Eeuwige dahliavelden

Nog nooit zoveel dahlia's bij elkaar gezien als dit weekend. Was met W. te wandelen in de Achterhoek, van Eibergen naar Rekken en weerom. Langs de Berkel. De dahliavelden hebben te maken met de traditie van bloemencorso's in vrijwel elk dorp.

In krap 30 uur hebben we heel veel bijzondere typen ontmoet. Het begon al bij de lunchroom De Lindenboom te Eibergen, alwaar een Joop Braakhekke look-alike alle dames in het dorp charmeerde. Behalve restauranthouder bleek hij ook zanger in een jazz-combo en hij nodigde ons uit voor het plaatselijke Bokbierfestival des avonds met live muziek.

We logeerden bij een spirituele B&B in de velden van Rekken, 1 km van de Duitse grens. Haar buren kweekten ook allemaal dahlia's en pompoenen. Al haar kamers lagen vol Happinez-en en Ode's en andere spiri-lectuur. In mijn wellness-kamer op een magnetisch matras in een boek liggen lezen over loslaten-en-leren-vertrouwen. Ze had ook een hutje achterin de tuin waar ze sjamanistische bijeenkomsten hield. Er gebeurt daar van alles! 's Middags was Blinde Kees uit Amsterdam nog geweest, die eens per maand de hele buurtschap magnetiseert. Ze had ook een cursus communiceren-met-dieren gehad met drie ezels. Onze medegasten waren een welgevormde Kampens sprekende sportmasseur uit het wellnesscentrum bij Busloo en een agent van de bereden politie te Nunspeet.

Dineren deden we net óver de grens bij een mooi historisch hotelrestaurant Oldenkott, van twee Nederlandse vrij jonge homootjes. Een man een man, een droom een droom. Dat hotel ligt op/aan het Noaberpad, wat ook weer allerlei wandelaars trekt. Behalve onze Kampens sprekende sportmasseur was daar ook een priesterachtig type uit Utrecht die in zijn eentje het Noaberpad liep. Er was ook nog een familie-etentje, en een bruiloft met live-muziek.

Vanmorgen bezochten we de Heilige Messe in een oud kerkje tegenover het restaurant. Het orgel speelde luid, de mannen en vrouwen zaten gescheiden, en het was mooi om een inkijkje te krijgen in het soort mensen dat daar woont. Over het Oldenkottse kerkje lees ik nu los en vast dat het daar in 1648 (na afloop van de Tachtigjarige Oorlog) pal op de grens gebouwd is om Nederlandse katholieken de kans te geven toch een paapse mis bij te wonen.

Tenslotte liepen we door een dichte mist (terwijl in West-Nederland de zon onbarmhartig scheen te schijnen) om het Zwillbrocker Venn. Er waren flamingo's beloofd, maar die lieten zich in de mist niet zien. Het is daar in de Achterhoek en over de grens práchtig voor een weekendje weg. We gaan denk ik een volgende keer maar wat langer dan 30 uur.