vianen.

Pavlidis

Natuurlijk volg ik ook de Eredivisie. PSV is gewoon de allerbeste dit jaar, vandaag groot feest in Eindhoven, maar ik houd niet van PSV. Cody Gakpo vond ik leuk, en Xavi Simons, maar die spelen al lang weer in een buitenland. Joey Veerman gaat ook nog wel, maar Luuk de Jong kan ik echt niet uitstaan. Met zijn Arische kop. Die hekel komt doordat hij bij elk doelpunt dat hij scoort (en hij is bijna topscorer van het jaar) zichzelf heel hard op de borst klopt en zo zichzelf op de borst kloppend naar het publiek rent. Qua succes zou ik hem moeten tekenen, maar nee, die mag ik niet.

Doe mij maar Pavlidis, de Griekse spits van AZ. Ook bijna topscorer. Daar ben ik echt dol op. Vroeger waren het vooral Ajacieden waar ik warm voor liep, maar dat zit er dit jaar niet in.

Terugleveren

De energie van de zonnepanelen gebruiken op het moment dat de zon schijnt. Dat snap ik. Maar dat je moet betalen als je energie van het net gebruikt én als je aan het net levert? Straks als de zon weer volop gaat schijnen leveren we als een gek. Ik draai twee à drie wasjes per week en één vaatwas per twee dagen. Ik kan de accu van mijn fiets laden als de zon schijnt, en die van de grastrimmer, en die van de telefoon. Maar je lampen? Ik kan er niet helemaal bij met mijn verstand.

https://www.nu.nl/tech/6309285/besparen-op-je-energiekosten-pas-je-verbruik-aan-op-je-zonnepanelen.html

Sandwijck

Vandaag doen we het Landgoed Sandwijck. Weer zo'n landgoedje van Utrechts Landschap ten oosten van Utrecht bij De Bilt. Dit is vlakbij het KNMI. Niet zo schilderachtig als Landgoed Oostbroek waar we vorige week liepen, maar toch echt leuk. Er zijn verschillende huizen en villa's op het terrein, waarvan een van een woongroep is, ooit gekraakt en sinds enkele jaren in bezit van Stichting Stadsherstel Utrecht. Geweldig dat er nog historische woningen zijn die buiten het commerciele circuit blijven.

https://www.utrechtslandschap.nl/routes/wandelroute/sandwijck

Niet ik

Zondag leesdag. Omdat ik nogal onder de indruk was van Om en nabij van Yolanda Entius lees ik een andere roman van haar: Niet ik. Gevonden in de e-bibliotheek. 

Ook dit boek lees ik in een keer uit, maar ik ben iets minder geboeid. Het gaat over een grote verliefdheid die zij had met een flamboyante charmante oudere acteur / docent op de Toneelschool, wat nooit wat werd. Een soort omgekeerde #MeToo. Vandaar ook de titel 'Niet Ik'. Het boek verscheen nadat een paar jaar geleden diverse #MeToo-schandalen op de Amsterdamse Toneelschool aan het licht kwamen. 

De familiegeschiedenis met haar vader/ouders die niets van hun dochters wilden weten speelt ook hier weer een grote rol. Kortom je moet niet teveel Entius kort achter elkaar lezen.

Dodenherdenking

De Nationale Dodenherdenking op de Dam is al twee weken nieuws van de dag, wij wonen de Dodenherdenking altijd bij ons op Zuilen. Op het Prins Bernhardplein is een monument waar alle plechtigheden plaatsvinden met alle betrokken organisaties in de wijk: de vrijwillige brandweer, de scouting, de kerk, de kracht van Zuilen en wat al niet. Het regent, dus het is niet zo druk. De wethouder speecht over de Utrechtse verzetsman Henk Das. 

We hadden de ijverige tuinbuurvrouw te eten, die terug is van een maand Frankrijk. Ik heb in die maand twee keer haar brandnetels weggemaaid, waar ze heel dankbaar voor is. Zij is nog nooit op de Dodenherdenking geweest en vertelt over haar Friese grootvader die overleed in concentratiekamp Neuengamme.

Ons Genot

Eerst ga ik naar de tuin om de plantjes die ik nog had van de markt vorige week in de tuin te zetten: pastinaak, rode ui, pompoen, rode kool, eikenbladsla. Beetje wieden, en kijken hoe het gesteld in met de twee weken geleden gepote uien en aardappelen. De uien komen al uit de grond en de aardappelen misschien ook. Maar dat is even afwachten en vergelijken met het onkruid eromheen. De afgestorven paprika's, komkommer en tomaten gaan eruit. 

Dan ga ik langs bij de kweker in Harmelen voor veldsla, twee paprika- en één tomatenplantje. En nu maar hopen dat ze niet weer doodgaan. En nog wat cosmea, voor de roze en witte touch. Het wordt steeds leuker in mijn tuin. Tenslotte strooi ik een zakje haagwinde-zaadjes leeg in een hoekje van de tuin. 

Het boek van Entius heeft wel wel geholpen, in die zin dat je nooit kunt voorspellen wat er wel en niet lukt. Dat je zo chaotisch kunt zijn in het tuin-werken. 

Entius

Mooi boek: Om en nabij van Yolanda Entius. Ergens las ik dat zij net als Nicolien Mizee en Gerbrand Bakker zo aanstekelijk over tuinen kan schrijven, dat je helemaal verkocht bent zelfs als ze over de composthoop begint. Dit is een boek waarin ze anders schrijft dan anders. Geen gecomponeerde roman maar onderzoekend over haar leven. Er komt wat er komt. Het gaat over het huis en tuin in Frankrijk in de Haut Marne waar K. & Fr.  ook een huis hebben. en over het fenomeen thuis. Je thuis voelen. Ze wonen afwisselend in Amaterdam en het Franse huis.

Thuis. Het ouderlijk huis in Stolwijk Zuid-Holland was geen thuis met de tirannieke vader en de angstige moeder die niet voor haar dochters opkwam. Die het contact met hun dochters verbreken. In Amsterdam werd de vrouwenwoongroep jarenlang een thuis. Zelf gebouwd, alles helemaal samen. Er is een F (die een keer ergens per ongeluk Frits heet) met wie ze een bouwval in Frankrijk koopt en opknapt en daar maanden per jaar is. Het gaat over zijn waar je bent en je daar thuis voelen. Of niet (meer) thuis voelen. Je verbinden met de ongeving. Het verhaal meandert door haar leven.   

