Iraanse blogcultuur

Gisteren een heel gesprek gehad over bloggen. En niet eens naar aanleiding van Doris Lessings neologisme blugging, maar door de link naar mijn eigen blog die ik haar gestuurd had. K. heeft het niet zo op bloggen. Ze voelt het niet, vindt het eenrichtingsverkeer, houdt niet van mystificaties, heeft liever echt contact.

Hoe kan het dat ik het bladeren door wildvreemde bloggen zo ontzettend fascinerend vind? Ik vind het echt, creatief, en geweldig van energie. Net kwam ik bij toeval op een blog genaamd Falsist, schitterend van foto en kleur, maar door de gebruikte lettertekens geheel onleesbaar. Heel af en toe zijn er foto's en illustraties gepubliceerd, dat je denkt: de auteur is van de damesliefde. Ben ik nou gek? Waar komt dit vandaan? Iran? En dan dat muziekstuk!

Een paar maanden geleden heb ik een boek gekocht over de Iraanse blogcultuur: Wij zijn Iran. De jonge Iraanse weblogscene door Nasrin Alavi (Meulenhoff). In dat land moet zo veel ondergronds, maar er is een ontzettende uitingsdrang. Veel over seksualiteit.

(Overigens kom ik elders het muziekstukje tegen met bewegende beelden. Misschien ben ik wel enorm onnozel.)