No one is to blame

Het leven is een beetje kafkaesk. Meer dan eerder zijn wij onderdeel van het concern met de eigen concernwetten. Wij worden zeg maar geintegreerd. Omdat ons dat het wijste lijkt proberen wij ons de hele dag door welwillend en flexibel op te stellen. We zeggen steeds tegen elkaar: 'Je opwinden helpt ook niet'. En we wuiven als bamboe.

Maar dat valt niet elke dag mede. De nieuwe computers doen namelijk al meer dan een maand niet wat wij willen, en ze doen wel veel wat wij niet willen. Zoals elk kwartier onze mail van een server halen, wat twee minuten duurt en dan kun je niets met je computer. Dus elk kwartier gaat iedereen rondjes door het kantoor lopen en slap ouwehoeren. Of kankeren. Dat duurt dan veel te lang, zodat tegen de tijd dat je weer terug bent bij je bureau de e-mail wéér begint vast te lopen.

Enfin: als je hierover bij een verantwoordelijke aanklop, dan gaat die daar echt meteen iets aan doen - máár... hij is ook afhankelijk. Ergens in Den Haag is het Hoofdkantoor, en dáár moet de oplossing vandaan komen. En dáár hebben ze die regels.

Valt dit onder de categorie Groot Leed of dit slechts Klein Leed? Ben ik nog niet over uit.

Vorige week klonk de oplossing dat wij van Outlook zouden overstappen op Thunderbird. Dan zouden we thuis ook op webmail kunnen. Nooit van gehoord, maar mij best. Echter vandaag hoorde ik dat op concernniveau bedenkingen gerezen zijn over Thunderbird en dat er wellicht besloten wordt terug te gaan naar Outlook. Terwijl bij ons nu voorbereidingen getroffen lijken te worden tot de implementatie van Thunderbird...

Vandaag ben ik dus bezig geweest de in gang gezette verbeteringen tégen te houden. Kortom: ik ben heel, héél blij dat de boekhandel op de hoek flauwe ansichtkaarten verkoopt.