De linnenkast

Ik ben veel te ambitieus. Vanmorgen zet ik me toch een programma op stapel, te beginnen bij een bezoek aan Ikea voor handige dingen die ik nog mis, terwijl het moede hoofd omloopt van de verkoudheid en hoofdpijn. Als ik nu eens begon met de planken in de linnenkasten te monteren en dan de twaalf verhuisdozen naast het bed aan te pakken, die in die twee linnenkasten moeten... Dat dat niet gaat passen ziet een kind.

Vele uren later zijn de dozen leeg en de kasten vol. Wat gaat er weer een leven door je vingers. Lakens, badhanddoeken, sokken, ondergoed, t-shirts, pyjama's... Aan alle linnen hangt een verhaal. Zo kwam er ongeveer bij elke nieuwe lover een nieuw dekbedovertrek. Ik heb voor deze kasten echt teveel dekbedovertrekken, dus welke herinnering moet weg en welke mag blijven? Bij de pyjama's horen vakantieherinneringen. Eén slaap-t-shirt heb ik zelf gebatikt op Bali, twee kocht ik op het Griekse Pathmos. Mijn ivoorkleurige satijnen pyjama droeg ik tijdens een kerstvakantie met Will te Kreta waar op een nacht de buren in de kamer naast mij op elkaar in begonnen te beuken. Ik in dat pyjama'tje de gang op, op hun deur slaan: 'Stop daarmee!' Dat hielp niet. Alle gasten stonden verbijsterd elkaar aan te kijken. De volgende ochtend in de ontbijtzaal zaten de gezichten van het slaande stel onder de blauwe plekken en pleisters. Na het ontbijt gingen ze weg. En zo meer en zo meer.

Ik blijk waanzinnig veel sokken te hebben. Driekwart daarvan draag ik nooit. Weg ermee.

Linnen en kleren opvouwen vind ik trouwens heel erg moeilijk, sterker nog: ik kan dat niet. Zo ordelijk als dit plaatje oogt, zo krijg ik het nooit. Moed voor een gang naar Ikea heb ik niet meer. Men moet haar beperkingen accepteren.