Een keer nam Annelies me mee naar een concert van de cellist Pieter Wispelwey in de Noorderkerk. Ik kende het niet. Het was was mooi en zwaar en veel, ik vond het enorm eenzame muziek. Bijzonder dat ze mij dat liet horen. De kerk was koud, de bankjes waren kaal en recht. Na een uur was het (pas) pauze. We waren allebei opgelucht dat we naar buiten konden. En dat we het allebei wel genoeg vonden, een uur Pieter Wispelwey. Gingen we biertjes drinken en het leven doornemen in een volks café.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten