De kleine Ludie

Ik vertelde Vink dat het zo raar is om jezelf als kind alleen in het rijtje van vijf à zes te zien staan. Ze suggereerde me om mezelf gewoon eens uit zo'n rijtjesfoto te knippen en los neer te zetten. OK. En dan zit je ineens met een vage zwartwit foto zonder omgeving in je hand - want in die omgeving stonden alle zusjes. Vier in totaal. Knip. Weg jullie. (Even maar hoor)

Grijs was het jasje en grijs was de maillot. Dat weet ik nog goed. De kleur van de handschoenen en het rokje weet ik niet meer. Eerst had ik ze groen getekend, maar dat klopt niet. Ik geloof niet dat ik groen droeg. Groen vloekte indertijd bij rood haar. Nu kan alles bij rood haar, zelfs roze.

De kleine Ludie, denk ik nu vertederd. Ludie wilde wel van alles, maar kon niet zo goed meekomen en had niet zoveel zelfvertrouwen. De naam Ludie staat daarvoor. Ooit deed ik mee aan skelter-races op het schoolplein van de Ulo naast ons huis. Het waren skelters met een motortje. Hier moet de basis voor het thema Frau und Auto gelegd zijn. Met strobalen was er een parcours gelegd, en ik was de jongste deelnemer. Voor mijn gevoel skelterde ik als een speer door de bochten, maar in werkelijkheid schoot het geen meter op en moest de hele wedstrijd op mij wachten. De omroeper moedigde mij aan, maar had mijn naam verkeerd genoteerd: 'Daar gaat ze, de kleine Ludie Vermij!'

Die dag kreeg de kleine Ludie haar eerste en enige poedelprijs. Ze was heel trots, want wist niet wat een poedelprijs was.