Blij blij

Het is me toch wat, al die blijheid. We zijn véél te optimistisch, zeggen ze. Nou inderdaad. We lachen ook veel te veel. We zien overal de zonzijde van. Frances en ik zeggen als we elkaar bellen: hou nou eens op met lachen. Ons nieuwe nummer is klaar en ze belt me op: Lucie Theodora, is het niet allemaal véél te vrolijk? Veel te optimistisch? Er staat geen énkele doemgedachte in. Dus nu hebben we afgesproken dat we gaan oefenen in doemdenken, in negatieve koppen, in treurigheid. Dat is wat de lezer wil? Dan kan hij het krijgen ook.

We doen ons best, maar ik moet zeggen: het lukt nog niet zo goed. Ik ben ook alweer heel BLIJ met mijn nieuwe foto bij de column, ook al zeiden sommigen dat ik naar de chirurg moet voor een ooglidcorrectie.

Soms weet ik het niet meer. Mag journalistiek positief zijn of past dat humeur alleen bij journalistieke formats als 'Hart van Nederland' en 'Editie NL'? Horen échte journalisten piskijkers te zijn? Moet je altijd aan de KAAK stellen of mag je ook amuseren, blij maken. Hoe maak je keuzes? Vanmorgen op de Radio 1 hoorde ik een bericht van een paar zinnen over minister Eurlings die het aantal onleesbare verkeersborden wil terugdringen. De journalist in kwestie bracht het bericht met een onverholen lach in haar stem.

Breng eens een zonnetje onder de mensen. De hele dag maak je keuzes die vervolgens aan allerhande vergadertafels mede de agenda bepalen. Gisteren met Leen een uurtje doorgeouwehoerd over keuzes die je maakt, op grond waarvan. Je probeert actueel en urgent te zijn, maar dat lukt niet altijd. Dus ben je ook soms heel erg pragmatisch. Je wijst wel eens een personage voor het interview afwijst op grond van een foto die je vindt via Google Images, omdat je niet weer een lelijke ouwe man op de cover wilt. Goh doen jullie dat ook wel eens? Journalistiek is beeld en tekst. Toch? Beeld doet minstens zoveel als tekst. Fijn vak hebben we.