190 miljoen kerstkaarten

TNT verwacht dat Nederlanders dit jaar met zijn allen 190 miljoen kaartjes gaan versturen, ondanks al het moderne gecommuniceer via internet. Dit was mijn eerste kerstkaart dit jaar - hij kwam uit Zwitserland.

Ik moet nog besluiten of ik dit jaar kaarten ga sturen of mailtjes. Ik kan natuurlijk ook een KerstBoodschap sturen via de blog. Maar eerst een nieuw adresboekje. Eindelijk al die namen vergeten van mensen die ik ooit kende maar nu niet meer. De affaires en affairettes. Zucht. Sommige zijn doorgestreept of weggelakt met te dunne Tipex, zodat je ze nog net kunt lezen. De meeste staan er gewoon nog. Hoe vaak wisselen mensen van adresboek? Is het ding uberhaupt nog wel to the point met daarnaast digitale adresboeken in Outlook en op de telefoon?

Tot nu toe verving ik mijn adresboeken zo eens per 7 jaar. Toch bewaar en koester ik de afgedankte exemplaren. Ze blijven inspirerend materiaal voor de decembermijmeringen. Net als de verjaarskalenders des levens.

Maar of je nu je adresboekjes vernieuwt of niet, echt macht over je contacten heb je niet. Sommige mensen die helemaal weg waren komen ineens weer terug, zoals de zender van deze kaart. Het kan zomaar gebeuren: na vijf, tien jaar, twintig, dertig jaar.

Sinds vorige maand ben ik door enige klassefoto's op Schoolbank.nl te plaatsen opeens druk aan het corresponderen geraakt met mijn jeugdvriendje, de overbuurjongen met wie ik van mijn derde tot mijn negende bevriend was. Hij stuurde een foto mee. Hij draagt een stropdas en heeft een vrouw en vier grote kinderen. Op het eerste gezicht hebben we niet veel gemeen, behalve onze straat van herkomst (de Allee), en elk veel broers en zussen die allemaal elkaars namen nog kennen en van mijn verhaal over deze ontmoeting spontaan vele Aha-Erlebnisse krijgen. En: zijn vrouw speelt orgel. Er valt ineens veel te beleven en te vertellen.

Ik vrees dat ik kaarten ga sturen. En de oude adresboeken ga doorbladeren. Ze krijgen is té leuk.