Oranjekoorts (3)

Ik verkeer doordeweeks in een omgeving waar niet iederéén van voetbal houdt. Dat is niet over de mannen en de vrouwen gelijkelijk verdeeld. Niet alle mannen kijken, en er zijn ook vrouwen die uitermate fanatiek zijn, hetzij alleen, hetzij en groupe.

Maar de meeste vrouwen zijn denk ik begonnen met voetbal kijken omdat ze ook in juni in contact wilden blijven met hun geliefde (m/v), broer (m/v), buren (m/v), baas (m/v), noem maar op. Nu blijkt het behalve verbindend ook nog eens onderhoudend te zijn. De receptionistes op onze drukkerij hebben hun balie met vlaggetjes en welpies versierd, en ik heb mijn natuurlijk-rode-krullen voor de gelegenheid wat extra gepimpt.

Vanmorgen heb ik geprobeerd de niet-kijkers over te halen om mee te kijken en uit te leggen wat er zoal aan een avondje voetbal te beleven valt. Een avond en groupe voetbalkijken is ook sociologisch boeiend, bijvoorbeeld omdat mensen zulke verschillende commentaren op het spel leveren. Kenners gaan altijd weer zuchtend die buitenspel-regels uitleggen aan de niet-kenners. 'Elke twee jaar moeten we dit wéér uitleggen.' Volgens mij vraagt niemand dat van ze, maar dit terzijde.

Ook vakinhoudelijk valt er veel te beleven ontdekken. Na twee wedstrijden en nabeschouwingen ben je al een heel eind. Zo'n Turkse doelman die een tegenspeler tegen de grond mept en in de allerlaatste minuut vervangen moet worden. En de Nederlandse voetballers met hun kindjes op de arm. De verschillende stijlen van de commentatoren. Het nieuws dat de voetbalvrouwen een nachtje over mogen blijven in het hotel...

'O', begrijpt RoRo7 na dat kwartier, 'het is net zoiets als het Koningshuis!'