Terug thuis

Alsof ik weken weg was. Het gras van het grasveldje van mijn volkstuin had ik laten groeien vanwege de knettergele boterbloemen, maar nu is het te erg: te hoog bloeiend gras. Ineens niet meer leuk. 

Kan de grastrimmer dat überhaupt wel aan? Ik heb één accu bij mijn grastrimmer en die doet het ongeveer een half uur. Normaal kan ik daar bijna alles gras mee maaien, maar nu echt niet. Het gras is te dik en te hoog. En tussendoor moet je naar huis om bij te laden, want we hebben geen stroom op de tuinen. Ongeveer twee uur doet-ie over het opladen. Ik doe ook nog onkruid wieden bij de aardappels en de groenten en de uitwassen van de heg snoeien. En dan liggen. 

Er wandelt een familie langs: moeder, vader en zoon. Ze kijken geïnteresseerd bij alle tuinen naar binnen. De moeder heeft een diepe wens naar een volkstuin. Dat zie je. Je ziet ook dat de vader en de zoon niet zo goed weten waar ze naar moeten kijken. De moeder vindt mijn tuin heel erg leuk, zegt ze. Wilt u even binnen kijken? vraag ik. Ja dat wil ze wel. Ze wonen in Vleuten, zegt ze. Maar ze is geboren en getogen in Zuilen en haar vader had hier een tuin. Nu wil ze niets anders dan bij ons een tuin. Maar ze staat nog niet eens op de wachtlijst.

Dan google ik wat 'ligstoelen' bij Leen Bakker, die is om de hoek, maar herinner me ineens dat we thuis nog een ouderwetse strandstoel in de schuur hebben. Die kan fijn in de schaduw. Boek lezen. De biografie over Heléne Kröller-Müller is gearriveerd. Alsof we op vakantie zijn. Paradise, vijf minuten van huis.

Auf der Autobahn

Zwager4 weet te vertellen dat Hemelvaartsdag de állerdrukste autobahn-dag van het jaar is, en hij voorspelt dat ik als ik om negen uur vertrek hoogstwaarschijnlijk úren bij Hamburg in de file zal staan. Zelf had ik gedacht dat Hemelvaartsdag juist een rustige dag zou zijn om terug te rijden.

Het maakt me toch een beetje nerveus. Het is al 8 uur rijden van KiKo naar huis (inclusief pauzes), en als er dan ook nog twee uur file bij Hamburg bij komt... Hoe weet hij dat? vraag ik aan Zus4, en zij zegt dat het die ochtend in hun Schweriner Zeitung stond. Dus sta ik om kwart over zes op, onmenselijk vroeg, en rijd ik om kwart over zeven. Pff. 

Er is dus géén file bij Hamburg (kwart over negen) en een kwartiertje bij Bremen (half elf). De nieuwslezeres van Radio Hamburg hoor ik zeggen dat er nooit file is op Feiertage en dus nu ook niet.

Het voordeel is dat ik al rond half vier thuis ben.

t Kerkje - 2

Zus4 vond de tekening van het kerkje naast hun huis wel mooi, maar eigenlijk herkende ze het niet meteen. Zei ze enigszins verontschuldigend. Dat schreef ik geloof ik al. Dat is natuurlijk mijn eer te na dus ik ga een nieuwe maken, en wel gezien vanuit hun huis.

Een van mijn kwesties is dat ik mijn tekeningen vaak zo vol vind en ik weet niet of ik eerder moet stoppen en zo ja wanneer.

Turks ontbijt

Zus4 heeft een Turkse vriendin, een vrouw die sinds een paar jaar in Duitsland woont met man en kroost. Ze horen bij de Gülen-beweging en het is/was gevaarlijk voor hen. Zus4 geeft haar wekelijks een uurtje Duitse conversatieles en nu zijn ze zo'n beetje vriendinnen geworden. Dus nu ik er logeer gaan we bij haar 'ontbijten'. Ze woont met haar gezin een dorp verderop. 

In Turkije was ze lerares geschiedenis, maar hier kan dat natuurlijk niet, als je de taal en de cultuur niet kent. Bovendien is MeckPom nogal van de AfD, een hoofddoek is hier voor veel mensen een ernstig minpunt. De Turkse vriendin heeft een bijzonder uitgebreid ontbijt gemaakt. Met halloumi, feta, komkommer tomaat olijven Turks brood en Duits brood. Op een gegeven moment belt ze met een vriendin van haar die in Nederland woont, in Avenhorn, en die kan in het Nederlands met ons praten. 

t Kerkje - 1

Het kerkje van Kirch Kogel is heel karakteristiek, maar niet eenvoudig om te tekenen. Het is van alle kanten totaal anders en het is omgeven door hoge bomen. Er is niet een dominant beeld. Dus ik loop er omheen om foto's te maken in de hoop dat ik dan terug thuis het licht krijg. Uren ben ik ermee bezig, uiteindelijk niet ontevreden. Zus4 vindt het leuk, maar eigenlijk herken ik het niet, zegt ze.

Dienstagsfrauen

Zus4 zit op een koor in Bützow, een half uur rijden van hier. Ze oefenen op dinsdag en noemen zich de Dienstagfrauen'. Zij zingen veel meer pop dan wij. 

Momenteel zijn ze bezig met een seventies-project en ik mag mee. Vanavond oefenen we 'Aber bitte mit Sahne' van Udo Jurgens (1977) en 'Bridge over troubled water' van Paul Simon. Zus4 vindt Udo Jurgens heel stom, maar de mede koorleden vond het fantastisch, zegt ze.

Hun juf heeft een hele leuke website waar het oefenmateriaal heel overzichtelijk op gegroepeerd staat.

