Ipod, Therefore I Am

Ben eindelijk om: het is de iPod Classic geworden. De grootste iPod die er is. Ik heb dan weer de 'kleine' variant, namelijk van 80 GB. Dit moet genoeg zijn voor 20.000 nummers. Kan ik me werkelijk niets bij voorstellen. 'Hoeveel nummers heeft u op uw computer?' vroeg de verkoper. 1100, zei ik. Maar er staat nog geen cd op. Het zegt me nog niets, maar de Nano is in elk geval véél te klein. De accuduur is 30 uur onafgebroken muziek of 5 uur video.

Het is al meer dan een jaar geleden van Leen dat ik het boek Ipod, Therefore I am van Dylan Jones te leen kreeg. Ik was van het LimeWiren, en zij van iTunes. Dat is precies omgekeerd werken. Bij LimeWire haal je ongecontroleerd oneindig veel muzieknummers binnen en ga je dan luisteren welke je wilt houden, bij iTunes luister je eerst en ga je dan kopen en downloaden. Ben benieuwd wat ik nu ga doen.

Leen heeft een oneindige verzameling cd's. Een ongelofelijk brede muzieksmaak. Wanden vol. En dat zit nu allemaal in die iPod van haar. Ze had hem mee naar Thassos vorig jaar, de vakantie met als thema zes dames en een baby. Ze had ook speakers mee. We hadden een appartementencomplexje voor onszelf midden in een olijfgaard, er waren geen buren. Een week lang thema-avonden met Duitse, Nederlandse, Spaanse muziek en maar meezingen. Of als we langzaam aangeschoten raakten, gingen we dansen.

Fanatiek als ik ben ga ik na al die LimeWirenummers gecategoriseerd te hebben nu door al mijn cd's heen. Allemaal verleden. Sentimenten. Cadeaus van Deze. En Gene. Het allerbelangrijkste van dit werk is labelen. Een genre toekennen. Omdat alles wat ik geLimeWired heb onzinnige labels heeft moet ik al die 1100 nummer opnieuw een label geven. Ik heb inmiddels de genres A capella, Cabaret, Classical, Deutsch, Fado, French, Greek, Jazz en Jazz Vocal (de grootste collectie), Latin, Medieval, Meditatief, Nederlandstalig, Pop, Religieus, Soul en World.

Vanavond viert Leen eindelijk haar verjaardag. Ik ben bang dat we de hele tijd over iPods gaan praten.