Pijnpunten

Anneke zou komen eten, maar daar ik haar liever niet rauwe worteltjes met zes plakjes rosbief of een kopje groentebouillon met een soepstengel wil voorzetten stel ik voor dat we wat anders zullen doen dan eten. Zij blijkt een zieke Tante te Nijmegen te hebben, waar ze naar toe gaat en zo zit ik ineens te Nijmegen.

Terwijl Anneke heur Tante bezoekt in het Radboud Ziekenhuis dwaal ik door de winkelstraten van Nijmegen. Nog nooit heb ik zo'n saaie binnenstad meegemaakt, ik word er bijkans depressief van. Was dit een verkeerd idee? Is dit de aloude waarheid dat je jezelf meeneemt waar je ook naar toe gaat? Of is het mijn bloedsuikerspiegel die ineens enorm gedaald is? Dat kan heel goed met dat vet- en koolhydraatarme dieet, dat vandaag begonnen is. Volgens Anneke is dit de crisis. In Amsterdam en Utrecht zie je het nog niet zo, daar lopen de winkelstraten nog wel vol, maar dit is vreselijk. Niet alleen de straten, maar ook elke winkel die je binnenstapt is hartverscheurend leeg.

Dan lopen we een Zen-winkel binnen met mooie oosterse artikelen en daar staat onder meer een prachtig leermodel voor de Chinese arts/acupuncturist. 'Kijk', zeg ik tegen Anneke: 'Dáár heb ik pijn, en dáár en dáár en dáár'. Behulpzaam schiet ze een foto voor mijn blog. Dat is heel goed voor het humeur. Als er maar een verhaallijn in zit...

Eigenlijk had ik in plaats van de lege winkelstraten te beslenteren naar de tentoonstelling gewild in Museum Het Valkhof, genaamd 'De wereld van Katherina. Devotie, demonen en dagelijks leven in de 15e eeuw', maar die blijkt pas volgende week open te gaan. En zo eindigen we in een beeldschoon Park Kronenburg, met een oude torens, rotsparijen, waterpartijen, eenden en hertjes, die heel graag worteltjes lusten. Dan is de dag weer goed. Alleen dat Anneke groter is dan ik, wat ik pas op de foto ontdek, vind ik op de een of andere manier moeilijk te verkroppen.