Strunjan

Pension Dino ligt overigens niet in Piran, maar in Strunjan (foto). Dat is durp in een natuurgebied vlak boven Piran, met zoutpannen. Er is ook een heuvel en een steile kust en een kerk, maar op deze foto staat de vlakte van de zoutpan. We hebben het echt geweldig getroffen in ons pension met een tuin vol kabouters. Er is qua keukenuitrrusting ongeveer niets, maar wel ruimte en vrij uitzicht. 's Avonds kunnen we buiten lezen. Wat wil je nog meer?

Vandaag wandelen we van Strunjan naar Piran. Goeie kaarten zijn er niet, maar we zoeken onze weg door de zoutpannen en langs de steile kust. Het is voor het eerst sinds een week dat er een beetje zon schijnt, dus de handdoek en de bikini gaan in de rugzak, voor het geval we langs een leuk strandje komen. Er zijn hier weinig stranden, in Piran zelf zie je alleen betonnen strandjes. Weinig aanlokkelijk. Hier blijken de gemeentegrasveldjes het meest aanlokkelijk te zijn. Bij het eerste gemeentestrandje hebben we nog niet door hoe heerlijk het is vergeleken bij andere beton- danwel kiezelstranden en rotspartijen, maar ik ga ze gaandeweg steeds meer waarderen. Ze lijken mij nog uit de communistische tijd te stammen: heel basic ingericht, democratisch toegankelijk voor iedereen. Lieve boompjes voor de schaduw. Heel goed.

We klauteren ons een oordeel onder die steile kustwand langs de zee, heel avontuurlijk op niet het juiste schoeisel. Tegen de tijd dat we besluiten te gaan liggen en bruin te worden is de zon weg. Tegen vijven bereiken we Piran. Waar we respectievelijk een Karst- en een Istrische pizza nuttigen.