Eigenlijk gaat het nauwelijks over werk, terwijl ze actrice is geweest en filmmaker. Dat vind ik wel wonderlijk want tussen je 30e en ruim je 60e is werk toch nogal dominant in je tijdsbesteding. Wat wil je worden wie wil je zijn. Maar op enig moment verbleekt de carrière. Als je het goed doet als schrijver krijg je een Beurs en royalties. En kun je leven.

Ze heeft heel veel aandacht voor details. Als je een huis (ver)bouwt, of een tuin, dan stuit je op ontiegelijk veel details waar je lang geen weet van had maar die voor van alles van levensbelang zijn. Dat maakt het boek zo interessant.

Het Dikke Torentje

De uitvaart van het koorlid vindt plaats in Eemnes, in een locatie genaamd 'Het Dikke Torentje'. Een mooi oud kerkje dat nu dienst doet als trouwlocatie. Ik was er nog nooit, in Eemnes. Het dorp ligt net boven de A1 bij Baarn. Het dorp en de omgeving staan op mijn netvlies door een artikel over een Vietnamese fotograaf die er woont en er prachtige natuurfoto's maakt. Het kerkje ligt helemaal buiten het dorp. Gisteren toen het ineens een snikhete tropische dag was had ik bedacht dat ik wel op de fiets kon gaan, 1,5 uur fietsen, maar het is alweer koud en het regent weer.

Het is een mooi afscheid. Alle aanwezigen kennen haar, dus er wordt bij de herinneringen geen 'levensloop' verteld, maar gaandeweg kom ik er toch achter dat ze in haar werkzame leven orthopedagoge was én directeur van een grote GGZ-instelling in de regio. In haar gepensioneerde jaren was ze actief voor van alles, wandelen, fietsen, quilten, klassieke muziek en de Voedselbank. Die vrouw zag je dan elke week tussen de sopranen zitten, steeds dunner en wankeler.

Er is veel mooie muziek te horen en vijf speeches: de kersverse echtgenoot, zoon, dochter, zus, vriendin, collega. Wij van de zanggroep zijn de kers op de taart.

Einde beukenhaag

Grote consternatie in de straatapp. De na zeven jaar eindelijk mooie beukenhaag wordt rücksichtslos gerooid. Wat een herrie, en dat om 07uur. Voor de meeste bewoners is dit een volkomen verrassing. 

Het komt zo: De verlichting aan de schuurtjes op het achterterrein dat dient als parkeerplaats & kinderspeelplaats is al jaren kapot. Eerst werd die regelmatig gerepareerd en toen niet meer. Al jaren is het aardedonker daar 's avons en 's nachts. De leidingen lagen ongeveer onder die heggen en er viel niet te achterhalen waar die kapot was. Uiteindelijk is op de VVE (we hebben een VVE voor de parkeerplaatsen) besloten dat we de oude leidingen laten voor wat ze zijn en dat er nieuwe leidingen moeten komen. Het gaat altijd over die verlichting, waarom dat niet opgelost wordt.

Afgelopen herfst zouden de heggen er tijdelijk uit gaan en die zouden als alles weer werkte  teruggeplaatst worden. Dat was het idee. Maar er gebeurde helemaal niets. En dan nu dit op de vroege mei-ochtend. Wat een herrie en wat een kaalslag. En een opwinding. 

De mannen van het bestuur van VVE op de app in de verdediging. De hovenier had gezegd dat het niet haalbaar was: eerst rooien en dan weer terugplaatsen. Die beukjes zouden dat niet overleven. Maar de bestuursleden hadden niet bedacht om hun nieuwe besluit, het advies van de hovenier te communiceren: alles rigoureus eruit en als er weer verlichting is nieuwe heggetjes planten.

Het lijkt me niet fijn: bestuurder zijn van de VVE. Veel werk en altijd verontwaardigde mensen. Veel mensen die de stukken niet lezen. Die niet op de vergadering komen. 

Zomerdag

De naweeën van het verjaardagsfeestje. Het was helemaal niet laat, maar ik ben behoorlijk gevloerd. Eerst denk ik bij het opstaan nog energiek: ik ga een dag fietsen, maar in de achtertuin stuit ik op twee kratten vol plantjes, die Hani501 uit Friesland heeft meegebracht en die ik goed kan integreren. Geen idee wat het allemaal is, maar dat zal de tijd leren. 

Dus in de plots ongekend felle zon ruim ik in de stadstuintjes voor en achter de resten van de lentevreugd op, en op naar de zomer. De heg gesnoeid. Heet dat het is. 27 graden! Geen haar op mijn hoofd die nog aan fietsen denkt. 

En zo eindig ik in de hangmat met het boek Om en nabij. Langs de grenzen van mijn tuin in Frankrijk van Yolanda Entius, ook een verjaarscadeau. Het gaat over een huis en tuin in Frankrijk tuinen en over het gevoel van thuis door de jaren heen. Het huis van je ouders dat niet als thuis voelde, de eerste studentenkamer, het kraakpand met een vrouwenwoongroep... En dan de bouwval in Frankrijk. Toegespitst op alle aspecten van wonen en thuis zijn.

Peek komt onverwacht op de thee. Dat is leuk! Maar ze zit nog niet, of het begint te onweren. Zij is panisch voor onweer en vliegt naar huis. Dan is het ineens weer 16 graden. Wat een rare dag.

Er Is Er Een Jarig

Op de een of andere manier voel ik me een beetje zorgelijk of mijn verjaardagsfeestje wel gezellig wordt. Een groot gezelschap kan ik niet aan, ik wil maar een paar vriendinnen. Maar de laatste jaren heb ik twee belangrijke vriendinnen verloren, Marg en Will, die altijd een constante en een soort spil waren. Gelukkig is Hani501 er nog wel en zijn er weer nieuwe vriendinnen in mijn leven gekomen. Maar kunnen die het dan wel met elkaar vinden? Ik stel ze voor. Kijk: met haar ga ik naar het voetbal. Kijk: met haar doe ik stille wandelingen. Met haar zit ik op koor. En met haar ga ik fietsen en exotisch uit eten. En dan hoop je maar dat het tussen hen onderling ook klikt. En dat doet het. Pff.

We hebben een tafel gereserveerd bij de Colour Kitchen bij ons achter. We zitten buiten. De zon schijnt stralend. We hebben een tafel buiten. Het is enorm gezellig, geanimeerd en feestelijk. Wie had dat durven dromen.