Aan de Ostsee

Enigszins bezorgd bestuderen we de weer-apps. Ik wil graag naar de Oostzee. Dat is een uurtje rijden vanaf KiKo. Laten we dan maar meteen gaan, zeggen we, want nu schijnt de zon nog. 

We gaan naar Seebad Nienhagen, ten westen van Rostock en Warnemünde, waar boven het strand òp de Steilküste een sprookjesbos is, met heel hoge bomen. Het heet trouwens een 'spookbos', een Gespensterwald. Er loopt dat een fietspad/ wandelpad vlak langs de rand, waar het vrij druk kan zijn met fietsers en wandelaars. Maar op maandagochtend valt het gelukkig wel mee.

Inmiddels is het niet meer zulk weer en regent het pijpenstelen.

MeckPom

Ik heb de lange rit gemaakt naar MeckPom. Vertrokken 08.45u, aangekomen 16.45u. Eén serieuze file gehad, tussen Bremen en Hamburg. Vanwege een niet zo goede nachtrust had ik wel af en toe slaapneigingen, dus ik ben vaak een kwartiertje gestopt. Even een uiltje knappen en dan wat QiGong oefeningen. Goed om hier weer te zijn.

Zalk

Gelezen: Koekoeksjong uit Zalk door Nico de Haan. Ik vond het in de bibliotheek van Zuilen. Ik lees niet zoveel de laatste tijd, verpoos me meer met series, actualiteiten, satire en podcasts. Maar deze gaat er wonderwel in. 

Zalk is een dorp aan de IJssel tussen Zwolle en Kampen. Bekend van het 'kruidenvrouwtje' Klazien-uit-Zalk. Het is heel oud en heel plattelands. Nico de Haan kwam er op achtjarige leeftijd wonen toen zijn vader er dominee werd. Hij speelde met boerenjongens. Ik ken hem niet. Volgens de flaptekst is hij de bekendste vogelaar van Nederland. 

Het is een onderhoudend boek. Zoveel gedetailleerde herinneringen hij heeft aan het jongensleven. Zo nieuwsgierig en weetgraag, avontuurlijk, geïnteresseerd, behulpzaam. In huis, om huis, op school. Erg leuk. Hij is wat ouder dan ik, maar de herinneringen zijn vergelijkbaar. De kolenkachel, de was, de tobbe, de telefoon... de buurkinderen, allemaal grote gezinnen. Hij schrijft overal positief over. Geamuseerd. Het leven van een kind aan de rivier. Het landschap was heel biodivers. Nu is er een saaie monocultuur van boeren grasland en zijn er haast geen vogels meer. 

Wel echt een jongensboek.

Doodsportretten

In het museum 'Tot Zover' hangen onder meer doodsportretten. Historische en hedendaagse. De meest opzienbarende reeks is de reeks 'travellors' van de Amerikaanse fotografe Elizabeth Heyert (1951), die gestorvenen in Harlem (NY) fotografeerde die voor de begrafenis feestelijk waren opgemaakt, omdat ze naar de begrafenis linea recta naar de hemel zouden gaan en in hun mooiste kleren voor de hemelpoort zouden verschijnen. Heel fascinerend, omdat het zo volstrekt anders is dan wij gewoon zijn. 

Ik weet nog dat ik een foto maakte van de overleden Schoonmama en dat dat voelde als bijzonder indiscreet. Ook omdat ik zolang het kon elke avond een kwartiertje bij de dode wilde zitten en de rest van de (schoon)familie daar geen behoefte aan had. Dan dit!

https://www.totzover.nl/ontdek-de-dood/exposities_en_events/travelers/

https://www.elizabethheyert.com/books/the-travelers

De Nieuwe Ooster

Ik ga naar De Nieuwe Ooster, de begraafplaats in De Amsterdamse Watergraafsmeer.  Het is een prachtige bomenrijke begraafplaats waar inmiddels al vier mensen die ik kende begraven liggen.

Ergens op de begraafplaats wordt er luid muziek gemaakt. Blaasinstrumenten. Na een tijdje zie ik de mensen die erbij horen. Tientallen Surinamers. Blijkbaar nemen zij afscheid van hun geliefden met hoorngeschal.

Op de begraafplaats ontdek ik ook een uitvaart-museum, genaamd Tot Zover. Er hangt een tentoonstelling over afscheidsrituelen. Veel ook over eten en drinken na afloop. Er wordt getreurd maar ook wordt het leven gevierd. Er worden tegenwoordig vaak foto's gemaakt bij uitvaarten, en daar is rijkelijk uit geput.

Bij het museum is ook een café genaamd Rozenburgh. Raar, die beide heb ik nooit gezien. De laatste vier uitvaarten die ik meegemaakt heb waren hier op deze begraafplaats. En altijd was het zoeken naar een locatie voor de nazit. We dachten dat er geen uitspanning in de buurt was en weken dan uit naar Frankendael.

De Trouwe Waghter

Het is koud en guur ineens. Helaas laat de buienradar alleen maar kleine wolkjes zien, dus de volle regenbuien waar het land naar smacht zitten er voorlopig niet in. Als ik wakker word hol ik naar de slaapkamer-vóór om te zien of er al wat gevallen is. De straat is nat, dat is in elk geval iets. 

Ik heb zin in een fietstocht, al is het koud en winderig en jagen er alle soorten wolken over, en ook al heb ik de accu niet opgelaten. Dit is het soort weer dat je met een actieradius van 60 km bij vertrek maar 40 kunt rijden. Tegenwind is funest. Maar ik doe het toch: regenbroek en poncho mee. Heel ongewoon na twee maanden warmte en droogte.

