Suede verf

Vele jaren geleden moest ik vanwege een kwaal waarvan ik de naam kwijt ben naar de podoloog, die mij zei dat ik voor de rest van mijn leven op platte schoenen mét podologische zooltjes moest lopen. Platte herenschoenen vind ik mooi, maar de platte damesschoenen... Maar herenschoenen heb je nog steeds niet in maat 39. Ik heb een voorkeur ontwikkeld voor cowboyhakken. Dat gaat bijna altijd goed en zo zijn langzaam maar zeker de platte modellen uit de kast verdwenen. Op vakantie draag ik indien nodig wandelschoenen en als ik ren (àls) heb ik natuurlijk mijn hardloopschoenen.

Enfin, vorig jaar wandelend te Wenen kreeg ik op die weliswaar lage, maar toch cowboyhakken weer enorme pijn aan mijn voeten. Zo erg dat ik accuut nieuwe schoenen moest, platte wel te verstaan. Toen heb ik daar wandelschoenen gekocht. Wandelen te Wenen. Ach, die Oostenrijkers hebben toch geen smaak.

Nu gaan we binnenkort naar Parijs. Met de Thalys. Een krat vol schoenen mee zit er dus niet in. Dus ik van het weekend schoenenwinkels af: wandelschoenenwinkels, sportschoenenwinkels, damesschoenenwinkels, herenschoenenwinkels. Wie weet loop ik de perfecte platte damesschoen zomaar tegen het lijf! Want ik ga toch niet op wandel- of op hardloopschoenen door Parijs! Zo kwam ik ook in een ecco-winkel. Ik haat ecco-schoenen, maar ze zijn het antwoord op al uw voetproblemen: ze lopen goddelijk. Realiseer mij ineens dat ik jaren geleden met pijn aan de voeten eens ecco-schoenen heb gekocht, gróene. Ik dacht dat ik die leuk vond - voor platte schoenen dan. Die kon ik als het nodig was mooi aan bij een groene outfit.

'Suède verven' gegoogeld en om 17.56 u naar de Etos gesneld: Verkoopt u schoenverf? Nee. Shit. Dus om 18.01 u stuif ik bij de grachtengordel-schoenmaker binnen, die alles voor minstens drie keer te duur verkoopt. Jazeker heeft hij suèdeverf. Potje voor 1 verfbeurt: 11 euro. Enfin, omdat het al 18.04 u is en hij dicht wil, grijp ik het doosje en snel de deur uit. Zwiept het flesje uit het doosje en ligt de hele lichtgrijze granito vloer onder een grote zwarte plas zwarte verf. Wég, hoor ik die man denken, wég, ik háát klanten. Waarom heb ik óóit dit vak gekózen? Ik stamel excuses, spreek mijn zorg uit over de granito vloer. Hij duwt me een nieuw doosje in handen, wég! Nee u hoeft niet te betalen, gaat u maar! Ik protesteer nog, ben zo bereid nog een keer 11 euro te betalen. Nee, néé, gáát u!

Nu ik naar die foto kijk moet ik toegeven: groen is echt leuker. En ik had ze bij nader inzien misschien ook bruin kunnen verven. Maar er is geen weg terug: de schoenen zijn nu zwart. Dit project is ook weer volbracht. Parijs wordt een succes.