Over Emmen

Het filmpje is alweer een paar dagen oud, maar ik had het nog niet gezien. Ik stuur het naar de Geschwister-app, want ik moet er nogal om  lachen, vooral om de twee vals viool spelende meisjes. Maar niet iedereen vindt het leuk. 'Het eeuwige Emmen-bashing door Hilversum', hoor ik. Dat is ook weer waar. Maar echt leuk vond en vind ik Emmen niet. Ik ben nog eens terug geweest naar de nieuwe dierentuin Wildlands, maar die was zo groot dat je bijna geen dier zag. Dat ze zich konden verstoppen was deel van het concept. Wat je in veel dierentuinen in het buitenland ook ziet.

De dirigente

Ik heb al een maand niet getekend. Geen inspiratie. En ik mis het zeer. En vandaag na het koor heb ik een idee: ik wil de dirigente tekenen. Zij is zo leuk! Dat denk ik al langer, maar ik durf niet haar uit de les te trekken om te vragen of ik een serie foto's mag schieten. Dus vraag ik het aan haar moeder, naast wie ik sta te zingen. En die stuurt mij wat. Dit is wel een mooi cadeau voor mijzelf op de vooravond van mijn 67ste verjaardag.

Te Bilthoven

Het koor is weer mooi. De stem van de dirigente (kinkhoest)  is bijna weer terug, en haar energie heeft ze zeker weer terug. Ze jut ons voortdurend op om niet zo stijf stil te staan, mee te deinen, wenkbrauwen omhoog, mond verticaal wijd open. Nu is het helaas meivakantie en zingen we wel een maand niet.

Alleen nog aanstaande vrijdag. De al maanden (jaren?) zieke sopraan is vorige vrijdag overleden en nu gaan we met twaalf dames vrijdag zingen bij de uitvaartdienst in Eemnes. Sommige dames willen afspreken dat we in het zwart gaan, maar dat vinden anderen weer té somber. De sopraan was tenslotte bij leven een levensblije kleurrijke persoon. Nu wordt het donkerblauw.

Het eiland

Gelezen: Het eiland door Libby Page. Gevonden in de E-bibliotheek. Het omslag deed me denken aan een prachtige roman die ik jaren geleden las las over een Londense vrouw die terugkeerde naar de Orkneys: De uitweer van Amy Liptrot. Waarna we naar de Schotse Orkneys op vakantie gingen. 

Dit boek, zelfde uitgeverij, vergelijkbaar omslag, gaat over een vrouw die terugkeert naar The Isle of Kip, een klein eiland in de Hebriden. Westelijk Schotland. De uitweer was een rauw boek, over verslaving en eenzaamheid. Die vrouw ging werken bij de vogelwacht. Dit is meer een B-film. Een streekroman. Uiteindelijk een feel good movie. Grote zware thema's, en eind goed al goed. Ik kan dat zo wel kritisch opschrijven, maar ik  heb het wel in een ruk uitgelezen en ik heb zelfs af en toe een traantje weggepinkt.

Hoofdpersoon Lorna is een onderwijzeres in Londen, alleenstaande moeder van één dochter Ella. Ze komt van het eiland Kip dat ze op haar achttiende heeft verlaten en waar ze nooit weer terug is geweest. Nu zijn beide haar ouders overleden en gaan Lorna en Ella met de trein naar Schotland. Logeren bij haar broer(tje) die ze nooit meer heeft gezien of gesproken. Er is een pijnlijke geschiedenis en het duurt heel lang voor we die kennen. 

Er zijn twee vertellers: Lorna en Alice, de vrouw van Jack. We leren het eiland met zijn hechte sociale structuur kennen via Alice, boerin en yogalerares met heel veel vriendinnen op het eiland. De oude onderwijzeres heeft kanker en straks dreigt het eiland geen school meer te hebben, want niemand solliciteert op de functie. En dan is er ook nog een knappe man, kunstenaar, op wie Lorna valt.

Ach en de nichtjes houden zo van elkaar. En langzaam maar toch ontdooit de broer. En geven meer mensen toe dat ze geweten hebben dat Lorna als kind mishandeld en vernederd werd als kind.

De tuin

Zondagochtend. Ik hang wat rond in mijn tuin. Het is er heerlijk. Na de erwtjes zijn nu ook de paprika, de komkommer en tomaatjes dood. Snik. Maar de seringstruiken beginnen uit te botten en dat maakt veel goed. 

Volgens de Surinaamse buurman komt het afsterven van de paprika etcetera van de nachtvorst en hadden ze nog niet in de grond gemogen, volgende week pas, na IJsheiligen. 

Het draadje van de grastrimmer is op. Hoe werkt dat ook alweer? Na een kwartiertje lukt het. Ik doe wat gras maaien, ook bij de ijverige buurvrouw die wel een maand weg is. Haar tuin is helemaal overwoekerd door brandnetel. Daar maai ik wat paadjes uit. Dan is het minder erg. Dan poot ik de zes Bildstar-aardappelen die ik nog over had in een klein Bildstar-bedje. Ik vind mezelf erg grappig bezig. 

Er fietst een nieuwe persoon langs, twee drie keer. Ze zit hier sinds februari, vertelt ze. Ze heeft een halve tuin, zonder huisje. Mijn tuin vindt ze héél mooi zegt ze. Ik glunder ervan. We filosoferen wat over tuinen. Domweg gelukkig in de volkstuin.

Koningsdag

Koningsdag 2024 begint met selfies van enkele zussen voor hun tv: ons geboortedorp Emmen, dat inmiddels een stad heet, is het centrum van de koninklijke feestelijkheden. De zus uit MeckPom zit in een Duitse serre met andere in oranje gestoken Nederlanders te Duitsland, een zus zit met een oranje bloemhoed op in de camper in Italië naar de tv te kijken. Ik ga een uurtje naar de tuin en passeer het Oranjefeest in de laan achter ons. Ik ril altijd van het schoolplein vol troep, wat vrijmarkt is. Op Koningsdag voel ik me een zuurpruim.

