Het Wiener Haus der Musik is een beleveniswereld. De beste musea zijn tegenwoordig Beleveniswerelden met veel touchscreens waar mensen enorm in touch met de screens zijn. Het is echt leuk. De eerste etage is gewijd aan de Wiener Symphoniker, waar je begint met een prachtige weergave van het afgelopen Nieuwjaarsconcert. Het is een orkest dat - in elk geval op Nieuwjaar - veel evergreens speelt, zoals An der Blauen Donau en de Radetski Mars, maar met opmerkelijk veel plezier en grapjes. Je kunt er zelfs met een dobbelsteen componeren.Daarna krijg je de een etage met Sonosphere, waarin allerlei uitgelegd wordt over geluid, ons gehoor, hoe wij waarnemen, wat wij wel en niet horen, hoe dat komt, waarom wij geraakt worden, etcetera. Althans dat beloven zij. Wij komen binnen in een fascinerende baarmoederlijke zaal, waar je heel andere dingen hoort dan het geklop van moeders hart, het geruis van haar bloed en het geklots van andere sappen. Dit klinkt veel mooier, zachter, muzikaler. Echt leuk, maar toch miste ik een beetje ik een begeleidend schrijven. Er waren wanden met de wonderlijkste luidsprekers, heel grappig, geluiden uit de stad, de ruimte, het lichaam, en wat al niet. Daar kon je weer zelf een cd uit samenstellen.
De derde etage was gewijd aan Wenens beroemde componisten. Daar kon je onder meer de Wiener Philharmoniker zelf dirigeren. Daar werd de belevenis me wel een beetj ete veel. Er waren zalen met plaatjes, muziek, educatieve teksten en dan kreeg je ook nog een koptelefoon mee. Help! Mag het een onsje minder? Toen was ik wel aan pauze toe en ben ik door de stad gaan zwalken. Dit is echt een museum om in vier keer te doen in plaats van één keer. In de pauze speelden een paar junge Burschen geniaal 'Für Elise'.
Daarna naar de Lipizzaner paarden gezocht, maar die waren op middagdutje. Toen heb ik maar heel veel paardenstandbeelden gefotografeerd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten