Ezelin

Bij terugkomst uit Markelo twee weken geleden - met als herinneringsfoto die van twee lieve ezeltjes - verzuchtte ik dat ik zo graag een ezel zou willen tekenen. Om eerlijk te zijn had ik het al geprobeerd, maar was ik niet tevreden. Maar ook niet echt ontevreden. De tekening stond al twee weken op de piano, steeds verder om te krullen.

Ik had de twee o zo lieve ezeltjes vanuit ontelbare hoeken gefotografeerd. Om ze wellicht te kunnen tekenen later. Wat is nu de meest treffende hoek? Wat maakt een ezel een ezel? Wat maakt hem/haar zo vertederend? Als je afbeeldingen van ezels zoekt zijn het vaak karikaturen. Bij de foto's zie ik niet een hoek van waaruit je denkt: dit is de karakteristieke pose voor de ezel.

Vandaag maar een lijstje en een passepartoutje gekocht voor de tekening om hem/haar een beetje te kunnen kadreren. Nu was het kiezen: of de oren of de snuit eraf. Het werd dus de oren eraf. En nu vond ik de tekening ineens een beeldje. Best OK. Mag best op het blog.

Nu valt mij steeds het woord 'ezelin' in. Ik heb er daar te Markelo niet op gelet het mannetjes- of vrouwtjes-ezels waren. Maar de associatie is daar. Ooit in de jaren tachtig was er een dichteressengroep onder leiding van Elly de Waard, die zich De Nieuwe Wilden In De Poezie noemde. Een van de dichteressen had een gedicht geschreven dat als volgt begon: 'Als een bos vol ezelinnen, wil ik jou, mijn lief beminnen...' Weet niet meer hoe de dichteres heette, wel hoe haar geliefde heette. Maar dat zal ik hier niet herhalen. Het leek mij heel raar om als een nest vol ezelinnen terug te komen in een gedicht. Kan me weinig voorstellen bij het compliment (want zo zal het hopelijk toch bedoeld zijn).

PS. In 2001 had De Groene Amsterdammer een stuk over De Nieuwe Wilden in de Poezie. Nu weet ik de naam van de dichteres over de ezelinnen ook weer: Chawwa Wijnberg.