Bobby en ik gaan wandelen op Landgoed Oostbroek, tussen De Bilt en Zeist, waar het hoofdkwartier van de organisatie Utrechts Landschap gevestigd is. Daar zijn wij al jaren lid van. Dit landgoed ligt direct aan de A28, reden waarom ik er nog nooit geweest ben. Maar ondanks het geruis van het verkeer blijkt het geweldig leuk en mooi en sprookjesachtig. De bomen zijn er mega-hoog, tot wel 40 meter. Er zijn heel veel vogels. Er is een moerasgebied. Er is een prachtige oude kloostertuin die door vrijwilligers wordt onderhouden. Er is ook een kleine horeca en winkeltje. Het grote huis is het hoofdkantoor van Utrechts Landschap. Het zou toch je werkplek zijn. De landgoederen ten oosten van Utrecht zouden de reden zijn dat Utrecht, Zeist en De Bilt nooit aan elkaar gegroeid zijn. 

Je hebt er uitzicht op De Utrechtse universiteitswijk voorheen de Uithof, dat tegenwoordig Utrecht Science Park heet, met ook zijn ziekenhuizen UMC en Máxima Kinderziekenhuis. Die wijk is zo in dat landschap gepleurd zonder enig respect voor dat landschap. Van de week las ik dat ze daar nu ook groen en parken gaan aanleggen.

- https://www.utrechtslandschap.nl/gebied/natuur/landgoed-oostbroek

- https://charliestravels.nl/landgoed-oostbroek-natuurgebied-utrecht/

Heerderstrand

Voor de Familiedag die ik samen met Zus4 organiseer ga ik even tussentijdse inspectie doen in Heerde. We doen het feestje dit jaar in de tuin van het droomhuis van Schoonzusje in Heerde. Bij een Partyservice hebben we eten besteld en feestmeubels zoals buffettafels, statafels, biertafeltjes, en servies. Wij zeggen dat we alles buiten doen, maar mocht het gaan regenen dan vindt ze het helemaal niet erg als we binnenkomen. Ze wonen aan een smal laantje waar niet geparkeerd mag worden, maar ze hebben een fikse oprit en de buren vinden het goed als we hier en daar op de oprijlanen gaan staan. 

Het Lunettenpark

Ik ben het koude weer helemaal beu en wil naar buiten. Elly wil gelukkig wel mee. We wagen het erop, en doen een 'stadswandeling'  aan de zuid-oostkant van de stad. Te beginnen bij de oude romantische begraafplaats Soestbergen aan de Gansstraat, vervolgens de begraafplaats Kovelswade, dan onder de Waterlinieweg door naar het toekomstig Park Lunetten met het restaurant 'Stadsjochies' in een grote kas. Het is nu nog een wonderlijk rafelrandje. Vervolgens langs de Waterlinieweg over het spoor heen een stuk door het Utrechtse Beatrixpark bij Lunetten, dan de wijk Hoograven, weer een onderdoorgang onder het spoor door zoeken en dan zijn we weer bij de begraafplaats waar we begonnen. Heel afwisselend met veel verkeersbarrières.

Wasmachine

He he, eindelijk komt de wasmachinereparateur. Het is alweer anderhalve week geleden dat er water in de lekbak stond, niet heel veel, maar toch zo een halve centimeter. Vanwege de garantie moesten we een reparateur via AEG boeken en dat kon alleen online. En hij kwam pascna anderhalve week. Sindsdien heb ik drie wassen gedraaid bij de buren. De buurvrouw vond het trouwens helemaal niet erg. 'Zo spreken we elkaar nog eens!' 

De reparateur Ramon via een bedrijf uit Oss zou komen tussen 09.41u en 13.41u. Dus kan ik niet naar de Dansconditie. Mijn klacht is lekker vaag: er is wat water gelekt. Er is geen storing geweest, constateert hij. En geen lekkage.  Er lijkt helemaal niets aan de hand. Tot hij het zeepbakje opent en er een grote klont zeeppoeder in het bakje blijkt te zitten, waar het water blijkbaar niets langs kon. En toen een andere uitweg zocht. Hoe zo'n klont ontstaat, of het aan de zeep ligt of wat dan ook, daar kan hij niets zinnigs over zeggen. bakje in de gaten houden, schoon houden, droog houden. Wie kijkt nou in het zeepbakje als zij lekkage heeft.

Hij noteert in zijn administratie dat een rubberen afsluitring bij de afvoer niet goed zat, want anders hadden we zijn bezoek - ondanks de garantie - toch moeten betalen. Nu heb ik even geen was meer, dus ik kan niet checken of de machine het echt weer doet.

De toekomst

In de mail een update over de plannen van Overvecht met de wijk Overvecht-Noord, een rommelig lelijk bedrijventerrein omgeven door sportvelden en pittoresk groen. Ook een begraafplaats en crematorium. Dat stadsdeel moet mooier en groener en socialer. 

Daar midden op die kaart liggen dus de volkstuinen. Op de kaart is het een rechthoekig groen vlakje. Het groen daaronder is dus het 'Natuurgebied Zuilen' dat heel mooi is maar waar ze een 'park' van willen maken en onherstelbaar opleuken. 

In het begeleidend schrijven staat dat onze volkstuinen pas de dérde optie zijn om vervangen te worden door sportvelden.

Wat mij nu weer zorgen baart is dat ze het volkstuinenpark open willen maken en er diagonaal een fietspad doorheen willen trekken, terwijl er gewoon fietspaden omheen lopen. Wie verzint dat nou?

Jackfruit

Zoals ik al eerder gemeld heb: ik houd erg van suddervlees, draadjesvlees. Hachée, rendang. Voor die recepten heb ik zelf niet het geduld, maar je kan me er heel gelukkig mee maken. Zondag in restaurant IJver nam ik nog een broodje rendang. Met rundvlees dus. 

Sinds Bobby vorige week vroeg of ik wat vegetarischer zou willen koken - en ik ben het helemaal met hem eens - ben ik weer op zoek naar hartige pittige vleesvervangers. Zo heb ik al vaker gelezen over jackfruit dat geprezen wordt voor vegetarische stoofpotjes. Het is een vrucht met de structuur van draadjesvlees. 

Tegen zo'n nieuw product uitproberen kan ik echter nogal aanhikken. Ik weet niet of de supermarkt het heeft en waar dan. Is boemboe voor rendang wel glutenvrij of moet ik die dan zelf maken? En of het wel lekker is. Dus deze week heb ik het gevonden en gekocht. Bij de Jumbo stond het in een Fairtrade-blikje bij de conserven met fruit. Jumbo heeft ook een eigen merk boemboe rendang.

Er zijn heel veel recepten met jackfruit te vinden, tot Jamie Oliver aan toe. Het is een vegan feestje. Ik kies een recept van Fair Trade, maar ze lijken allemaal erg op elkaar. Uitje en knoflook fruiten, rendang aanbakken, flink wat kokosmelk erdoor, ketjap manis, citroengras... en dan dat jackfruit erbij. Ook al met al nog een uurtje sudderen.

