Naar Hattem

We trotseren de voorspelde hitte en fietsen door de bossen naar Hattem. Er is een zuchtje wind en het gebladerte houdt veel zonneschijn tegen. Het is bijzonder mooi en leuk. Je moet wel steeds om de A50 heen (of er overheen of er onderdoor) maar soit. 

Hattem, oud hanzestadje, is adembenemend pittoresk. Er is zelfs een Anton Pieck-museum, maar dat is gelukkig op maandag gesloten. Anton Pieck had trouwens niets met Hattem, hij woonde in Overveen, maar hij wilde geen museum in Overveen uit angst dat er dan steeds bussen met fans voor zijn deur zouden stoppen. Hattem heeft ook een Evert Voerman-museum, dat is de bekendste IJsselschilder. Ook is vandaag ook dicht. Ook de schilderes Jo Koster woonde in Hattem.

Op het Journaal word je doodgegooid met weersvoorspellingen en het Nationaal Hitteplan. Men wil niet meer horen/berichten over de oorlogen, denk ik. Op het terras van Hattem waar we lekker lunchen delen ze waterijsjes uit.

https://www.rivm.nl/hitte/nationaal-hitteplan

Bij het Heerderstrand

Het huis van Schoonzusje staat op loopafstand van het Heerderstrand. Dat is een grote zwemplas die in de jaren zestig in het bos gegraven is voor de aanleg van de A50. Er is een kleine golfbaano bij en een midget golf. Niet voor de elite maar voor dagjes uit voor 'gewone' mensen. Leuk sfeertje wel. 

Het meer doet me sterk denken aan de Kibbelkoele bij het Slenerzand waar wij vroeger in mijn geboortedorp Emmen gingen zwemmen. En de andere zwemplaatsen waar ik wel eens kom. Leuk om even de geschiedenis na te gaan. De Kibbelkoele werd in 1962-1964 gegraven om de provinciale weg van Emmen naar Drachten aan te leggen. De Maarsseveense Plassen werden gegraven in de jaren zestig voor de aanleg van de Utrechtse wijk Overvecht). De Haarrijnse Plas stamt uit begin 21e eeuw, om de A2, de spoorlijn Amsterdam-Utrecht en de wijk Leidse Rijn op de hogen. Het Henschotermeer wee werd gegraven in 1939 vanwege de Grebbelinie. Het zijn kunstmatig ontstane meren. Maar nu fijne weidse recreatieplekken, doorgaans vrij toegankelijk. 

Het is hier bij het Heerderstrand helemaal niet druk. Ben benieuwd hoe dat morgen en overmorgen met die verzengende hitte wordt, het wordt 35 graden of meer. In Spanje is het wel 40 graden. Wat je het beste kunt doen is binnen blijven met de gordijnen dicht en wachten tot het over is.

Radicaal midden

Gelezen: Hoe houd je je hart zacht van Natascha van Weezel. Bobby had het gekregen op zijn laatste verjaardag, hij heeft een stapeltje verjaardagsboeken meegenomen naar Heerde. Natascha van Weezel is filmmaker/documantairemaker, en dochter van de (linkse) journalisten Max van Weezel en Anet Bleich. Dat waren belangrijke journalisten in mijn jonge jaren. Zij zijn joods en de Holocaust staat diep in hun leven geëtst. Hoe jonge mensen de Joodse identiteit vorm kunnen geven is haar onderwerp. Veel familie woont in Israël. Natascha pleit voor de dialoog tussen Israeli en Patestijnen, en in Nederland voor de dialoog tussen joden en de moslims. Het radicale midden, noemt ze dat. Luister naar elkaar. Die boodschap van nuance wordt haar niet in dank afgenomen. Veel woede valt haar ten deel. Het is een heel persoonlijk boek. Heel mooi.

Rondje Renderklippen

In afwachting van de voorspelde tropische hitte doen we een voorzichtig fietstochtje, zoveel mogelijk door het bos. De vakantie is dit jaar wat het is en het is goed zo. Wel heb ik een beetje last van al mijn eigen vooroordelen over fietsende (oudere) stellen op de Veluwe, dat wij daar ineens bij horen! Maar wat een gezeur: het is prachtig hier. Vogelrijk. 

Het dal

Gelezen: Beneden in het dal van Paolo Cognett. We zijn in het huis van Schoonzusje die in Italië is, in de bergen. Jaren geleden gaf ik haar voor haar verjaardag zijn eerste boek De acht bergen: nu heeft ze zijn hele oeuvre liggen. Cognetti groeide op in de Italiaanse Alpen en vertrok daarna naar Milaan om te studeren en zich als filmmaker in het culturele leven te storten, maar de rauwheid van het leven van (mannen in) de bergen bleef hem altijd trekken. Nu leeft hij om en om in Milaan en in de Alpen. Dit boek is anders dan de vorige waarin hij doorgaans de lof zong van het leven in de bergen: de grootse natuur, de dieren, de ontberingen, de eenzaamheid, de vriendschap. In dit boek gaat het over de schaduwzijden van die (mannen)levens: de wanhoop en de grote hoeveelheden drank. Veel mensen zijn uit de bergen naar de dalen vertrokken, waar industrie kwam en een soort van welvaart, maar weinig schoonheid. Veel leven in de natuur met de jacht, het vissen, de honden, het café.

Cognetti vertelt in dit boek het verhaal van twee broers, de een Luigi is boswachter/politieman en heeft een jonge vrouw Elisabetti uit Milaan, zijn broer Fredo is houthakker in Canada. Hun vader die in de bergen woonde heeft een jaar geleden zelfmoord gepleegd nadat hij een diagnose kanker had gekregen. Luigi wil met zijn Elisabetti in het ouderlijk huis in de bergen gaan wonen en zijn broer uitkopen.

