Rieten hoedjes

De parel van de Adriatische Zee, heet Dubrovnik. Het is ook een prachtige stad, met een rijke historie, maar je zou er zo graag met zijn tweetjes zijn. Er lopen gewoon teveel dikke Amerikanen en Engelsen. Zelden zoveel vetribbels, uitpuilende buiken, kromme benen, spataderen, spekkige armen, uitgezakte billen, slechtzittende korte broeken en vakantiesandalen en rieten hoedjes bij elkaar gezien.

Deze straat (foto) zou Europa's prachtigste winkelstraat zijn, maar zo zie je dat toch niet!

We gingen er vanaf Cavtat met een taxibootje naar toe. De tocht duurde over zee zo een uur, hartstikke leuk. Op die boot ook al veel corpulente toeristes, zowel Engels als Amerikaans, in alle denkbare rariteiten bijeen verzameld, maar op zo'n bootje kun je nog contact met ze leggen en gaat het wel goed. Zodra ze massaal en anoniem zijn gaat het mis.

Vandaag heb ik dus maar de glimlach beoefend. Want het zijn geloof ik de boeddhisten die zeggen dat je oorzaak en gevolg kunt omdraaien. Dus als je maar genoeg de glimlach beoefent dan lacht het leven je op den duur vanzelf toe en komen er vanzelf mooie dingen op je af. Het bleek waar, ik had veel mooi contact met de dikke toeristes.

Verder hebben we de stadmuur bewandeld, twee boekhandels en een cd-zaak bezocht, een galelie met jaren-zestig-kunstenaars, het Aquarium (gloomy, volgens de Rough Guide, en dat was inderdaad zo) en twee kerken. In de laatste kerk ben ik in slaap gevallen.