Aleve Intense 550

15 uur staat de makelaar alwéér op de stoep. Zijn vervanger. Een kaal jongmens in streepjespak met nonchalant een lederen map onder de arm. De tíende kijker al. Ik ben net Japanse zweefmuziek aan het luisteren en wierook aan het branden. Dus snel alles uitgezet en ik de gracht op.

Loop ik daar Caro tegen het lijf. Tien jaar niet gezien. Hoe gaat het? Het gaat goed. Ben je al op vakantie geweest? Ze was al eens in Slovenië, ook in de Bohinj, en in Ljubljana, en in Piran. Maar dit jaar was ze naar de USA. Naar een plaats genaamd Walhallah.

Hoe is het met jou en de crisis, vraag ik. Zij heeft geen last van de crisis. Ik heb wel last van de crisis, vertel ik, en wellicht dientengevolge van pijntjes. Sjouw nu van hulpverlener naar hulpverlener. De een zegt dit, de ander dat. 'Ze wéten het gewoon niet', zegt Caro. Zij is nogal uitgesproken. 'Die artsenij interesseert zich alleen maar voor mannenlijven, ze weten niets van vrouwenlijven. Er lopen duizenden vrouwen met pijntjes van hulpverlener naar hulpverlener. Die dokters weten het ook niet.'

Om kort tegaan: Caro houdt een vurig pleidooi voor Aleve! Heeft ze na jaren pijntjes zelf ook gebruikt. Is fantastisch. Moet ik wel de sterkste nemen. Aleve Intens 550 mg. Schitterend roze, net als Ibuprofen. Nu had ik dat zelf ook al eens bedacht, want die reclame is erg overtuigend. Maar ik ben ook weer tegen reclame voor medicijnen. Van die dingen. Hup, moedigt ze me aan, naar de Etos. Haal Aleve!

Er zitten maar tien pillen in de doosjes Aleve. De verkoper bij Etos vraagt: 'Heeft u vragen over Aleve?' Nee. Ze zijn meer oranje dan roze. De bijsluiter staat vol waarschuwingen. Meer dan tien mag je niet. En maar een per dag, echt niet meer. Dan slik ik mijn pil. En nu maar wachten op de verlossing.