Vivienne

Martijn, mijn kapper, vindt dat ik mijn haar moet kleuren als Vivienne Westwood. Omdat ik hem leuk vind en ik me graag door hem laat knippen heb ik hem dat één keer laten doen. Toen ik daarna door de stad liep zeiden de mensen vrolijk tegen mij: 'Het EK is nog niet begonnen hoor!'

Sindsdien verf ik mijn haar maar weer zelf. Gewoon van de Etos, de mooiste kleuren hebben ze daar. Ik was altijd van het kopergoudblond, dan zag je er het meest uit als een echte originele rooie. Van mezelf ben ik peper-en-zout, maar ik had twee rooie zussen, dus sinds ik volwassen ben mocht ik van mezelf ook rossig haar.

In november ging ik weer eens naar Martijn, op vrijdagmiddag, na het werk. Moe moe moe. Glaasje wijn? vroeg hij. Ja, doe maar glaasje wijn. Hij knipte me heel snel veel te kort en giechelde toen hij klaar was: Je moet het nog wel even verven... Het was vijf voor zes, de Etos ging net dicht. Kopergoudblond was uit het assortiment, herfstwarmkoperrood was ook op, dus toen greep ik in het wilde weg chocoladebruin. Sinds november had ik dus vrijwel zwarte krullen.

Niets mis mee, maar vandaag is het vrijwel lente en wil ik weer rood haar. Dat is een heel project op chocoladebruin met zilveren randen! Eerst moet je het met superblond ontkleuren - de mevrouw van de Etos waarschuwde me nog hoe goor dat goedje is. Ik weet het, zei ik, je hoofd gaat er intens van jeuken en je haar wordt geel en droog als stro.

Nu ben ik uren en diverse scheikundige processen en baden verder, en moet ik met nat haar uit eten. Terwijl ik in de spiegel mijn nog natte haar bestudeer moet ik ineens heel sterk aan kapper Martijn en zijn Vivienne Westwood denken.