Verdwenen tijd

Nog een boek: Verdwenen tijd van Thomas Verbogt. Ik weet niet waarom ik het uitkies. Het ziet er mooi uit en ook de flappen vol indrukwekkende aanbevelingen nodigen bijzonder uit. 'Welke gebeurtenissen uit je jeugd herinner je je nog? Wat weet je van jezelf? En vooral wat niet, terwijl je het wel zou móeten weten? Een roman over schuld en het grillige regime van het geheugen.' Een tekst die binnenkomt - althans bij mij. Schoolvoorbeeld van hoe goed een boekomslag kan werken.

In Verdwenen tijd vertelt Verbogt het verhaal van een kunsthistoricus, BN-er, die minstens twee keer per week op tv- komt om er in talkshows en spelletjesprogramma's wetenswaardigheden te debiteert. Hij leeft alleen, wat geen probleem lijkt te zijn, er is geen groot verlangen naar een vrouw. Wel komt er gedurende de roman een drietal vrouwen op zijn weg, en in die contacten raakt hij steeds meer verstrikt. Want allemaal doen ze een beroep op zijn geheugen en dat is verstopt. Een andere verhaallijn is dat zijn vader sterft, wat ook nogal ontregelend werkt.

Verbogt is een meester in het gedetailleerd beschrijven van de kronkelige bewegingen van de geest. De zoektochten, (dwang)gedachten, gedragingen, gewoontes, gevoelens, herinneringen, zijwegen, gesprekken... Het is nooit hoogdravend en vervelend. Schijnbaar moeiteloos, licht en luchtig schuift hij al die niveaus in elkaar, terwijl de uiteindelijke ontknoping - als die tot je doordringt - toch wel weer als een knal voor je kop komt. Mooi filosofisch boek. De aanbevelingen op de flappen zijn allemaal waar. Zeker twee keer lezen om ten volle tot je door te laten dringen.

Verbogt schijnt al 23 boeken geschreven hebben, maar nooit heb ik enige aandrang gevoeld er een te lezen. Nu wil ik méér.