Bei Nacht

Wieder Zuhause. Beetje weemoedig, mag ook wel na zes heerlijke dagen. De terugttocht ging zonder enig probleem, dus mijn kritische toon over SkyEurope van vorige week slik ik bij dezen in. Je stijgt op en vliegt over de lichtjes van Wien bei Nacht. Mooi, mooi mooi.

Zes dagen stadsgeslenter was 'n beetje de grens van wat een mens aankan. Het meeste heb ik niet gezien: geen Wiener Saengerknaben, geen Kokoschka, geen Lipizzaner paarden, geen Riesenrad, geen opera, geen operette... En nog veel meer niet. Nalezen in het vliegtuig. Achteraf valt alle informatie die je vooraf niet aankon in een zacht, zachtgespreid bedje. Gauw weer naar Wenen.

In de allergrootste boekhandel van Europa Thalía(voorheen Amadeus) kocht ik een mooi boek: Kraftorte in Wien - Orte des Lebens, Insel der Ruhe, Ratselhafte Energien. Dat zijn plekken die ik zoek en nodig heb, maar die in een vreemde stad doorgaans alleen met blind geluk te vinden zijn. Het zijn vooral parken, kerken en begraafplaatsen. Zou wel zo'n gids over Amsterdam willen maken: vertellen op welke plekken in en om de stad je energie krijgt. Maar ik zou het dan wel zonder de deskundigheid van wichelroedelopers doen. In de boekhandel op het vliegveld zag ik ook nog Nur in Wien - Ein Reiseführer zu sonderbaren Orten, geheimen Plätzen und versteckten Sehenswürdigkeiten. Niet meer gekocht - daar is het nu te laat voor. Volgende keer.

Toen we gisteren zaten te ontbijten in ons hotel liep daar langs ons raam een halve bekende: de schrijfster Minke Douwes. Met vrouw en koffers. Die gaat natuurlijk naar het Freud Museum, dacht ik onmiddellijk, want behalve schrijfster is zij ook psychiater. Ze ging helaas niet in ons hotel, maar in het pension daarnaast. Jammer dat ik geen nummer van haar had om even te sms-en. Ik sms-te nog naar Marg, op wier verjaardag ik Minke elk jaar ontmoet en wij wonderlijke conversaties voeren. Marg heb jij het 06-nummer van Minke, maar dat had zij niet.

In de Spar hedenmiddag, recht tegenover ons hotel, wij al met de koffers op weg naar de shuttlebus, botste ik zo tegen Minke aan. Minke! riep ik. Ze keek even verdwaasd, want kon mij van die ene verjaardag per jaar niet onmiddellijk plaatsen, maar wist het na luttele seconden toch. Lucie! Ze had een poster in haar tas. Wat? vroeg ik nieuwsgierig. Klimt natuurlijk, zei ze. Je móet naar het Leopold, zei ik dwingend, als je tenminste van Schiele houdt. En naar Klosterneuburg. Zou ze doen.