Hilversum is een mooie afstand. Mooie route met wijdse polders, bos en heide, Onderweg in de Tienhovense polders fiets ik in mijn regenkleding in volle zon en met uitzicht op gitzwarte wolken boven Hilversum. Dit is Molen De Trouwe Waghter bij Tienhoven, elke keer weer prachtig. Nu omgeven door koolzaad. Zus1 heeft een lekkere salade gemaakt en we praten bij over alles. Ik heb het gevoel dat ik zowel heen als terug een ferme wind tegen heb. Het is maar 40 km maar als ik weer thuis ben is de accu vrijwel leeg.

Mexicaans

Bobby zegt wel drie keer hoe lekker het eten is en dat het recept zeker op de lijst moet met voor-herhaling-vatbaar. Ik ben nog een beetje ongelukkig dat het me niet lukte de wraps netjes op te rollen. Ik had kleine wraps gekocht, want in de glutenvrije schap lagen geen grote. Uiteindelijk lagen ze in de ovenschaal als taco's. Ook mooi. En ik was de salsa verde als finishing touch vergeten.

De wraps lagen in een bedje van passata (tomatensaus) gemixt met Mexicaanse chipotlesaus. Dat smaakt naar gerookte paprika. Op de wraps ligt een saus van avocado., zure room, jalapeño-pepers en geraspte kaas. Dan gaat er gebakken kipreepjes en paprika op die laag saus en dan oprollen. Wat mij dus niet lukt. Dan leg ik ze maar open als taco's op de tomatensaus. En dan weer geraspte kaas erover en in de oven. Mmm.

https://uitpaulineskeuken.nl/recept/wraps-uit-de-oven-met-kip://uitpaulineskeuken.nl/recept/wraps-uit-de-oven-met-kip

Stambonen en agapanthus

Zaterdag kocht ik op de plantjesmarkt drie stamboon-plantjes, dat zijn boontjes die als het goed is tot een struikje uitgroeien, niet zo hoog als andere bonen dat je allerlei bamboe-stellages moet bouwen. Het zijn piepkleine tere plantjes die eerder òp de aarde liggen dan erin. Na het een paar dagen aangezien te hebben heb ik er één in een moestuinbak gezet en twee in de volkstuin. En ik ben ook een paar bruine bonen gaan weken, en in potjes gezet, en nu afwachten of dat wat wordt.

Het lastige met 'zomerbollen' is dat het  zo lang duurt voor ze eindelijk in bloei staan. Je moet echt geduld hebben. Maar dan zijn ze práchtig. Dahlia's horen hier ook toe. Die bollen moeten nu in de grond en dan bloeit het in het najaar. Deze blauwen heten agapanthus. Daar heb ik er wel zes van.

Maar ja, ik heb niet zoveel border meer over. Er moet weer bij gespit worden. Voorlopig zet ik de bollen maar in aarden potten.

Marokkaanse stoofpot

'n Heerlijk recept: Marokkaanse stoofpot. Paprika, wortel courgette en abrikoos in tomatensaus  met kip. In het recept is sprake van kippendijen, maar ik heb biologische kipfilet genomen. Het is heerlijk gekruid, met onder meer ras el hanout, en op tafel verse koriander en amandelschaafsel eroverheen. Mjammie. Er staat: serveren met couscous, maar voor de glutenvrijen onder ons kan het ook met quinoa. Of aardappel. Of rijst.

https://uitpaulineskeuken.nl/recept/marokkaanse-stoofpot

Madredeus

Omdat Bobby nog steeds playlists aan het maken is op mijn Spotify-account krijg ik ineens heel andere aanbevelingen. Dat is ook wel weer leuk. zo kan ik ook weer in mijn eigen muziekgeschiedenis duiken. Een daarvan is mijn voorkeur voor Portugese muziek in de jaren negentig. Toen woonde ik in Amsterdam-Noord en zijn Ex en ik een keer een weekje naar de Algarve geweest. De Algarve vond ik niet zo mooi, veel te toeristisch, maar het was onvergetelijk omdat ik er kennis maakte met de zangeres Dulce Pontes en daarna ook met diverse andere Portugese (fado-)zangeressen en andere muziekgroepen. Een daarvan was Madredeus. Prachtig. Het is niet fado, het is wereldmuziek, geworteld in de Portugese muziektradities. Nu zou je het misschien spiritueel noemen, maar toen in de jaren negentig zeker niet. En dit staat allemaal in mijn eigen cd-kast, waar ik nooit meer in kijk.

De Ontknoping

In de tuin luisteren we bij mijn nieuwe radiootje naar de ontknoping van de Eredivisie. Ze spelen allemaal tegelijk, van 14.30u tot 16.15u en op Radio1 schakelen ze dan van de ene verslaggever naar de andere. heel energiek. Het is de vraag of we het aankunnen en of er tuinburen zullen zijn die er bezwaar tegen hebben. 

Het doet debken aan het eerste jaar dat wij verkering hadden. 2007 was dat. Bobby's voetballiefde werd steeds duidelijker, hij had het eerst wat weggemoffeld, maar hij miste in onze weekends steeds meer die magic moments. De bekentenis dat hij erg van voetbal hield en in de weekends naar de Eredivisie wilde kijken, en naar Oranje, die herinner ik me goed. Mij was dat vreemd, maar ik zei grootmoedig dat dat natuurlijk goed was, zonder te weten wat ik zei. Want dat betekent elke vrijdagavond, zaterdagavond en zondagavond Studio Sport. En de rest. Eerst vergat ik het steeds, als we een mooie fietstocht naar Marken maakten en ik niet meewerkte dan we om 19u voor de buis konden zitten. Nu kun je 'terugkijken', maar dat was toen nog niet.

Ook deden we dat jaar een mooie zondagswandeling door het Amsterdamse Bos, toen bleek dat het de laatste dag van de Eredivisie was, en Bobby vond het heel erg dat hij dat miste. Op een bankje zat een man met een transistorradio. Bobby vroeg of we mee mochten luisteren en zo geschiedde. Urenlang op een bankje naar voetbal geluisterd. Zoiets vergeet je niet. 

Nu doen we dat in de eigen tuin. Er is slechts één tuinbuurvrouw aanwezig, verder is het rustig. Aan deze buurvrouw vragen we of het goed is en het is goed. Sparta-PSV in Rotterdam en Ajax-FC Twente in Amsterdam. En dan 's avonds voor de televisie nog een keer.

Jaimys Kitchen

De laatste tijd laat ik me graag inspireren door de kooksite Jaimy's Kitchen. Vandaag is het bloemkool met paprika, geroosterd in de oven, op smaak en smeuïgheid gebracht met paprikapoeder en olijfolie. 'n Half uurtje. Rijst koken. En op het laatst bak je twee moten zalm, die je als ze gaar zijn overgiet met een sausje van zoete chilisaus, sojasaus en sesampitjes. Erg lekker.

https://jaimyskitchen.nl/recepten/zoete-chili-zalm-met-geroosterde-bloemkool

Veters

Ik heb weer een wonderlijke verhaallijn aan de hand. Vanavond ga ik naar de bruiloft van Bobby's nichtje, te Nijmgen, naar de kerkdienst, waarvoor ik weken geleden al een jurk gekocht heb die denk ik een beetje matcht met de dresscode tenue de ville. Ik heb de jurk op mijn verjaardagsdagsfeestje uitgeprobeerd en hij was overtuigend. Wel knal turquoise, veel knaller dan het smaragdgroen ik dacht uitgekozen te hebben, maar ik kreeg grote complimenten. Alleen Schoonzusje (de moeder van de bruid) vond dat ik echt niet mijn Nike-sneakers daarbij aan kon doen. Sindsdien heb ik weer het vraagstuk schoenen-bij-de-jurk. 

Ik blijf recalcitrant in deze kwestie. Ik wil geen dress code, ik wil geen schoenen kopen bij een jurk, die ik daarna nooit meer draag. Ik wil nooit meer hakjes sinds ik twee keer na een ongelukkige val een pols gebroken heb. Ik heb Bussum en Utrecht doorkruist en geen leuke groene schoenen gevonden. Bij Scapino zag ik nog wel groene 'instappers' die eventueel zouden kunnen, maar die zou ik na vandaag waarschijnlijk nooit meer aandoen. En wie let er nou helemaal op een aangetrouwde tante van 68? Waarom ben ik toch zo gevoelig voor een kledingvoorschrift en een opmerking van een Schoonzusje?

Ik ga mijn sneakers boenen en de veters wassen. En bleken. Dat scheelt een hoop. En op zoek naar gekleurde veters. Er wàs een paar jaar geleden een gekleurde-veter-winkel aan de Springweg, maar die is alweer weg. Dat is nu een internetwinkel met een depot in Nieuwegein. Ik bestel rode en groene veters online bij een mij onbekend bedrijf. Ik heb namelijk een groene en een rode jurk, dan kan ik op het laatste moment nog kiezen. Mailtje na mailtje ontvang ik over de order en de verzending, maar nog steeds niets ontvangen. 

Dus ik weer verder zoeken en zo kom ik op de webshop van Dr. Martens, een schoenenmerk met hippe stoere boots. Zij verkopen ook gekleurde veters. Ik bel naar hun winkel aan de Steenweg om te vragen of ze daar op voorraad zijn. Een meisje neemt de telefoon op dat geen Nederlands kan. En er is geen collega die Nederlands kan. En ik weet het even het Engelse woord voor veters niet. Geïrriteerd telefoontje. 

Vanmorgen tot 11 uur gewacht. Als er dan nog geen veters bezorgd zijn ga ik maar de stad in. Eerst de schoenenwinkels in Hoog Catharijne, maar nee. Ik loop ook nog even de Primark in, voor je-weet-maar-nooit. Daar spreek ik een medewerkster aan, een wat oudere niet-Nederlands sprekende vakkenvulster (Oekraïens?). Zij vindt het heel leuk om mij te helpen (zo leert zij het woord 'gekleurde schoenveter') maar Primark verkoopt geen gekleurde veters. Wel weet zij een schoenenwinkel in de wijk Terwijde met álle kleuren veters. Helemaal stralend. Maar ja dat is helemaal in Leidsche Rijn, daar heb ik geen zin in. 

Ondertussen bedenk ik dat ik ook gewoon mijn platte Birkenstock-sandalen aan kan doen. Want waar gaat dit allemaal over, wie kijkt daar nou naar? Maar ja, het is al te lang bezig. Dus uiteindelijk eindig ik toch bij Dr Martens, waar vandaag ook een Nederlands sprekende jongen werkt, behalve dat alleen Engels sprekende meisje. Ik vraag nog aan haar: had ik u gisteren aan de lijn over die veters, en ja. 

Nu heb ik dus rode en groene veters. De sneakers boen ik nog een keer, want die draag ik ook altijd als ik in de tuin werk, en dat zie je.

Eigenlijk is het verhaal nòg langer, de kapper is ook involved, maar dat laat ik maar even. 

Porni

Het klinkt een beetje als 'porno' maar dat is het niet: de Noorse serie Pørni op Netflix. Ik heb het eerste seizoen gekeken. Er zijn vijf seizoenen. Dat belooft wat. Hoofdpersoon is een gescheiden vrouw van in de veertig met twee puber dochters, ze wonen bij haar vader die net zijn tweede jeugd begint als homo. Haar ex, de vader van de dochters, woont in Kopenhagen en is schrijver en zij heeft een veeleisende baan in de jeugdzorg en ze zegt in een koor. Er woont ook nog een puberneef bij hen, de zoon van haar zus die bij een ongeluk om het leven is gekomen. Het leven is vol en chaotisch, met iedereen is wel wat aan de hand, maar uiteindelijk is het toch wel een liefdevolle familie. Ze heeft ook nog liefdesavonturen met een 13 jaar jongere collega. Zeer onderhoudend, doet qua intensiteit wel een beetje denken aan de Nederlandse serie 'Oogappels'.

Jam(mie)

Om de tijd te doden ga ik jam maken. In een kooplustige bui bij de Lidl kocht ik van de week onder meer rabarber en aardbeien. Het is wel heel erg suikerrijk: 500 gr rabarber, 500 gr aardbeien, 500 gr geleisuiker. Lekker door de kwark. Het hele huis ruikt naar snoepjes, zegt Bobby. In de pan grijnst de lekkernij je tegemoet.

De gemeente

De soap met de Utrechtse ambtenarij gaat nog even door. De Wijkopzichter introduceert zichzelf met dat hij niet de juiste persoon is want dat hij een nieuwe baan heeft in Soest en er is nog geen opvolger. Ik moet naar het Wijkbureau. 'Maar dat heb ik gedaan,' zeg ik, 'maar die jongen wist niets.' 'O, dat is Max', reageert hij. 'Max werkt er net, die weet nog niets. Je moet Geraldine hebben.'

Maar vanmorgen werd ik wel mooi wakker van de grasmaaimachine. Ze hebben het gras gemaaid. Helemaal zoals de bedoeling is. Waar je al niet blij van kunt worden en trots op kunt zijn. 

Akelei

Het is het seizoen van de akelei. Toen ik een paar jaar geleden mijn volkstuin kreeg was er enorm veel akelei. Nu ik veel borders omgespit heb en 'in cultuur gebracht' is er nog maar weinig van over. Heel jammer. Hier en daar nog een. Licht roze, paars-blauwe... Het zijn een soort orchideeën.

Grieks

'n Heerlijk maaltje bereid: Griekse salade met geroosterde kikkererwten en kip. Die kikkererwten doe je met olijfolie en (gerookte) paprika een kwartier in de oven. In het recept staat pulled oats, maar die waren er niet en ik vind ze ook niet zo lekker: ik heb biologische kip genomen, heerlijk gemarineerd. Misschien nog eens proberen met de vegan stukjes peas makers. Grote complimenten in ontvangst genomen.

https://jaimyskitchen.nl/recepten/griekse-maaltijd-salade-met-kikkererwten

De voorman Gras

Al weken ben ik bezig de verantwoordelijke ambtenaren te vinden bij mij  vraagstukken rond de moestuinbakken in de straat. 

Mijn oude contacten hebben inmiddels nieuwe banen, het Wijkbureau (dat geacht wordt te bemiddelen tussen burgers en ambtenaren) snapt niets van mijn vragen, maar deze week lijk ik beet te hebben. 

Vanochtend een treffen met de ambtenaar Gras. Ronnie heet hij. Er wordt bij ons stukje niet meer gemaaid, gewoon níet, en verderop in de straat wel. 'Meldingen' in de 'Meldingen'-app hebben helaas niet het gewenste resultaat. Het is er gewoon een bénde en ik wil zo graag dat het weer een beetje strak en netjes is. Zodat de mensen zien en zeggen hoe leuk dat is, dat stukje met die moestuinbakken. De voorman Ronnie snapt alles en gaat nu een heldere opdracht formuleren voor de aannemer. Waar je je al niet mee bezig kunt houden. 

Rhijnauwen

Moet ineens weer denken aan de laatste keer Zen-Zien-Tekenen in Rhijnauwen. De vorige keer had ik na afloop zo'n potloodschets geprint en ingekleurd. Kijken hoe dat nu gaat. De aquarelverf is nisschien minder geschikt hiervoor. Misschien moet ik acrylverf proberen. Toch is het wel dromerig sferisch. 

Bureaucratics

In een wachtkamer waar ik vandaag was ligt een indrukwekkend fotoboek van fotograaf Jan Banning, getiteld Bureaucratics. Deze foto rechts is het omslag. Verpletterend prachtig boek. Ambtenaren, hoog en laag in rang, achter hun bureau. Nauwelijks tekst, alleen het land van herkomst. Er staat een inleiding in van de journalist Will Tinnemans, die ik in een ver verleden in mijn tijd bij Zorg+Welzijn wel eens ontmoet heb. Ik wil het boek onmiddellijk hebben en Google het, maar het is een duur collectors item van meer dan 1000 euro. De fotograaf verkoopt het via zijn site als printing-on-demand voor 120 euro.

Het is een fotografische studie van de cultuur, rituelen en symbolen van overheidsadministraties en hun dienaren in acht landen: Bolivia, China, Frankrijk, India, Liberia, Rusland, de USA en Jemen. In elk land bezochten Banning en Tinnemans honderden kantoren van verschillende diensten en op verschillende niveaus. De bezoeken waren onaangekondigd en door de ambtenaren te interviewen voorkwam Tinnemans dat ze het kantoor opruimden of leegruimden. De foto's laten zien wat een burger bij binnenkomst aantrof. 