Op stap

We gaan een paar dagen op stap. Uitproberen hoe het gaat. Het wordt bloedje heet, zo is de voorspelling, dus veel kleren hoeven we niet mee. De fietsen gaan ook mee. Het is al een jaar geleden dat we die gebruikten, in Sleeswijk Holstein, en het valt weer niet mee. We kochten deze omdat die de beste keus van de ANWB was. Dan denk je dat-ie wel gebruikersvriendelijk zal zijn. Nou nee. Zus 3 heeft inmiddels een nieuwe, wèlgebruikersvriendelijke gekocht, nadat ze de vorige helemaal niet gebruikte vanwege de gebruikers onvriendelijkheid. Zo ver ben ik nog niet, dit kreng kostte tenslotte zo'n 500€.

Groen eten

Ik heb een mooi & lekker & verrassend recept gevonden: pastasalade met tuinerwten en spinazie-pesto saus. Je maakt een groene saus met een zakje spinazie, een half potje pesto en citroenrasp. Het is de bedoeling dat je er een moot zalm bij bakt, bovenop legt, maar ik ben een beetje lui (nadat ik de appelboom gesnoeid heb) en neem gerookte zamsnippers. Daardoor zie je die niet en is de maaltijd te veel alleen maar groen. De volgende keer wel een zalmpje bakken.

https://www.ah.nl/allerhande/recept/R-R1198637/pastasalade-pesto-met-zalm-spinazie-en-tuinerwten

De schildpad

Vanochtend doen we de oefening 'Schildpad' bij de QiGong-les. Ik doe mijn best, maar ik kan niet zeggen dat ik mij al een beetje gevorderd voel. De bewegingen zijn niet heel moeilijk, als je zo oppervlakkig naar het filmpje kijkt, maar als je ze na wilt doen of een beetje onthouden, dan valt dat niet mee. Vorige week zei een medeleerling dat het wel drie jaar duurt voordat je er echt gevoel bij krijgt. Zelf gaf hij badmintonles, vertelde hij, en daar zou het óók wel drie jaar duren voor een beginner alle bewegingen onder de knie heeft.

Ik heb nog steeds geen tienrittenkaart. Elke week op woensdagavond beslis ik of en dat ik ga en dan meld ik mij online aan. Ik betaal per keer. Dan weet ik zeker dat ik wil. Heb namelijk een beetje de de balen van de gymnastiek waar je per kwartaal betaalde  en als je opzei moest je nog een kwartaal extra betalen. 

Ook al kan ik QiGong nog niet goed, het voelt toch heilzaam, vooral als we het in de boomgaard praktiseren. Aan het eind van de les is er een kwartier meditatie, waarbij we ons verbonden voelen met de aarde en het universum, en dan moet ik inwendig een beetje lachen want dat ervaar ik helemaal niet, maar toch is het mooi om mee te doen.

Twee dames van mijn QiGong-klasje (uit Hoograven) blijken ook een volkstuin te hebben op ons complex (in Zuilen). Bij het ZenZienTekenclubje zitten ook twee dames op QiGong. Zit ik in een bubbel of zit ik niet in een bubbel?

Japanse Tuin

Het schiet niet zo op met het boekje over het Park. De ambtenares met wie ik samenwerk hadden we als eindredacteur/projectleider gebombardeerd, maar ze heeft daar eigenlijk geen ervaring mee en ook geen tijd voor. Dat werkt nogal vertragend. Het ligt al maanden stil en ik word er een beetje mopperig van. Niet fijn om jezelf zo te horen mopperen.

Vandaag hebben we weer vergadering van de Werkgroep Communicatie van het Park, waar ik sinds een jaar niet meer zo actief in ben, dus vooraf bel ik de ambtenares of er nog enige vooruitgang is geboekt met de eindredactie. Nou niet zo heel veel, erkent ze, maar in elk geval is afgesproken met de projectleidster van de Japanse Tuin waar het afgelopen voorjaar eindelijk Japanse bouwsels in gebouwd zijn, dat het boekje bij de opening daarvan gepresenteerd zou kunnen worden. Dat is in elk geval een datum. Eind september.

Dan moet ik nu nog als een haas een interview maken met die projectleidster, want dan kan dat ook nog in het boekje. Ik heb haar in november 2022 geïnterviewd over hoe het allemaal ging wórden, en dan moet ze nu maar vertellen hoe het allemaal geworden is.

https://maximapark.nl/over-het-park/japansetuinen/

Ribes nigrum

Vandaag heb ik een geweldige tuindag. Dat de zon een dag niet schijnt helpt een hoop. Eerst een uur het tuinafval verwerken dat Bobby gisteren achtergelaten heeft. We gaan stukken 'wildernis'
verwijderen, hebben we afgesproken. Stukje bij beetje. 

Dan ga ik een poosje het onkruid bij de groenten wieden. Zo'n groentenibed ziet er daarna altijd zo prettig opgeruimd uit. En dan het gras maaien. 

Het meest wild is de 'wildernis' achterin de tuin. In het schier ondoordringbaar groen ontwaar ik een struik met zwarte bessen, de ribes nigrum. In de vorige jaren waren deze bessen in één nacht verdwenen. Dan vonden de vogels ze blijkbaar het lekkerst. Ik lees ergens dat zwarte bessen niet zo lekker zijn van zichzelf, maar wel verwerkt in jam of likeur.

Een recept met appel erdoor en een takje munt. https://www.mooiemoestuin.nl/inmaken/gelei-van-zwarte-bessen-met-appel/

Zomerzingen

Zaterdag is er weer een workshop 'Zomerzingen' bij Hans Veldhuizen van MP Duo. Van het voorjaar deed ik een 'Passie Project' bij hem, toen in Maastricht. Maar zijn thuisbasis is Amsterdam-Zuid. In Maastricht was ik samen met de Bayerische Freundin, maar nu wou ze niet mee. De voetbalvriendin probeerde ik ook enthousiast te maken, want het is bij haar om de hoek, maar die wilde ook niet. Ik gaf me toch maar op, want de alten waren het snelst uitverkocht.

