De trompetboom

Hannah van Munster. Naam om te onthouden. Ze debuteert met de roman/novelle (135 bladzijden) De trompetboom. Heel heel heel mooi. Rijk. Diep. Mysterieus. Suggestief. Gelaagd. Het vertelt over een tienjarig jongetje Julius dat een zomer lang bij zijn opa gaat logeren, die in een grote villa woont in een merengebied. Zelf woont hij met zijn moeder in een goedkope flat aan de rand van de stad. Zijn moeder gaat een paar weken of maanden naar Amerika, ze heeft zang-aspiraties, en kan hem daarbij niet gebruiken.

Het boek staat bol van familieverhoudingen die generatiegewijs nogal bijzonder zijn. Julius is tien, zijn moeder was jong toen ze hem kreeg, dus zeg tegen de dertig. Die beschouwt en behandelt hem eigenlijk als haar broertje. Opa heeft een jongere vrouw en een dochtertje Olivia, dat dus het halfzusje is van zijn moeder, en wat is zij eigenlijk van hem? De vrouw van Opa wordt consequent Mevrouw E. genoemd. Er is ook nog de moeder van grootvader, Omama genaamd, die dus de overgrootmoeder is van Julius, maar de grootmoeder van Olivia. En dan is er ook nog een man met geel haar in het dorp, Rudolf, die op hem lijkt en die een bijzondere interesse in hem heeft. En dan is er ook nog een papegaai die het alleen met Omama kan vinden en een boosaardige witte hond.

Het boek is zowel op het gebied van psychologie als in de natuur- en sfeerbeschrijvingen heel bijzonder. Van Munster is een opmerkzaam auteur, die alle sensoren heeft aanstaan, maar nooit teveel vertelt. Julius probeert zich te redden, maar voelt zich nooit en nergens echt veilig, hij plast 's nachts in bed, hij verstopt zich overdag in een boomhut. Julius tast vooral in het duister. Van Munster vertelt alleen vanuit zijn persepctief, dus meer dan hij te weten komt en begrijpt komt de lezer ook niet te weten. Alleen vermoedt die meer verbanden. Hoe het zat met grootmoeder die in Mexico zelfmoord pleegde. Grootvader die zijn leven lang aan depressies leed. Rudolf die een tijd in huis heeft gewoond bij de familie.

Echt heel mooi. Ben ik tijden niet zo geabsorbeerd geweesd door een boek. De auteur is beeldend kunstenaar. Maakt ook heel mooie beelden.

Ben een beetje aan het googelen en zie dat de uitgever gevraagd is om mee te spelen in het digitale tijdperk en voor een camera voor te gaan lezen. Hij heeft aan zijn bedenkingen, hoor je tussen de regels door, maar wil toch ook niet met de hakken in het zand. Of dat voorlezen nu helpt in de marketing? Het is wel dapper van Wouter! Met al die waardering voor kwaliteit op alle traditionele niveaus toch ook mee in de vaart der volkeren! Onder de schuilnaam Oor leest Voor. Best leuk gevonden. Maar ik denk dat de schrijfster beter zelf kan voorlezen en dat Wouter op YouTube vertelt hoe hij haar gevonden heeft en waarom hij zo verrukt van haar is.