Het is heel grappig, ergens, maar ook heel benauwend anderzijds, dat deze mensen (sommigen komen niet al te snugger over) over allerlei toestemmingen en vergunningen gaan, een doolhof aan regels volgen waar je als burger geen weet van hebt en geen invloed op hebt. En dat je aanvraag dan ergens in die stapels in zoekgeraakt. Nu zijn de meeste administraties digitaal, maar of de gezochte zaken daarmee beter vindbaar zijn? 

De Eredivisie

Het waren zulke mooie maanden dat Ajax uit het dal opklom en weer op 1 kwam te staan. En nu dreigen ze hun toppositie toch weer kwijt te raken. Ik had al gelezen dat NEC gewonnen had met 3-0, en dat Feyenoord zo goed begonnen was tegen PSV, maar ik mag dat nooit zeggen. We kijken blanco, zonder voorkennis, naar de Eredivisie. Als je als iets weet mag je het niet laten merken. Nu ze niet meer winnen heb ik bij Ajax helemaal geen held meer. Dus nu maar een held bij Feyenoord gezocht, toen ze voor de rust nog zo sterk waren. De Braziliaan Igor Paixão. Mijn criterium voor voetbalhelden is: ze moeten hard lopen en scoren. En ze moeten als ze scoren dat op een sympathieke manier vieren. 

Slotakkoord?

Dit keer waren er nul aanmeldingen voor de 'stille wandeling' van vandaag. We hebben een mailinglijst opgebouwd van zo'n veertig vijftig personen, die ooit een keer (of vaker) enthousiast zijn en meegelopen hebben, en die graag de uitnodigingen ontvangen. Gemiddeld lopen er per keer zo'n zes mensen mee, naast Nieuwe Wilma, Bobby en ik. We hadden nòg een echt vaste meeloper, Henk, maar die is vorig jaar helaas overleden. 

Vorige keer afgelopen maart hadden we ook nul aanmeldingen, maar toen kwamen er op zaterdagavond laat onverwacht toch nog drie. Mensen beslissen dit blijkbaar op het laatste moment, als ze echt niets anders hebben. Ik was ditmaal zo teleurgesteld dat ik tegen Nieuwe Wilma zei: 'Deze zondag is dan maar de laatste keer.' Zaterdagavond kwam er toch nog één aanmelding, ene Akje, dus we waren met ons drieën. Landgoed Oostbroek tussen Bunnik en Zeist. En het was heel mooi en fijn. Nu twijfel ik weer.

Groot Hontschoten

Een van de tuinvriendinnen is onlangs 70 geworden en wij hebben haar een dagje uit gegeven naar de Levenstuinen van Groot Hontschoten bij Teuge bij Wilp, iets oostelijk van Apeldoorn. Het is een gewéldige tuin, een fantastisch uitje. Wij zijn er van 13-16u en dat is veel te kort. Je kunt er beter om een uur of 10 beginnen en dan zien hoe lang je er wilt blijven.

Ooit was ik bij de Ecokathdraal in Mildam in de buurt van Heerenveen. Daar had ook iemand een perceel weiland verbouwd tot een een fantastische wildernis rond zogenaamde ruïnes. Geweldig was dat. 

Dit is ook zo’n droom van een Apeldoorns mannenstel, ruim 25 jaar geleden. Een soort spirituele tuin waar je op de levensloop van de mens kunt reflecteren. Als je wilt. Verder is het een tuin met onnoemelijk veel verrassingen, kleuren, geuren, beelden, paadjes, rustpunten en op het hoogtepunt een kapelletje met parafernalia uit alle religies. Heerlijk.

- De website van de tuinen: https://www.levenstuinen.nl/nl/welkom/

- Artikel over de tuinen: https://www.ad.nl/apeldoorn/charles-viert-25-jarig-bestaan-van-zijn-bekende-levenstuin-bij-teuge-maar-er-zijn-ook-zorgen~af69d7bc/

- Film over de tuinen: https://binnenstebuiten.kro-ncrv.nl/buitenleven/video/levenstuinen-teuge

Vijfjes (3)

Vandaag is het weer vijfjesdag. Om voorlopig even van het vijfjes-vraagstuk verlost te zijn ga ik vroeg in de ochtend naar de binnenstad om naar de vijfjesautomaat om een stapeltje vijfjes te halen. Eigenlijk heb ik er verder geen verhaal over, maar ik wil de vijfjes-automaat laten zien.

Het is eigenlijk best leuk in de stad zo op woensdagochtend. Er zijn nog maar weinig mensen. Meestal als ik in de binnenstad kom is het er overloaded. Behalve vijfjes halen ga naar de laatste ouderwetse drogist Slamat in de Zadelstraat voor Weleda-pilletjes (drogisterij Woortman op de Neude is onlangs gesloten, de eigenaar was in de tachtig). Er is markt, en ik laat een sleutel bijmaken. De winkels zijn net open. Nergens is het dringen, iedereen is nog aardig en ik ben overal meteen aan de beurt.

De vuurwerkramp

Gebinged: de EO-tv-serie 'De vuurwerkramp'. Was me aangeraden. In eerste instantie had ik er  niet naar willen kijken, omdat ik dacht dat het wachten zou zijn op beelden van de grote ontploffing, en die komen in de eerste aflevering ook, maar ik kon er toch wel naar kijken. 

De vuurwerkramp in Enschede vond plaats in mei 2000. Vijfentwintig jaar geleden nu. Een opslagplaats met vuurwerk midden in een volkswijk. Die had daar nooit mogen staan, kwam in brand en tot ontploffing. Het was wereldnieuws wekenlang, er moest snel een schuldige aangewezen worden om de aandacht af te leiden van de falende overheid. 