Het wordt dus een beetje een eenzaam avontuur. Pop songs: die zing ik nooit. De hoogste tijd om te onderzoeken wat we gaan doen, want er zijn nog maar een paar dagen te gaan. En veel oefenen. Er zijn midi-files als oefenmateriaal, vreselijk vind ik die.

https://www.mpduo.nl/

1. Here comes the sun - George Harrison

2. Aquarius - Let the Sunshine in - uit de musical 'Hair'

3. Sunny Aftrernoon van The Kinks

4. 'Summer Nights' uit Grease

 5. You Are My Sunshine - Johnny Cash   

Bloeidaal

We lopen weer een gebiedje van Utrechts Landschap. Bij Leusden/Amersfoort ditmaal. Bloeidaal en De Schammer heten ze en men heeft geprobeerd hier de oude sfeer van De Gelderse Vallei terug te veroveren. Het is mooi en rijk, maar het ligt wel in de kom van de snelwegen A28 en A1. De wandeling loopt langs de Barneveldse Beek maar schampt ook letterlijk langs de snelweg.

https://www.utrechtslandschap.nl/routes/wandelroute/het-venster

In Concert

Bij het stoplicht bij het Ghandiplein staat een Surinaamse meneer te wachten. 'Gaat u ook zwemmen?' vraagt hij. Het had gekund, want daar is ook de weg naar de Maarsseveenseplassen. Maar nee, zei ik, ik ga naar Bilthoven. We gaan optreden met ons koor.

Zes uur aanwezig. Half zeven oefenen met de pianist en de accordeonist. Half acht terugtrekken in de kleine zaal. Acht uur start. 

Ik denk dat het wel mooi was. Als deelnemer kun je het niet zo goed horen. In het publiek zitten alleen maar welwillende familie en vrienden. Af en toe bij het inzingen als de andere (avond)groep zong klonk het best mooi. 

Zelf ervaar ik vooral het gerommel van 50 zangers op een te klein stukje, die tussen de nummers steeds van plek moeten wisselen. Dat het zo propperig en rommelig gaat stoort mij meer dan ik zou willen. Ik weet niet wat de mensen in het publiek daarvan meekrijgen. 

Bobby is er ook en de man van de Bayerische Freundin. En nog een Duitse Freundin van de Bayerische en de Limburgse Freundin. We mochten allemaal één gast meenemen. Een van de mezzo's aan wie ik mij nogal erger vertelt dat ze ácht mensen heeft meegenomen. Acht!

Maar goed. Het is groot feest. En dan tegen het donker weer terugfietsen van Bilthoven naar Zuilen. Het is nog steeds heel warm. En dan maar wachten op de foto's. Vorig jaar was er een familielid dat een heel filmpje ge-edit had, een compilatie van alle nummers. Dat was heel erg leuk. Zoiets is tot nu toe nog niet op de groepsapp verschenen. Als ik er iets aardigs tussen vind zal ik het uploaden bij YouTube en hier publiceren.

En ondertussen heeft Amerika een bom geworpen op Iran.

In kleur

Gelezen: De tijd in kleur, dat ik van de week zag liggen in de wachtkamer waar ik steeds van die mooie boeken zie. Ik zoek het meteen op in de bibliotheek-app en een dag later kan ik het al ophouden. Het is een verzameling subtiel en vernuftig digitaal ingekleurde historische foto's. Foto's uit het verleden zijn vaak wazig en zwart- wit, terwijl de werkelijkheid die ze weergeven in die tijd natuurlijk wel scherp en kleurrijk was. Heel fascinerend hoe die foto's weer tot leven komen. Een enorm secuur en subtiel werkje. De fotograaf die dit gedaan heeft heet Marina Amaral en is Braziliaans. De historicus Dan Jones heeft er kleine essays bij geschreven. Prachtig boek.  

The Old Oak

Stichting Vluchtelingenwerk Nederland heeft een online 'filmfestivalletje' georganiseerd bestaande uit drie films te bekijken via Cinetree. Dat is een site / app die louter 'goeie' films aanbiedt. Jaren geleden ben ik er een tijdje lid van geweest, maar ik keek te weinig en toen heb ik dat lidmaatschap weer opgezegd. The Old Oak is de bekendste film van de drie, regisseur Ken Loach, ook van de film 'Sorry we missed you' over de uitbuiting van pakjesbezorgers. Deze Old Oak is twee jaar geleden uitgebracht. Speelt in een noord-Engels dorp aan de zee, vroeger een mijnstadje, maar sinds de mijnen zijn gesloten een treurig verarmd dorp waar alle voorzieningen zijn wegbezuinigd. Er is alleen nog een armetierige kroeg. In dat dorp komt een groep Syrische vluchtelingen wonen en de bewoners keren zich tegen hen. 

Hier sluit een Syrische jonge vrouw, fotografe, en de kroegbaas voorzichtig vriendschap en gaan goede dingen doen voor de gemeenschap. Geen charity, maar solidariteit. Samenwerking.

https://cinetree.nl/films/the-old-oak

Naar Wijk bij Duurstede

Op de fiets naar Wijk bij Duurstede. Heen via Houten naar Goy en dan verder langs het Amsterdam Rijnkanaal. En terug langs de Langbroeker Wetering naar Odijk en Rhijnauwen. 

We hebben nu als fietsdoel Muiderberg, Bunschoten-Spakenburg, Wijk bij Duurstede, Culemborg, Ameide. De routes gaan doorgaans langs het water naar het water: de Vecht, de Lek, de Eem, het Amsterdam-Rijnkanaal. We zouden nog Amersfoort, Woerden en Oudewater kunnen opnemen in het rijtje.