Ik serveer er zilvervliesrijst en sperziebonen bij, maar het recept adviseert een rode kool-atjar. Maar gesneden rode kool hebben ze vandaag niet bij de supermarkt. 

Door het kruidenmengsel van de rendang is het geheel best lekker pittig, maar de jackfruit heeft niet veel smaak. De structuur van draadjesvlees maakt het aardig, maar al met al zijn we niet heel enthousiast.

https://www.fairtradeoriginal.nl/recept/rendang-van-jackfruit/

Moederland

Gelezen: Moederland door Inge de Bever. Geleend bij de e-biblliotheek. Uitgegeven door Van Oorschot dus ik verwachtte iets literairders dan het is. Een autobiografisch werk over een huwelijk van een Nederlandse vrouw met een Turkse man. Ze leerde hem kennen in een studentenhuis. Hij werd een goeie vriend en toen haar verkering uit ging vroeg hij haar ten huwelijk. En zei ze ja. In Nederland als vaderland maar met Turkije als moederland. De Schoonmoeder, de schoonfamilie, de gebruiken, de vakanties, de logeerpartijen k tot over en weer, en uiteindelijk de opkomst van Erdohan.

Kinkhoest

De dirigente uit Bilthoven was een paar weken uitgeschakeld omdat ze geen stem had en nu blijkt dat kinkhoest geweest te zijn. 

Wat ze erover vertelt: het was heel veel hoesten maar geen koorts of verkoudheid. Het heerst. Het duurt tot wel drie maanden, daarom heet het ook wel de honderd-dagen-hoest. Tegen de tijd dat je ontdekt dat je het hebt ben je niet besmettelijk meer. Je bent besmettelijk voor je weet dat je het hebt.

Gelukkig is ze vandaag weer terug en energiek, maar haar normaal zo welluidende stem is nog wel wat dunnetjes. Ik ben heel blij dat we weer zingen, ik heb het echt gemist.

Theater

In het Park waar ik interviews voor schrijf staat ook een theater. (Het is heel divers werk. M'n vorige interview ging over wilgen knotten) Dit theater zit in een heel markant gebouw in de vorm van een Romeins castellum, samen met een archeologisch museum, een restaurant en een 'stadstuin' annex kinderboerderij.  

Vandaag doe ik het interview met de theaterprogrammeur. Leuke vrouw, zo enthousiast! Op deze doordeweekse dag hebben ze twee voorstellingen voor schoolkinderen. Een theaterzaal met 200  zevenjarigen. Wat een lawaai. Wat een energie. Heel erg grappig. 'Jij doet wel het allerleukste vrijwilligerswerk dat je kunt bedenken', zegt Syts bij wie we 's avonds asperges eten. Mijn andere vrijwillgerswerk is de buurttaxi. Dat is óók heel erg leuk.

NDSM

Het kan niet op. Diana die nog altijd in de straat in Amsterdam-Noord woont waar ik woonde van 1994 tot 2000 viert dit jaar haar 68e verjaardag met een lunch met een paar oude vriendinnen in een hip industrieel restaurant (IJver) op het NDSM-terrein. Ik ben er al heel lang niet geweest. De stad is daar heel erg in ontwikkeling. Jarenlang was het een kunstenaars-rafelrand en steeds meer komt en hoge woningbouw tussendoor. Een soort Metropolis is het. 

Na de lunch gaan we over de kades zwalken. Langs het IJ. Bijna allemaal zijn we inmiddels een eind in de zestig, een is zelfs al in de tachtig. Uit Friesland komen we, Haarlem, Utrecht en drie uit Amsterdam. Sinds Diana's zestigste verjaardag zie ik deze dames haast elk jaar, ze beginnen aardig vertrouwd te worden.

Diner met Musique

Erni en Nol hebben Bobby en mij uitgenodigd voor een Diner met Musique in het Zimihc-Theater, op spuugafstand van ons huis. Live muziek, Frans, Zuid-Amerikaans, smooth jazz... Dat kun je niet laten lopen natuurlijk. Heerlijk eten van de Colour Kitchen. Ze hadden niet gevraagd naar allergieën en dieetwensen, en zo worden wij een speciaal tafeltje met glutenvrije en vegetarische hapjes. Heel heerlijk en aandachtig gaat het. Zoiets hebben we al lang niet gedaan.

Roze

Het blijft maar regenen dus de volkstuin loopt steeds weer onder water. Vreselijk. Gisteren bij de kwekerij in Harmelen heb ik wat cosmea-perkplantjes gekocht. Ook al weer roze. Wat houd ik toch van roze. Vandaag gaan ze in de grond. Het stelt niks voor, maar het fleurt er enorm van op. Alle bloesems liggen verregend op de grond zodat het een pointillistisch beeld is. Natuurlijk peins ik wat over de betekenis van het tuinieren, wat ook zo onbehaaglijk (koud en nat en blubber) kan zijn. De aandacht, de hoop, het doorzettingsvermogen, stapje voor stapje, steeds weer nieuwe kansen. 

Aardappelen

Een van de buren geeft haar moestuinbak in de straat weer teruggegeven, nadat ik aangeboden had er eventueel aardappelen in te poten. Dat was mijn oude fantasie toen we met die moestuinbakken in de straat begonnen, dat ik in elke bak een ander gewas zou doen. Een 'akkertje' prei, een 'akkertje' sla, etcetera. Heel onromantisch productiegericht en educatief. 

Maar mijn tuinmaat van toen (hij is verhuisd) was meer voor sociaal tuinieren. Daar was/is ook wat voor te zeggen, behalve dan dat het in werkelijkheid niet altijd even sociaal is. Hoewel iedereen heel erg aardig is is het toch vooral ieder voor zich en niemand voor z'n allen. En dientengevolge meer een zooitje dan ik zou willen.

Sinds vorig jaar een dievegge allemaal groenten uit de bakken stal is het animo voor het moestuinieren bij de mensen met een bak beduidend gedaald. Dus toen heb ik mijn oude plan van stal gehaald en in de groepsapp voorgesteld dat ik wel aardappels wil/kan planten in de bakken die niet meer beheerd worden. Eentje heeft van de week  gereageerd en mij haar bak 'teruggegeven'. 