Centraal staat een aantal bewoners en een aantal functionarissen. Een jonge wijkagent, een meisje dat net die dag op kamers ging en haar medebewoners, een verslaafde junk-achtige moeder en haar dochter, de burgemeester, de directeur van de opslagplaats en haar gezin, de rechercheur.

Het is indrukwekkend, maar wel een beetje raar dat het een mengeling van feit en fictie is. Ik was het allemaal een beetje vergeten, het is ook al 25 jaar geleden, maar er zijn diverse documentaires over gemaakt, dat de schuld geheel bij de directeuren werd gelegd, en de politie, brandweer, politici, ambtenarij allerlei zaken in de doofpot gestopt hebben. Rapporten die een dergelijke ramp voorspelden.

Verjaardagslunch

Met de Bayerische Freundin en hondje Mochi doen we een wandeling langs de Vecht aan de Overvechtzijde. Ik ken de asfaltweg (vooral voor fietsers) goed, maar niet de kronkelige voetpaadjes en grasveldjes ernaast. Het is daar verrassend wild en pittoresk. Bij de Rode Brug sinds kort een bistro: Rooie Nel. Best deftig. Daar gaan we lunchen. Wat een rotleven, zeg je dan.

Bevrijdingsdag 2025

Ik heb nooit veel met Bevrijdingsdag en de bijbehorende Festivals gehad. Nu ook niet, zeker niet met de herrie van de niet al te getalenteerde bandjes op het Prins Bernhardplein, ongeveer in onze achtertuin. De oude mopperkonten vluchten naar de volkstuin. Heerlijk is het daar. Paradijselijk. Stil. Ik verplaats de uitgebloeide bloembollen uit de thuistuin naar de volkstuin. Alles bloeit als een gek. Prachtig. Er zijn ook nog steeds geen slakken, de groentetjes lijken het goed te doen.

Bij de kraan ontmoet ik een vrouw, zij hoort bij de nieuwe buren van een van mijn tuinvriendinnen. Het zijn vrouwen die samen een volkstuin hebben. Ze hebben de tuin keurig in vieren verdeeld. Alles kaarsrecht en onkruidvrij. Zijn zij heel trots op.

Kokosrijst

Heerlijk recept: kokosrijst met wortel en paksoi, en ik heb er stukjes kipfilet bij gebakken, want onze AH heeft geen glutenvrije vega-balletjes, zoals in het recept staat. Raar, maar ik kon even niet vegetarische 'kipstuckjes' bedenken.

Kokosrijst kook je in kokosmelk. 200 gram rijst in 400 ml kokosmelk. Ik heb - kokosmelk light - genomen. Verder is het recept heel makkelijk, wortel klein snijden en bakken, reepjes paksoi erbij en erwtjes erbij. De meeste van de smaakmakers heb ik in huis, alleen geen rijstazijn, maar in plaats daarvan heb ik appelazijn genomen. Ook goed.

https://jaimyskitchen.nl/recepten/kokosrijst-met-paksoi-en-sweet-chili-balletjes

Hornbach Hell

Ik wil een tekening in laten lijsten en daartoe naar Hornbach. Ik geloof dat ik hier al vaker over geschreven heb. Hornbach heeft één lijstenmaker, ik ben erg dol op hem, en op de lijstentafel staat een lijstje wanneer hij wel en niet werkt. Dat lijstje heb ik uiteraard gefotografeerd en het zit in mijn telefoon, maar het is niet 100 procent betrouwbaar. Het staat er ook al twee jaar. Op zaterdag en zondag is hij wisselend aanwezig. Ik ben dol op Hornbach, maar de werktijden van de lijstenmaker zijn een lastige. Je kunt het best op doordeweekse dagen gaan. Een keer ging ik op een mooie Pinksterdag en toen heb ik een uur in de file gestaan.

Dus probeer ik wel eens te bellen om erachter te komen of de lijstenmaker wel of niet aanwezig is, maar die telefoontjes lopen altijd in de soep. Tot nu toe hadden ze één landelijk informatienummer, en die service-medewerker ging dan proberen uit te vinden of in jouw filiaal de lijstenmaker aanwezig was. Meestal duurde dat heel lang en dan was uiteindelijk het antwoord dat het niet duidelijk was. Of hij las dat lijstje op dat ik zelf ook in de telefoon heb. 

Vandaag is het anders. Wel een uitgebreid keuzemenu eerst  maar nu beloven ze je door te verbinden naar de afdeling in kwestie in het eigen filiaal. Yes! Maar bij het doorverbinden hoor je rare pruttelgeluiden, twee elektronische stemmen in twee talen, en dan wordt de verbinding verbroken. Huh? Nog een keer dan maar. Hetzelfde. 

Dan toch maar op de bonnefooi naar Nieuwegein. Maar ik had niet verwacht dat 4 mei ook een topdag zou zijn. Net als ooit die Pinkstermaandag rijd ik zo ik de fuik. Een kilometer stapvoets. Iedereen geïrriteerd. En er is géén lijstenmaker. 

Arjan Ederveen

Gelezen: 'Altijd van je af. Leven en werk van Arjan Ederveen' door Volkskrant-journaliste Sara Berkeljon. Op mijn verjaardag gekregen. Het is een alles behalve traditionele biografie. Ze had Ederveen niet onverdienstelijk  geïnterviewd voor de krant en toen had uitgeverij Meulenhoff gevraagd of ze niet een biografie wilde schrijven. Hij vond het wel interessant maar wilde zich in eerste instantie overal mee bemoeien. De opzet, de toon. 

