Cuba-crisis

Bobby had vrijkaartjes voor de finale van Haarlemmer Honkbalweek, te Bloemendaal. Hij had zijn hele leven al iets met honkbal, onthulde hij. Zo belandde ik in de eerste sportwedstrijd van mijn leven, en niet de minste: de finale Cuba-USA. We hadden een plekje in het vak der genodigden, midden tussen de Cubanen.

En dat terwijl we een heuse Cuba-crisis hadden gehad in de trein naar Bloemendaal. Mij ontglipte een opmerking over communisten. Dat kan niet ongestraft tegen een persoon met oudlinkse sympathieen. Ik schijn dat wel vaker te doen, hoorde ik nu, dingen die mij niet bevallen toeschrijven aan 'communisten'. Voor hem is het blijkbaar ook niet eenvoudig, dat ik D66 stem.

Bobby vond dat ik het welvaartspeil van Cuba niet mocht vergelijken met dat van het westen, maar dat je dat moest doen met andere Midden-Amerikaanse landen. En of ik wel wist hoe het gesteld was met de gezondheidszorg in de USA. Dat ik alleen maar vanuit vooroordelen sprak. Mij zul je niet horen beweren dat ik Cuba-kenner ben, maar wel heb ik onlangs het boek De ritselaars van Havana van Edwin Koopman (Podium) gelezen en een film gezien over jongeren te Cuba. Weet de titel niet meer. Kende hij allemaal niet. Kibbelen over Cuba. Ik zei dat hij volgend jaar maar naar Noord-Korea op vakantie moest.

Gelukkig scheen de zon en zijn honkbalfans vrolijk. Zo zaten wij in het Cuba-vak en met elk een zak popcorn op schoot kwam alles weer goed met de humeuren. De Cubanen lachten en dansten, ook al verloren ze de wedstrijd.

Al met al was het een rijke middag. Waar zal ik in godsnaam over bloggen? Over honkbal? Over de Haarlemse Honkbalweek? De parafernalia? De dikke Japanse Ryoji Nakata die van alle honkbalspelers de publiekslieveling was? De prijsuitreiking aan het eind, waar alle plaatselijke Haarlemse geldschieters een eigen prijs mochten uitreiken?

Website Haarlemse Honkbalweek