Treinstaking

Mens & Wereldnieuws. Of ik - vanwege de treinstaking - Zus3&Zwager3 naar Schiphol wil rijden. Ze gaan op vakantie en wel naar IJsland, waar het momenteel slechts 10 graden is en motregent. We nemen er een uur voor, waar het normaal 35 minuten rijden is. Nog normaler is met de trein naar Schiphol. Maar ja, dat kan niet vandaag. 

Bij Vinkeveen de eerste file, bij Abcoude de tweede, en de grootste op de A4 afslag Schiphol. Want iedereen moet opeens met de auto naar Schiphol. En daar zijn die toeritten niet op berekend. 

Dus stapvoets rijden we met half Nederland naar de Kiss&Ride van  Vertrekhal 3. Wat een spanning. Want ook binnen in Schiphol schijnen weer lange rijen voor de security te staan. Halen ze het vliegtuig wel? Op een gegeven moment is de spanning zo opgelopen dat ze uit de auto stappen en met de koffer verder gaan lopen, mij in mijn eentje achterlatend in de file naar de Kiss&Ride. 

Wat een toestand, al die mensen met stress op vakantie. 

Generale

We hebben Generale Repetitie. Eindelijk. Zaterdagavond hebben we ons concert. We zingen met drie koren / groepen. Sommige stukken zingen we met zijn allen, sommige per koor apart. De meeste stukken gaan heel mooi, sommige voelen nog onzeker. Er zijn zaterdag 85 mensen als publiek, we zingen met circa 50. Zaterdag is de dresscode een bloemetjesjurk, daar houdt de dirigente van, vandaag met deze temperaturen dragen sommige dames korte broeken, ook zij die dat beter niet zouden doen.

De groenten

Aardappelen, bieten, uien, pompoen, venkel, tomaat, sla, paprika, bloemkool, rode kool. Het leuke is dat ze niet recht groeien, zoals de supermarkten ze willen, maar alle kanten op.

Vonne

Sinds april heb ik geen schrijfopdrachten voor de online schrijfcursus meer gedaan. Ik vind de (dagelijkse) opdrachten vaak raar, ze spreken niet altijd aan. En er was veel anders aan de hand om mezelf hiermee bezig te houden. Maar vandaag is de ingang: schrijven over je favoriete auteur. En je schrijft dus spontaan zonder vooraf nadenken. En het wordt: Yolanda Entius. Door dat boek Om en nabij over haar tuin in Frankrijk. 

Maar later de dag zie ik de nieuwe verhalenbundel Aan haar lippen van Vonne van der Meer liggen, die ik vorige week bij de bibliotheek geleend heb. Een bundel te ere van haar veertig jaar schrijverschap. En eigenlijk is Vonne van der Meer nog meer mijn lievelingsschrijver dan Entius. In alle perioden dat ik denk ik geen zin heb ik lezen is dat meteen over als ik een boek van Vonne van der Meer lees. Hoe zal ik het zeggen. Stamelen. Het is zo mooi psychologisch. Met diepe verwondering over de menselijke geest. Geen voorspelbare verhalen. 

Een verhaal gaat vrouw die altijd totaal andere boeken heeft gelezen dan haar man. En ze praatten nooit over de boeken die ze lazen. Hij is overleden en zij gaat zijn spullen opruimen. Zo ook zijn boeken. Die heeft ze in een doos aan de straat gezet. In de flat waar ze woont is een boekenkastje waar mensen boeken in wegzetten die anderen kunnen meenemen. Daar vindt ze een dichtbundel in die haar boeit. Er staan allemaal zinnen in onderstreept en aantekeningen die haar raken en ze probeert in contact te komen met degene die dat boek in het kastje heeft gezet. Uiteindelijk lukt dat en het is een jongeman die het boek nooit gelezen heeft. Hij had het uit een doos gevist. Enfin, ze blijkt dus geboeid door de interesse van haar overleden echtgenoot.

Of een vrouw die contact zoekt met een vrouw van wie ze vermoedt dat zij de laatste jaren de minnares was van haar man. Hij was zulke andere boeken gaan lezen. En hij ging altijd op zaterdagavond of zondagochtend circa anderhalf uur weg zonder te zeggen waar naar toe.

Als ze elkaar ontmoeten blijkt de vrouw geen minnares geweest te zijn, maar iemand met wie hij naar de kerk ging. Zij hadden in hun twintiger jaren de kerk afgezworen, hun kinderen waren zonder God opgegroeid, religie speelde geen rol in hun leven, was een taboe.

De Sperwerlaan

In Bilthoven is de Sperwerlaan op de schop. Intensief op de schop. Van die maandenlange reparaties. Het is al een paar maanden zo, maar de Sperwerlaan is lang en nu is een nieuw stuk afgesloten. Voor mij is het een centrale straat via welke ik bij een stuk of zeven adressen moet zien te komen. De routelijst van Logistics heeft er geen rekening mee gehouden. 

Het is een soort van vreselijk. Eerst moet alle autoverkeer kruipend door het winkelhart van Bilthoven, waar fietsers en voetgangers overal voorrang hebben. Overal staan gele borden te schetteren: 'Sperwerlaan afgesloten'. Het is een heel gedoe, zeker als je Bilthoven niet goed kent en je je altijd op Google Maps verlaat. De klanten daar aan en rond de Sperwerlaan leven erg mee. Een mevrouw vraagt bezorgd hoe haar vriendin nu bij haar moet komen. 'De Kruisbeklaan is de oplossing', zeg ik. 

- https://www.debilt.nl/wonen-en-bouwen/projecten/sperwerlaan-opnieuw-ingericht

- https://debilt.vvd.nl/nieuws/58071/verkeersinfarct-sperwerlaan

Bramendressing

Het is echt maaltijdensalades-seizoen en dus probeer ik elke kookbeurt mezelf te verrassen. En te overtreffen. Het motto is: koken -voor-een-goed-gevoel. 