Hij is van september 1956, 68 jaar nu, en woont -al dan niet met zijn echtgenoot Howie - afwisselend in Amsterdam, Friesland en India. In Amsterdam in een voormalig kraakpand op het Prinseneiland, in Friesland in een klein huisje met veel land waar hij en enorme tuin heeft gemaakt. En in India in een klein vakantiehuisje aan de kust. Berkeljon  bezoekt hem o al die plekken. Hij is een volstrekt eigenzinnige geest en zij houdt ervan die ook zo op te tekenen. Leven en werk. Het is even wennen om die geest zo te volgen, maar als je je er aan overgeeft, wat je indertijd ook moest doen met alle personages die hij voor de tv verzon, dan is het genieten van al het werk en vriendschap die Sara en Arjan erin gestoken hebben. Het kind dat hij was, de opleiding, het Werktheater, Kees Prins, Tosca Niterink. De laatste wil niet meewerken aan het boek. Hun breuk van ooit is definitief. Zo zijn er wel meer drama's, zoals zijn twee broers die hij verloren heeft: de ene aan hiv/ aids, de andere aan een zeldzame bloedziekte.

Ik kreeg het boek van de koor vriendinnen omdat ik laatst een filmpje over Arjan Ederveen als dirigente van een provinciaal dames koor op de groepsapp van ons koor had gezet. 

Gisteren bij de nazit van het Zen-Zien-tekenclubje ging het een tijdje onnavolgbaar over de QiGong-lerares van een van de anderen, Driebergen. Vragen van mij of ze even kon(den) uitleggen waar het over ging en wat die lerares zo fout had gedaan negeerden ze maar ze gingen maar door, en toen zei ik op het gegeven moment dat ik het gevoel had dat ik in een sketch van Arjan Ederveen zat. De twee die het onnavolgbare gesprek voerden kenden Arjen Ederveen niet, maar de derde begon kakelend te lachen. Waardoor er weer nieuw onbegrip ontstond. Ja mooi momentje was dat.

Gewriemel

Het is weer eerste zaterdag van de maand: en dus gaan we Zen-Zien-Tekenen. Ditmaal in Amelisweerd. Het is er zo begin mei een gewriemel van jewelste, zowel van mensen als van blaadjes, sprietjes en bloemetjes. De das look tiert welig. Wel moeilijk om wat te kiezen.

We zijn met vier. We kiezen een veldje met wat picknicktafels aan de Kromme Rijn. De tekentijd beginnen we altijd met een tekst over 'zien', en 'je verbinden'. Ik vraag of ze  het een idee vinden als we weer een rondje elkaar tekenen doen, dat vind ik zelf erg leuk. Twee wel, een niet. 

Na afloop wisselen we wat uit van onze belevenissen in het gewriemel.

Er was er een jarig

Rond tien uur 's avonds zitten Bobby en ik heerlijk rustig en intens tevreden in ons eigen achtertuintje. Het is nog steeds warm en heel stil. Het was weer een mooie verjaardag. 68 ben ik nu. Veel gevoel heb ik niet bij het getal. 50 worden was een groter ding. 

We begonnen het feestje in deze achtertuin met hapjes en drankjes. De gasten zongen wel drie liedjes voor mij, en toen gingen we weer uit eten bij de Color Kitchen, net als vorig jaar. Buiten. Heel lekker en gezellig. Deels dezelfde samenstelling als vorig jaar, deels anders. Vergat weer om een groepsfoto te (laten) maken. En na afloop ging ieder zijns/haars weegs. 

Ik heb o.a. een mooi retro radiootje gekregen, nu van degelijke Engelse snit. Een op batterijen, voor op de volkstuin. Ik heb al eerder geschreven over de leuke radiootjes die ik via internet kocht. De tweede Denver is ook kapot gegaan, wéér liepen de batterijen spontaan leeg. Wéér gereclameerd en retour gestuurd. Nu heeft Bobby een uitgezocht, hij zoekt iets degelijks en ik kijk of ik het kek vind. Merk Roberts. Verder drie boeken gekregen, een waterschaal voor de vogels, een bijenhotel, wat kruiden, en wat bloeiende plantjes. 

Vrouw en exen

Vorige week was ik een oude bekende (v) tegengekomen in het museum Catharijneconvent, waar een tentoonstelling hangt over kunst en religie in het Interbellum. De overeenkomsten met deze tijd waarin alles op drift is en niet meer goed lijkt te komen. Maar dat is een ander onderwerp. Ha! Hoe is het? Zullen we gauw eens afspreken?

En vandaag doen we een wandelingetje in Einde Gooi bij Hollandsche Rading. Ik hoor het verhaal van het einde van een relatie. Van week tot week, en-toen-en-toen. Nare dingen zei hij, zoals 'je kinderen houden niet van je' en 'je kinderen willen met Kerst helemaal niet bij jou zijn'. Achter haar rug om was de nieuwe geliefde (m) bevriend geraakt met haar ex-man en diens nieuwe vrouw. Haar (volwassen) kinderen waren helemaal in het gedoe betrokken geraakt. Het ergste vindt ze dat straks haar kinderen op de verjaardag van hun vader komen, waar zij dan niet bij is maar wel haar nieuwe ex. 

'Hoe lang was het al niet goed', vraag ik. 'Twee jaar.' Hij deed naar. Alles ging op zijn voorwaarden. Ik heb ze twee jaar geleden van dag tot dag op Polar Steps gevolgd toen ze een camperreis door Schotland maakten. De foto's van de prachtigste landschappen en campings. En dat ik me steeds afvroeg: zouden ze het gezellig hebben? Nee dus. 

En toen ze eindelijk het uitgemaakt had, en nog eens, en nog eens, wilde hij haar weer terug. Wat een verhaal. Dan ben je zeventig geworden en dan dit.