Engelen des doods

Het is al lang bedtijd, maar ik gevoel toch de aandrang om te vermelden waar ik nu weer in terecht kwam. Ik was op weg naar een etentje, maar raakte per ongeluk verzeild in de opening van een pand van twee vrouwelijke begrafenisondernemers, die ter opening allemaal rituelen deden, zoals een rondje rond de kerk.

Het is geloof ik een heel nieuw vrouwelijk beroep, dat van uitvaartondernemer, voor veel vrouwen een tweede of derde carriere vol zingeving. Ik hoor regelmatig dat vrouwen na hun midlifecrisis zich tot dit beroep laten omscholen. Zijn het niet net een soort engelen des doods?

Na het oertraditionele uitvaartcentrum gisteren te Meppel met zijn franchise-formule, franchise-stoelen en franchise-kunst, sta ik echt wagenwijd open voor hervormingen en hervorm(st)ers op dit gebied, maar vandaag toch een beetje minder.

Dus stond ik in een hoekje wat te muurbloemen, want na alle heftige indrukken eerder deze week (en het is nog maar woensdag!) was dit een beetje een overkill, maar de uitvaartonderneemsters knikten me nadrukkelijk toe. Kom binnen, wees welkom, wie bent u? Ik ben Lucie Theodora, antwoordde ik een beetje onwillig, en zij lachten enthousiast: Wat een bekende naam! Wij hebben vroeger veel van u gelezen. En ze lachten belletjes en hun lange rokken klokten. Help, moeder, mag ik naar bed?