Vandaag wordt het een bietensalade met bramendressing. Geroosterd broodje erbij. Doorgaans maak je bietensalade met geitenkaas en/of walnoten en/ of appel, maar deze is met spekjes en bramendressing. En basilicum. Bij mij is de uitstraling van het geheel veel roder dan op deze foto, alles is rood, en de grote donkerrode bramen geven het heel veel cachet. Ik gooi er trouwens ook nog wat walnoten overheen.

https://uitpaulineskeuken.nl/recept/bietensalade-met-bramendressing

Panbos

Als je veel in het groen verkeert krijg je ook allemaal groene plaatjes op je blog. Dat is dan maar zo. 

Vandaag doen we weer als 'bosbad' het verrukkelijkste Panbos bij Zeist. Ik heb er in april ook een blogje aan gewijd. Toen druilde het. 

Vandaag valt het oog op allemaal iele jonge boompjes. In die iele boompjes zit een dotje zwarte schapenwol. Dat is tegen de reeën die schapen vinden stinken en zo niet aan die boompjes gaan knabbelen.

https://www.utrechtslandschap.nl/routes/wandelroute/panbos

Druivenblad

Hoe je je onderwerp vindt. Het is een vonk. Ik zie het in een flits: dit is mooi, dit ga ik maken. Ik heb het al een tijd veel minder getekend dan voorheen. Ik zag het niet. Maar gistermiddag in die moordende hitte in de tuin zag ik het druivenblad.

Lunchtijd

Eindelijk weer eens iemand te lunchen genood in de tuin. Dat is lang geleden. Vaak vind ik het zo'n gedoe om een lunch te bereiden, en alles schoon te maken, maar nu heb ik er zin in. Een salade niçoise in de koeltas.

Bobby heeft van de week het schuurtje opgeruimd. Dat was zo erg, ik had er de moed niet voor. Er staat ook een toilet in, helemaal onder jarenlang vuil en spinrag. Niet dat we waterleiding of riool hebben op de tuinen (er is een kraan met drinkwater op loopafstand en een klein toiletgebouwtje wat verderop), maar 'thuis' een plasje plegen heeft toch ook wel wat. Een emmer water ernaast voor de afwatering. Ik heb nog niet ontdekt waar de afvoer naar toe leidt. 

Feel the heat

We zouden naar de Maarsseveense Plassen maar het is zó tropisch dat we zelfs geen zin hebben in de fietstocht er naar toe. In huis is het koel: 24 graden. Buiten is het 35 graden (in de schaduw). Bobby blijft thuis en ik ga naar de tuin, waar het zinderend heet is en geen greintje koelte, ook niet onder de appelboom. Onder het gebladerte van de appelboom ga ik mandala's kleuren. Dat was mijn droom toen ik hier kwam tuinieren: dat mijn huisje een kapelletje annex atelier zou zijn.

Ik heb een aantal Keltische mandala's meegenomen, waaronder een Keltische knoop. Die Keltische figuren spreken me erg aan, al weet ik er ongeveer niets van af. De knoop van het leven.

Toeristisch Utrecht

De Bayerische Freundin heeft diverse  Bayerische logees en samen gaan we een toeristische wandeling door Utrecht maken. Slenteren. Het hondje gaat natuurlijk ook mee. En de Limburgse vriendin. Omdat ik de binnenstad meestal mijd is het leuk om zo eens kennis te maken met diverse straatjes en steegjes die ik nog nooit gezien heb. Ze zijn ook fervent bezoekers van kringloopwinkels, zo koopt de Bayerische Freundin allemaal Wedgewood kop-en schotels. Ik vind er een emaille pannetje met blauwe bloemetjes. Voor in het tuinhuisje.

Lees verder:
- Van de Zwaansteeg tot het Achterom: Utrecht kent zo’n 409 bijzondere stegen
https://www.ad.nl/utrecht/van-de-zwaansteeg-tot-het-achterom-utrecht-kent-zo-n-409-bijzondere-stegen-en-dit-is-hun-verhaal~ac783821/

- https://www.duic.nl/algemeen/wat-doen-we-met-de-250-stegen-in-de-utrechtse-binnenstad/

De wonderen der natuur

In april plantte ik een paar kolen in de volkstuin, zonder al te veel verwachtingen omdat de kolen het bij mij bijna nooit doen. Twee spitskolen en twee rode kolen, meen ik me te herinneren. Maar steeds werd er aan de blaadjes gevroten, ik weet niet door wie of wat, maar wie dat deed vrat niet van de sla, de andijvie, de venkel en de biet. Toch liet ik de aangevroten koolplantjes staan, vanwege de nieuwsgierigheid en je-weet-maar-nooit. En nu ontwikkelt zich uit eentje toch opeens een bloemkooltje. Geweldig!

Intussen heb ik ook nog wat nieuwe paprika- en tomatenplantjes geplant. Wie weet. De courgette heeft drie bloemen gehad maar er daagt nog geen vrucht.

Ook in april kocht ik bij de Lidl twee hibiscus-plantjes, maar ik wist niet zo goed waar. Nu heb ik de onkruidrand met de westelijke buren leeg geschept. Bij mijn aardappelveldje dat het dit jaar héél goed doet.  Hier grenzen de achterkanten van onze huisjes aan elkaar, bij beiden is dat gebiedje aardig verwaarloosd met brandnetels, bessen en bramen. Daar heb ik nu de hibiscussen in de grond gedaan. Naamkaartje erbij.

De uitgegroeide andijvie eruit. Krop sla mee naar huis. De bieten worden ook al aardig groot.

