Toren op de tast

In het donker bestijgen we de toren van de Geertekerk. We klimmen niet binnendoor, maar buitenom. Het is hoog, donker, ijzig koud en het waait. Maar toch: kans van je leven. We zijn er vanwege een concert, maar we zijn veel te vroeg. De koster van de Geertekerk laat ons door het hek.

Er staan steigers om de toren omdat die in de revisie is. Alleen de eerste twee platforms zijn met bouwlampen verlicht, verder gaan we op de tast. Het zijn stevige steigers, daar niet van, maar toch. Hu! Het is vechten tegen de adrenaline van de hoogtevrees. Stapje voor stapje voort. Nog een trap, en nog een trap, en nog een trap, en nog een trap. Nog drie, nog, twee, nog een... En eenmaal boven klamp je je - terwijl je je uiterste best doet alle windstreken te bewonderen - aan de koude toren vast. Wat niet meevalt, want we zijn net bij een schuin vlak.

Het uitzicht over een zwarte stad is schitterend. Maar het allermooist vind ik de klokken. De wijzerplaten. Goudkleurige wijzers op de zwarte wijzerplaat met grote gouden romeinse cijfers. Je zou het zo niet zeggen, maar dichtbij zijn het enorme afmetingen. De grote wijzer is net een gouden krokodil. Helaas pakt de camera van de telefoon al die nuances in het donker niet.

Wanneer we trap voor trap weer afdalen (weer Hu!) blikken de andere concertbezoekers verbaasd omhoog. Wat doen die twee dames op die steiger? Het concert is toch niet boven, leggen we uit, maar in de kerk.