Dus ik op de fiets tussen de hoosbuien door naar Van der Neut in Groenekan. Zij verkopen losse pootaardappelen. Ik koop wat Opperdoesers en Bildtstars, omdat ik dat zulke mooie namen van vroeger vind. Vorige week heb ik in de volkstuin ook al Doré's gepoot. Die namen heb je niet meer in de supermarkt. Ik geef toe: het is een wonderlijke hobby.

Treasures

We gaan naar het concert 'Gregorian Treasures' van de Nederlandse acapella-groep Wishful Singing die nu een tourtje doen met vijf Britse heren  Voces8 Scholars, en wel in de Jacobikerk. Prachtig. Ik vind de dames al zo geweldig mooi, en nu dide mannenstemmen er tegenaan of eronder: fantastisch. Ze doen maar vijf of zes concerten, en er is nog geen opname van voor zover ik weet, alleen filmpjes van het oefenen vooraf. Het programma bestaat uit bekend en onbekend gregoriaans repertoire, dat ze  uitvoeren volgens de originele middeleeuwse manuscripten. Daarnaast zingen ze modernere werken die op het gregoriaans zijn geïnspireerd, zoals 'Ubi Caritas' en ' Tota pulchra es, Maria' van Maurice Duruflé en 'Ave Generos' van Ola Gjeilo.

Ze zingen niet alleen prachtig, ze zijn bijzonder mooi gekleed en doen mooie choreografieën zodat het ook om naar te kijken nooit saai is.

Dansen

Met de dansjuf praat ik nog wat na over de lessen. We vinden haar allemaal heel erg goed en leuk, maar ik heb toch wat gedachten die ik wil delen. Het is namelijk best moeilijk, al die pasjes, dus de lessen leiden niet tot een eenduidige vreugde. Zou het ermee te maken kunnen hebben dat wij van onze generatie in onze jonge jaren altijd geswingd hebben, los, vrij, blij?  Dat is dan ook mijn associatie of wens bij dansen, en niet dat ik in het gelid moet. Mijn vraag: of ze misschien een 'opdracht' kan verzinnen met vrij swingen.

Ze had een choreografie gemaakt op 'Proud Mary' van Ike & Tina Turner, maar die is zo uptempo dat ik niet goed mee kan komen. Dus vorige week had ik gevraagd of ze misschien iets op een langzamer nummer kon bedenken. Nu heeft ze iets gemaakt op 'Isn't She Lovely'  van Stevie Wonder. Ik vind het niet meteen gemakkelijker. 

Ze vertelt dat ze halverwege de dansopleiding overgestapt is naar de docentenopleiding omdat ze lesgeven het leukst vindt. Ze vindt de oudere doelgroep heel erg leuk, zegt ze, en er zit echt ontwikkeling in ons. We zijn heel serieus en leergierig, en dat is heel anders bij kindergroepen die vaak ongefocust zijn.

Ze vindt mijn verzoek interessant en gaat erover nadenken.

Sticky champignons

Het kwam zo: Bobby vindt mijn kookkunsten geweldig, máár hij zou willen dat ik wat vaker zonder vlees kook. En hij houdt niet zo van gehakt. En ik houd niet zo van tofu, zeg ik een beetje gepikeerd. Nou ja. We gaan allebei ons best doen. Terwijl ik nieuwe vegetarische recepten zoek kookt hij deze week met vlees. Zoals die dingen gaan.

Maar ik ben helemaal blij met de Familie Over de Kook, want die doet dingen die vleesvervangers lekker of onnodig maken. Zo wil ik u attent maken op deze andijviestamppot-met-sticky-champignons. Er komt onverwacht een oude vriendin van Bobby langs rond etenstijd, of ze mee kan eten. Natuurlijk, maar eh, ik heb niets speciaals, alleen andijviestamppot met 'sticky champignons' wat dat ook wezen moge. 

Nou het is weer heerlijk. Natuurlijk meng ik de aardappelen weer met knolselderij en wortel, om het geheel wat koolhydraatarmer te maken. Je mist de verse worst die ik doorgaans bij andijvie klaarmaak helemaal niet. Hete chilisaus is het geheim van deze keuken. Ook de oude vriendin smult en wil meteen het recept.

https://familieoverdekook.nl/andijviestamppot-met-sticky-champignons/

De fietsverzekering

Wat ook wel weer boeiend is: de afhandeling van de diefstal van de accu van de e-bike twee weken geleden. Ik had aangifte gedaan bij de politie, na een paar dagen volgde er in de mail de 'definitieve' aangifte, wat betekent dat een agente ernaar gekeken had. Die stuurde ik door naar de fietsenmaker die de verzekering verkocht en fungeert als tussenpersoon. Ik bleef bij elk contact benadrukken dat het een nieuwe accu was bij een inmiddels vier jaar oude fiets.

Toen belde de fietsenmaker (terwijl ik bij her voetbal was in Breda) dat ik helaas maar €150 euro van de verzekering kreeg. Afschrijving ofzo was het argument. De accu had €599 gekost. Ik herhaalde nog maar eens: Maar het was een níeuwe accu! O ja, zei de fietsenmaker, dat is waar ook. Hij wordt ook een dagje ouder. De dag erop stond er 125 euro op mijn rekening. Een paar dagen later kreeg ik een mail van de verzekering dat ik €358 zou krijgen. Ook dat bedrag stond meteen op mijn rekening. 

En gisteren kreeg ik per post een brief van de verzekeraar dat ik €125 zou krijgen. Wat een zootje is het daar.

Dekbedovertrek

Ik heb weer wat raars meegemaakt. Het zit zo. We hebben vier dekbedovertrekken op lit-jumaux-formaat en twee daarvan zijn onze lievelings-dekbedovertrekken en bij beide is de achterkant uitgescheurd zodat het dekbed er steeds uitfloept. In Duitsland hebben dekbedden vaak knoopjes, maar hier niet. Enfin, ik had bedacht dat ik mijn lievelingsdekbed (donkerrood) naar deTurkse kleermaker zou brengen om hem weer een stukje dicht te naaien en er (druk)knoopjes op te laten zetten. Daartoe had ik het overtrek in een plastic tasje in mijn fietstas gedaan. Maandag al, maar toen bleek de Turkse kleermaker gesloten. 