Opgroeien

Gezien: de Noorse film ‘The worst person in the world’. (Hij is van 2023, uitgezonden door de VPRO, en nu te zien bij NPOPlus en NLZiet.) Het verhaal van de millennial Julie, een meisje met vele gaven en mogelijkheden, die heel veel kan maar niet weet wat ze wil. Welke studie, welk beroep, welke vriend. Ze verdient de kost als boekverkoopster. Eerst krijgt ze een relatie met een 'oudere' striptekenaar, en na verloop van tijd als hij graag kinderen wil met een barman. Beide relaties stranden op haar weigering dan al te kiezen voor het moederschap. Het is een mooie lieve film over jonge mensen in de war. Hoge ogen gescoord in de rankings.

Schoonoord

De naam Schoonoord ken ik van Drenthe, volgens mij was het het woonoord van de Drentse mythische reuzen Ellert & Brammert, naar wie een openluchtmuseum is vernoemd, maar er is ook een Schoonoord in Zeist. Een voormalig landgoed dat nu grotendeels een verzameling schoolgebouwen is, gelegen naast het Wereld Natuur Fonds.

Het is vaak even zoeken naar de ingang en de route bij de landgoederen van het Utrechts Landschap daar te Zeist en waar te parkeren. Daar staat er niet bij vermeld. Dat kom: er zijn daar gewoon geen parkeerplaatsen. We gingen via een heel smal weggetje bij de achteruitgang van het Wereld Natuur Fonds staan, maar gezien het verboden-te-parkeren-bord is dat niet de bedoeling.

Als dat allemaal getrotseerd is is het een heerlijke wandeling.

https://www.utrechtslandschap.nl/gebied/natuur/schoonoord

Ludwig

De Bayerische Freundin heeft me een nieuwe Engelse KRO/NCRV-serie (BBC) aangeraden en dus kijk ik. Het zijn voor nu zes afleveringen. 

Eerst even wennen om er in te komen, maar dan geweldig. De hoofdrolspeler is David Mitchell, dat is niet de schrijver maar de acteur. Hij speelt een geniale autistische puzzelmaker John, die werkt onder de naam Ludwig. Zijn tweelingbroer James is rechercheur bij de politie, en die is vertrokken / vermist. James' vrouw belt John de puzzelbroer om - als James - te achterhalen wat er aan de hand is. John als James loopt met zijn onhandige gedrag in het politiebureau in zeven sloten tegelijk maar toch weet hij elke aflevering een moord op te lossen en zo wordt hij steeds populairder in het team. Elke moord is voor hem een puzzel. Erg onderhoudend.

Onbedoelden

Gelezen: de roman De onbedoelden (2023) door Coby van Baars, een Brabantse Neerlandica, tevens kunstschilder. Ik stuitte erop in onze buurtbibliotheek. In een ruk uitgelezen, heel indrukwekkend. Het boek vertelt het verhaal van twee geadopteerde meisjes die bij hun volwassenwording (21) van hun adoptie-ouders te horen krijgen dat ze de helft van een tweeling zijn, dat hun zusje in een ander gezin is opgegroeid. Hun moeder was in 1967 in het streng katholieke Limburg  gedwongen geweest haar tweeling af te staan. (Even nakijken: het was in 1988 dat de leeftijd van volwassenwording werd verlaagd van 21 naar 18).

Hun biologische moeder was als jong meisje verliefd geworden op en zwanger geraakt van een Griekse jongen, een gastarbeider. Haar zwaarkatholieke ouders kunnen de 'schande' niet aan en dwingen hun dochter naar een 'doorgangshuis' en een bijbehorende kraamkliniek, waar haar direct na de geboorte de kinderen worden afgenomen en naar de Kinderscherming gaan ter adoptie. Noem dat maar Kinderbeschering. De jonge moeder trekt dat niet en blijft haar leven lang een wrak.

De meisjes komen in heel verschillende gezinnen terecht: een liefdevol gezin en een 'koud' gezin. Eén van hen hoort op haar 21e van haar (adoptie-) ouders het geheim dat zij een tweelingzusje heeft en langs de instanties komen zij langzaamaan met elkaar in contact en samen gaan zij op zoek naar hun biologische moeder en uiteindelijk ook naar hun Griekse biologische vader. In het hele boek wordt niet met de vinger gewezen: alle personages met begrip gevolgd. Iedereen bedoelde het op zijn of haar manier goed. Het is een ongelofelijk aangrijpend verhaal, heel mooi verteld uit alle perspectieven.

Oud-Hollandse spelen

Elk jaar hebben we eerste zaterdag van juni Familiedag. Dit jaar zouden we het vieren in Harmelen, in een leuke buitenlocatie, maar er werd de hele week al regen voorspeld en je kunt wel optimistisch doen, maar het idee dat er met dertig personen zouden proppen onder een lekkende hooiberg, dat vergeef je jezelf niet. 

Dus doen we de dag in Amsterdam-west waar een der Geschwister onder andere een grote woonkamer heeft waar wel dertig mensen in passen. Het is een geweldig leuke harmonieuze dag. We gaan oud Hollandse spellen doen. De leeftijden van de deelnemers lopen van vijf tot vijfenzeventig, en iedereen moet met plezier mee kunnen doen. Doorgaans houd ik niet zo van spelletjes en ik doe bijna nooit mee, maar deze zijn heel onschuldig en leuk en we hebben eenvoudig vermaak met elkaar. En verder is het eten en drinken en kletsen. We zijn welhaast een droomfamilie.  Echt mooi.  

Met een van de Duitse neven praat ik over onze levens en ook mijn blog, dat hij dat geweldig leuk vindt, als fenomeen dan, maar zijn moeder leest het elke dag. Er is ook een zus, zeg ik, die regelmatig mijn recepten kookt of mijn uitstapjes opvolgt. Je bent een echte influencer, zegt hij.

