Black Box

Een ongeluk komt nooit alleen, dus de verhaallijn over de apparatenstress zet zich voort. Donderdagavond stortte m'n Dell in. Windows sloot af en startte niet meer op. Herhaalde malen computer aan- en uitzetten mocht niet baten. O God! Alles ben ik kwijt. Al m'n foto's, m'n muziekbestanden, m'n e-mail, m'n documenten. Het is het ultieme loslaten. Ik wist het ook wel: ik had een back up moeten maken. Ik had al veel eerder een externe harde schijf moeten kopen. Nu ben je alles kwijt. Eigen schuld. Doe dan ook niet zo digibeet. Hoe eerloos allemaal.

Máár: ik had Broerlief nog achter de hand. Nederig sms-te ik hem: Zit je in Amsterdam, Brussel of Parijs? Want Broerlief is cosmopoliet. Tot mijn onuitsprekelijke geluk zat hij in Amsterdam en wilde hij tot mijn verbazing ook nog vrijdagavond langskomen. Ik holde naar de apparatenwinkel voor een externe harde schijf en een nieuw USB-hubjes-ding (foto), trotseerde alle vragen van de apparatenverkoper waar ik eigenlijk geen antwoord op wist en kwam daadkrachtig met een tasje vol nieuwe zwarte doosjes thuis. Maar bij Broerliefs eerste vragen: Welke versie van Windows heb je, en Waar is Windows opstartschijfje? zat ik alweer met de mond vol tanden. Hoe eerloos allemaal.

Het was de boot section die stuk was. Maar opstarten vanaf het opstartschijfje: Ho maar, laat staan repararen van de boot section. Uur na uur na uur... Uiteindelijk nam Broeflief mijn Dell maar mee naar zijn huis. Als het hem die nacht niet lukte, dan zou hij Dell naar Mo'tje brengen, Mohammed, een wizz kid bij hem in de Baarsjes die alles kan. Ook Windows opstarten waar opstartschijfjes tekort schieten. Had ik een keuze? Dag Dell van me!

Nu is het maandagavond. Dell is terug. Broerlief heeft haar de hele vrijdagnacht laten pruttelen en zaterdagmorgen - terwijl ik mij aan het hogere wijdde en het Requiem instudeerde - deed Dell het ineens weer. Je kan de computer halen, maar wel onmiddellijk je foto's en muziekbestanden naar de externe harde schijf kopieren, sms-te Broerlief mij. Daar ben ik nu gehoorzaam mee bezig, maar alleen al mijn 342 foto's van Kroatie (mei 2008) doen er een uur over om naar de nieuwe schijf te emigreren. En ik heb foto's vanaf januari 2004.

De moraal van dit verhaal: Lucie Theodora, en alle lieve lezertjes die zich hierin herkennen, houd onmiddellijk op zo digibeet te doen.