Vanochtend op de fiets naar tuincentrum Steck, waar wij tegenwoordig met de buurrtaxi kantoor houden. Wij chauffeurs zetten onze fietsen in het personeelsfietsenhok achter het pand. Dat stelt allemaal niet zoveel voor, het hek is gewoon open. Ik liet het plastictasje met daarin het al minstens tien jaar oude dekbedovertrek in de fietstas, fietstas dichtgeklikt. 

Blijkt als ik thuis kom dat plastictasje leeg. Iemand heeft in de ochtend in dat fietsenhok mijn minstens tien jaar oude lievelingsdekbedovertrek gestolen. Wie steelt er nou uit een plastictasje in een fietstas een minstens tien jaar oud rood dekbedovertrek???

Houten paaltjes

Het is alweer twee maanden geleden dat ik met Nieuwe Wilma in Amelisweerd zou wandelen en dat ze toen bij de StayOkay over een ketting struikelde, plat op haar gezicht viel, als een rund bloedde en wéér haar pols brak. Wat een toestand was dat. BHV-ers erbij, de ambulance erbij, naar de Eerste Hulp, ingegipst... Ze is daarna nog geopereerd, maar afgelopen zaterdag reed ze weer auto. 

Belachelijk ketting-hekje. Dat vonden ze bij de StayOkay ook. Er was al vaker iemand over gestruikeld, zeiden ze. Maar het is van de gemeente, zeiden ze, ze konden/mochten er niets aan doen.

Nu loop ik er voor het eerst weer langs. En kijk: ze hebben er een houten 'schuttinkje' omheen gezet. 

Overlevers

In de avond nog even tussen de koude regenbuien door kijken hoe het met de volkstuin is. Wat er wél opkomt. En niet verzopen is. Wel verzopen zijn in elk geval de hibiscus, de herfstanemoon, de brem en de acer. Maar wat daar nu onverwacht opkomt uit de blubber is valeriaan, heemst, boterbloem. Dat moet ik onthouden en lering uit trekken. 

Bij het verlaten van het park - poort goed op slot - komt er een man naast me fietsen die vraagt hoe het met onze volkstuinen gesteld is. Hij heeft bij RTV Utrecht gelezen dat wij op de nominatie staan om vervangen te worden door sportvelden. Het komt allemaal door de asielzoekers, zegt hij, alles krijgen die mensen, zomaar, voor niks, en ons nemen ze alles af. Hoe karikaturaal. Hij blijft trouwhartig naast me fietsen, hij heeft ook een volkstuin, op een ander park ook in Overvecht. Zeg ik wat terug, denk ik, of laat ik maar gaan? 

Familie over de kook

Ik heb een nieuwe receptensite ontdekt: Familie Over de Kook. Vandaag een heerlijke roerbak met vegetarische kip en paprika. De meeste kruiden heb ik wel in huis, ook ketjap en sesamolie, maar het is zo rijk van smaak dat als er een paar ingrediënten ontbreken zal het nog heel lekker zijn. alleen de gembersiroop en hete chilisaus  is op. Bosuitje erover en wat cashewnoten er over. 

https://familieoverdekook.nl/?s=Snelle+roerbak

De wasmachine

De nieuwe wasmachine lekt. Er lag (wat) water in de lekbak onder de machine. Nu doet hij het helemaal niet meer. We hadden de machine gekocht bij een wasmachinewinkel aan de Straatweg omdat ik zo tevreden was over de monteur van die zaak. 'n Heel prettige voorkomende Marokkaanse man. De verkoper van de winkel was een type. Ik heb er vast over geschreven. Dus ik bel hem voor een afspraak.

De garantie blijkt niet via hen te gaan, maar via de website van AEG. Dat herinner ik me nog van ooit mijn Miele. Toen duurde het twee weken voor er een monteur kwam. En toen die kwam kon hij niets voor me doen maar moest ik wel voorrijkosten betalen. Het bleek ook nog om een bekende fabrieksfout te gaan.  Nooit meer een Miele, heb ik toen gezworen. 

Ik ben de aankoop bon kwijt en fiets naar de winkel voor een kopie van de bon. Want die heb ik nodig voor de garantie. 

Naar AEG.nl. Zucht. Ik vul alles in maar krijg geen bevestiging in de mail. Maar ik kan niet met een persoon bellen. Als je het AEG-service-nummer belt dan krijg je een robot en die begrijpt de vraag niet, en als je chat krijg je óók een robot. Het kost allemaal heel veel moeite. Na een half uur heb ik een afspraak: volgende week donderdag. Nu denk ik eigenlijk: laat die garantie maar zitten en laat die bekwame aardige monteur maar komen. Moet ik weer naar de buren voor mijn wasjes? Of naar de wasserette? Cyberwash heet de dichtstbijzijnde. Héél gezellig is het daar, zeggen ze zelf. 

'Vraag het gewoon even aan Diana de buurvrouw', zegt Bobby. Ik vind zulke dingen enorm bezwaarlijk, maar waarom eigenlijk? Als iemand het mij zou vragen zou ik het geen enkel probleem vinden. Dus ik verman mijzelf en vraag het. Ze vindt het goed.

De Paltz

Twee keer ben ik hier eerder geweest, een keer met Will en een keer met Zus3, maar ik herinner het landschap niet meer zo goed. Het is er een beetje ongemakkelijk arriveren omdat er ook het Nationaal Militair Museum is, en voor je het weet ben je verdwaald op dat bombastische (parkeer)terrein, en daar houd ik helemaal niet van. We bleken de instructies niet aandachtig genoeg gelezen te hebben, want net voor/naast de toegangspoort naar het militaire terrein is een klein vriendelijk parkeerterreintje voor de wandeling over landgoed Paltz (van Utrechts Landschap) is prachtig. Beetje Engels.

https://www.utrechtslandschap.nl/routes/wandelroute/de-paltz

Passievrucht

Zondagochtend boekenochtend. Gelezen: De passievrucht van Karel Glastra van Loon. Beroemd boek, uit 1999, nooit gelezen. Zoals ik zoveel beroemde boeken nooit gelezen heb. Er is geen beginnen aan. Ik lees wat op mijn weg komt. Bobby had het jaren geleden op een verjaardag gehad. Hij heeft in een van zijn boekenkasten een plank met boeken die hij ooit gekregen heeft en begint er soms pas jaren later aan. Dus deze lag ineens op de bank. Glanzend omslag. Karel Glastra van Loon is al bijna 20 jaar dood, overleden aan een hersentumor. De kranten stonden er toen vol van.