Boete

Er ligt een Duitse brief gericht aan Bobby in de brievenbus: iemand heeft in de auto die op zijn naam staat 59km gereden  waar maar 50km mag. Was hij dat zelf geweest of iemand anders, en zo ja wil die persoon zich bekend maken, dan krijgt die de boete van €30. Een vage zwart-wit foto van onze auto met uitgelicht het nummerbord en een vage foto van de bestuurder. Duidelijk moi. En ik ben door een buitenwijk van Schwerin gereden, ontkennen helpt niet. Er zit een formulier bij. Dat moet ik invullen, in een enveloppe stoppen en adresseren aan de Gemeente Schwerin, de Bürgermeister, een postbusnummer.

Ik heb al eens eerder een dunne brief naar Duitsland gestuurd met twéé Nederlandse postzegels erop, dat leek me ruim voldoende, en toen kreeg ik een enorme boete dat dat te weinig was. Dus nu op zoek op de site van PostNL wat dan wel. Internationale postzegels. Je kunt ze kopen bij een postagentschap of online. En dan koop je een etiket dat je zelf moet printen of een code die je op de brief schrijft. Wat een toestand voor 9 km te hard rijden. Blijkbaar zijn ze in Schwerin nog niet gedigitaliseerd en zitten allemaal ambtenaren die enveloppen open te scheuren en te verwerken tot boete-brieven. De betaling naar de gemeente Schwerin gaat ook niet eenvoudig, herinner ik me van een eerdere boete.

Parijs

Gelezen: de roman Luister van de Nederlandse schrijfster Sacha Bronwasser. Zij was kunsthistorica en kunstcriticus voor de Volkskrant, maar nu alweer een tijdje schrijfster. Luister was haar tweede boek, het verscheen in 2022 en was genomineerd voor de NS Publieksprijs.

Ze vertelt het verhaal van een jonge vrouw Marie: eerst studente fotografie en dan au pair bij een Parijse familie. Er zijn een paar verhaallijnen: eerst dat van een eerdere Duitse au pair bij datzelfde gezin.  Dan het verhaal van Marie op de kunstacademie en de docente Flo die haar onder haar hoede neemt. 

Ze heeft een heel aantrekkelijke beeldende schrijfstijl, heel veel details van wat de hoofdpersoon om zich heen ziet en ervaart. Het is intrigerend, spannend, gebed in de hedendaagse geschiedenis.

Mom

Naar de tentoonstelling ‘Good Mom / Bad Mom’ in het Centraal Museum hier te Utrecht. Het thema is moederschap en dan breder dan Madonna-met-kind. Moederschap is in de kunsten heel lang een soort taboe geweest, evenals kunstenaars die (ook) moeder waren. De tentoonstelling is er al een tijdje, maar eerlijk gezegd zeg ik een beetje tegenop, omdat het moederschap zo’n centraal thema in de maatschappij is en ik geen moeder ben. Zal ik het confronterend vinden? Dan loop ik daar tussen allemaal moeders die intense herkenning ervaren aan zwangerschap, geboorte, de baby’s, de opgroeiende peuters, het slaapgebrek, de moedermelk, de chaos, de stemmingswisselingen. Want alleen een roze wolk is het moederschap zeker niet. Als je als curator gaat zoeken naar werken over het moederschap dan levert dat vast heftige schilderijen op. Zo had ik er van tevoren wat ja-marend over nagedacht.

Het is allemaal waar. Maar het is ook een erg mooie tentoonstelling. Over vele aspecten van het moederschap. De lichamelijkheid, de kwetsbaarheid, zowel bij moeder als kind. Er was ook veel bekends bij zoals foto’s van Rineke Dijkstra van net bevallen moeders met hun pasgeboren baby op de arm in een kale ziekenhuisgang. Verband en bloed. Schilderijen van Marlene Dumas van meisjesbaby’s die met wijde beentjes liggen waardoor je ze recht in hun geslacht kijkt. De onschuld. Het gevaar. 

Mooi ook vind ik een serie kleine schilderijen van de Britse Caroline Walker van de medische klinische omgeving in het ziekenhuis waar veel moeders hun baby ter wereld brengen, tussen de medische apparatuur, tevens een eerbewijs aan het medisch personeel. 

En natuurlijk zijn er prachtige werken van Charley Toorop. Twee groepsportretten van een vrouw met haar drie kinderen. Een schilderij is een portret in opdracht, daar staat de moeder áchter de kinderen. Een portret is een zelfportret met haar eigen drie kinderen, daar staat móeder voorop.

Voor de serie van genoemde Caroline Walker staan drie al wat oudere heren te delibereren over hun consultancy-praktijken. Misschien zijn ze hier op uitje met hun vrouwen. Ze gaan niet eens een beetje aan de kant als ik die werken wil bekijken. ‘U bent wel erg geboeid hė’, zeg ik. Jazeker, antwoorden ze, ‘het is heel interessant’ en gaan gewoon weer verder met hun consultancypraat. 

Rain

Al die weersvoorspellingen... Ze kloppen heel vaak niet, maar je moet er toch rekening mee houden. Steeds afwegen: wat is wijsheid? Zo delibereren we al dagen over de Familiedag komende zaterdag. We hebben een geweldige leuke locatie geregeld in Harmelen, maar 30 mensen houd je daar niet droog. 

We vergelijken alle weerapps. Ze voorspellen allemaal regen. Ben je dan optimist, pessimist, realist? We na veel geheen-en-weer besluiten we de locatie af te blazen en bij een grootbehuisd familielid samen te komen. 

Vanochtend wordt ook regen voorspeld maar de zon schijnt enorm als ik op de fiets stap naar de QiGong-les. En zij schijnt nog steeds als ik naar het museum fiets. Maar als ik uit het museum kom is daar eindelijk de voorspelde wolkbreuk. Dan is 20 minuten fietsen best een eind.

