Heimwee naar ezelkwijl

Het was dan wel een stom huisje, met een stomme keuken, stomme pannen, veel stomme prullaria waar je over struikelde, een stomme buurman en veel stomme dode vliegen, pissebedden en spinrag, maar ik heb nu al heimwee. Het was er zo mooi treurig druilerig grijs vandaag. En wij gingen weer terug naar de Randstand...

We hebben vandaag alles gezogen en gepoetst, en een nieuwe vuilniszak óp de incontinentieluiers gepropt. Want wie kijkt daar tenslotte onder een vuilniszak. Ach, achteraf hadden we dat poetsen gewoon op dag één al moeten doen.

Vanavond thuis de foto's in de computer ingeladen. En dan wordt het kiezen. Welke wordt de ware sentimentele memory-foto? Die van een prachtig oranje bos? Die van het haardvuur? Die van het thema de tandem? Na veel wikken en wegen kies ik die van de ezels. Elke dag ging ik bij ze langs. Ze waren héél lief en aanhankelijk. De rechter ezel was het aanminnigst en wilde steeds mijn handen en mouwen oppeuzelen, maar de linker werd dan heel jaloers en perste zich ertussen. Uiteindelijk aanvaarden we onder het ezelkwijl de terugtocht naar Amsterdam. Wou dat ik ezels kon tekenen.