Een man Armin komt er jaren na de dood van zijn vrouw Monique achter dat hun zoon Bo zijn zoon niet is. Zijn nieuwe vrouw Ellen kan maar niet zwanger worden en onderzoek wijst uiteindelijk uit dat hij onvruchtbaar is. Dan komt er een verbeten zoektocht naar wie de vader dan wel is. Met wie zijn overleden vrouw het dan nog meer gedaan heeft. 

Veel seks in het boek. Pff. Triootje met Moniques beste vriendin Ellen. Niet dat ze per se van de vrije liefde waren en de open relatie, maar dingen gebéurden. En dan had je het er niet over. Maar ze lustten er wel pap van. Uiteindelijk is hij nu met Ellen. Hij gaat bij de eerste vriend van Monique langs, een studievriend, de huisarts, een reisleider. Omslachtig doorvragen. De uitkomst is verpletterend. Iedereen kent het boek natuurlijk al, maar zo niet, dan ga ik het natuurlijk niet verklappen.

Oostvaardersplassen

Met Nieuwe Wilma doe ik een rondje Oostvaardersplassen, vanwege een uitstapje dat we gepland hebben op Hemelvaartsdag met het Team Fluisterstille Stem afdeling Groningen en Utrecht. De Oostvaardersplassen liggen zo'n beetje halverwege en ik was er nog nooit. Er is daar een bezoekerscentrum van Staatsbosbeheer waar we kunnen starten en eindigen. We nemen de Boswachterswandeling 't Lange Pad, ca 7 km. 

Ik had geen idee wat te verwachten van die Oostvaardersplassen. Er loopt daar de snelweg A6 en een spoorlijn naar het Noorden, en een groot deel van het natuurgebied ligt daar tussenin, dus wat men zich dan precies bij 'wildernis' moet voorstellen?

Bij de parkeerplaats staan veel auto's. Dat is even schrikken.  Echt in de eenzaamheid lopen we niet. Et zijn veel vogelaars, mannen en ook wel vrouwen met verrekijkers en telelenzen.

Er zijn rietlanden, waterpartijen, bosjes  en konikpaarden, die jaren geleden zo in het nieuws waren omdat het er teveel werden. Er is geen landschap aangelegd, er groeit wat er groeit, veel hoge wilgen  soms ook dood. Ongewone speciale sfeer. 

https://www.staatsbosbeheer.nl/uit-in-de-natuur/boswachterspad-lange-pad

Vrijdag Tuindag

Zoals voorgenomen is her vandaag Vrijdag Tuindag. Eerst naar de kwekerij in Harmelen, waar ik twee paprikaplanten meeneem, een komkommerplant, een plantje cherry-tomaatjes, een lavendel en drie ranonkeltjes. 

Op het volkstuincomplex is een tuindersbedrijf aan het werk voor grove werkzaamheden. Grote bomen en struiken. Zo is er flink wat hout gehakseld, dus ik eerst gauw een paar kruiwagens houtsnippers scoren. 

Vandaag doe ik de 10 Doré-aardappels en uitjes uit Groenekan in de grond, hopen dat dat wat wordt, en natuurlijk de paprika's, komkommer en tomaat uit Harmelen. Tussen de groentebedjes leg ik het y paadjes van houtsnippers, zodat het er uitziet dat het allemaal zo bedoeld is. Dat ik een Plan heb. Elk groeiend  plantje maakt een verschil. De erwtjes zijn helaas opgevroten. Slakken? Ik zie geen slakken. De rabarber gaat niet erg lekker, een blad is afgestorven. Ik vraag me af of die het wel redt.

Tenslotte klets ik wat met een tuinbuurvrouw die een in haar ogen perfecte tuin heeft, en een perfect huisje, ieder haar smaak. Ze gaat stoppen en haar tuin en huisje verkopen. Achttien jaar heeft ze er gezeten. Volgens haar loopt het  gevaren voor de tuin voorlopig niet zo'n vaart omdat het bestuur net voor tien jaar heeft bijgetekend. 

In de gevarenzone?

We hebben met de tuinen nu al de Volkskrant gehaald. Het gevaar dat het stopt is geloof ik heel serieus, dat we plaats moeten maken voor sportvelden. Eind dit jaar gaat de gemeenteraad dit besluiten. Ik geloof nooit dat de plannenmakers onder de indruk zijn van argumenten als biodiversiteit en jonge eekhoorntjes.

Misschien wordt er een nieuw terrein toegewezen, een paar kilometer verderop, in het Noorderpark/Ruigenhoek, maar dat is het antwoord niet voor de huidige tuiniers. Een tuin vanaf het niets uit de klei optuigen, dat wil bijna niemand. 'Vroeger waren volkstuinierders harde werkers', zegt het bestuurslid Groen tegen de krant. 'Nu zijn het mensen die komen voor hun rust.' 

Ze moeten ons mooie natuurlijke Umfeld wel hebben. Het volkstuinencomplex ligt in tussen her foeilelijke bedrijventerrein Nieuw Overvecht en het pittoreske Oud Zuilen met Slot Zuylen, en in/naast het mooie oude stille Natuurgebied Zuilen wat ze willen 'opleuken' tot park met alle gevolgen van dien. En nu dus het ontzettend paradijselijke volkstuinencomplex platgooien voor doodse sportvelden. En er liggen al de kunstijsbaan, de atletiekbaan, tennisvelden en voetbalvelden.

https://www.volkskrant.nl/binnenland/tuincomplex-vreest-plaats-te-moeten-maken-voor-sportvelden-het-barst-hier-van-de-jonge-eekhoorntjes~ba646972/

Capricorne

In Breda bezochten Dia en ik afgelopen dinsdag het Stedelijk Museum Breda. Dat is het extra leuke van onze voetbal-uitjes, dat we vooraf kunst gaan kijken. Gewoon naar het museum ter plaatse en dan zien we wel. Hier was een expositie van een Caribische kunstenaar: José Maria Capricorne. Heel verrassend. Een mengeling van Picasso, Chagall en Cobra en dan Caribisch. Heel vrolijk en mysterieus. Uitgedoste mensen met verledens. Reizigers, muzikanten, vrouwen. Niet realistisch maar sferisch. Karikaturaal. Hoe zal ik het zeggen. Vandaag heb ik me maar eens in de man verdiept, hij is 91 jaar nu en tegenwoordig woonachtig in Nijmegen. Kojken of ik er een stuk over kan maken.

https://www.stedelijkmuseumbreda.nl/nl/zien-doen/jose-maria-capricorne-moederboom