Naar Muiderberg

Het kabinet is gevallen, net na negenen, maar wat zal ik voor de tv gaan zitten? Ik heb ontzettend veel zin in een lange fietstocht, en dit is voorlopig de laatste droge dag als je de weerapp mag geloven. Ik vraag Ella of ze meegaat. Wat te denken van nog eens Muiderberg? Een jaar geleden deden we deze rit ook. Toen hadden we heel veel (tegen)wind en dreigde er ook nog regen. We hebben allebei gedetailleerde herinneringen aan die tocht. De instort-momentjes.

Nu schijnt de zon nog een beetje, maar wel is er meer wind dan we dachten. Het is weer echt pittig, 74 km. Heenweg langs de Vecht en door het Naardermeer, terug langs Hilversum door het Corversbos en Loosdrecht. Toch weer overal wind.

Desondanks is het heerlijk om zo'n eind te fietsen. Te Muiderberg lunchen we in een soort strandpaviljoen 'De Zeemeeuw' aan een strandje aan het IJmeer. Geen (zee)meeuw te bekennen, geen zeelucht natuurlijk, want geen zee. Alleen het IJmeer. Wel uitzicht op de overkant: een nieuwe flattenwijk: Almere Poort.

Onderweg kijken we wel steeds even naar de ontwikkelingen rond de val van het kabinet. Raar dat types als Marjolein Faber en Fleur Agema, waar we een jaar lang dagelijks naar gekeken hebben, ineens niet meer mee zullen doen

Wu Wei in Bilthoven

Het is weer een mooie maaltijdenrit door Bilthoven, Den Dolder, Bosch en Duin, Maartensdijk en Westbroek. Ik krijg eindelijk weer 25 adressen, ruim 30 dozen. Zowel immense villa's, nette vrijstaande woningen, rijtjeshuizen, flats, begeleid wonen, appartementencomplexen. Ik heb de adressen gegoocheld en plaatjes verzameld. Diverse lagen van de bevolking. Vooral de villa's in Bosch & Duin zijn verpletterend. Daar is Bilthoven-Noord een eenvoudig dorp bij. 

Ik vind het mooi werk. De mensen zijn heel blij met de maaltijden en ook zijn ze blij om mij te zien. Op de een of andere manier leer ik heel veel. Net als op de tuin waar ik leerde eerst een uur te werken én dan een uur te genieten. Altijd allebei, en soms ook níet werken. Het werk is toch nooit af, je ziet altijd nieuwe klussen. Het leert me genieten van de tuin in plaats van al die kritische gedachten.

Bij het maaltijden rijden leer ik het langzaam te doen. Alles traag. Dan gaat het uiteindelijk het snelst. Het langzame verkeer in de dorpen, fietsen, kinderwagens, rollators, scootmobielen. De rotondes, de vele zijwegen. De fouten soms op Google Maps. Als je alles traag en aandachtig doet schiet is uiteindelijk het beste op en ervaar je geen stress. Ik geniet van de mensen. Het zijn maar korte ontmoetingen, maar ik kom wel elke week. Hun eten brengen. 

Wu wei, zegt Bobby. Meebewegen met wat er op je weg komt.

Grastrimmerdraad

Door het heftige grasmaaien is de draad van de grastrimmer ineens op. Ik heb een grastrimmer van het merk Worx, gekocht bij Hornbach. Je kunt losse spoeltjes kopen met dat draad, maar 2 van die spoeltjes kosten €8,99. Dat lijkt me een beetje belachelijk duur, een voorbeeld van het 'businessmodel' van Worx . Net als bij de printers die spotgoedkoop zijn maar de patronen belachelijk duur. 

Hebben ze dat niet bij de Gamma of de Praxis, denk je dan. Die zijn tenslotte om de hoek. Nee die hebben dat die. Die verkopen die spoeltjes van allerhande merken, voor ook zoveel geld, maar niet van Worx. Dan toch maar naar Hornbach. 

De draad op mijn grastrimmer is 1,65mm dik. Hier verkopen ze trimmerdraad op een rol van 1,5mm, 1,7mm en 2mm. Ik vraag het aan een verkoopster, een meisje met piercings overal in haar gezicht. Zij weet het ook niet. Het verschil tussen 1,65mm en 1,7mm is minimaal, vinden we allebei. De rol kost 3 euro. Dat riskeer ik dan maar. 

En dan te bedenken dat je bij de Chinese webwinkel Temu 12 van die spoeltjes voor een paar euro verkopen. Maar daar ben ik dan weer op tegen. Trimmerdraad uit China laten overvliegen. Ik ontdek nu ook de webwinkel 'Tools', die alles verkopen wat je nodig hebt. Met een afhaalpunt vlak bij huis.

Rond Utrecht

We gaan wandelen in de Everdinger Waard, dat is een natuurgebied aan de zuidzijde van de Lek, tussen Culemborg en Vianen. Het is 'nieuwe natuur', ontstaan bij het ophogen van de dijken zo'n tien jaar geleden. Fietsen doe ik daar regelmatig: mijn rondje naar Houten, Schalkwijk, Culemborg en Vianen, maar lopen is andere koek. Het is best een eindje rijden over diverse snelwegen, met altijd kans op files. 

Omdat ik niet zoveel meer bij de (snel)weg zit vergeet ik mij wel eens te informeren. En dat had ik wel moeten doen. Tegenwoordig is er veel werken aan de weg en dan sluiten ze in de weekends hele stukken snelweg af. Vorig weekend de A12 en de A2, en nu de A27. Alles bij Utrecht. Heel Utrecht. Weten  wij veel. 

Dus terwijl je naar de weidse natuur wilt, sta je klem. De afslag Everdingen is ook nog eens heel zuidelijk, terwijl je er beter bij Vianen af kunt gaan.

We zeggen tegen elkaar dat we niet gaan mopperen en boos worden, en zo genieten we als we er eindelijk zijn enorm van Gods vrije nieuwe natuur.