De foto-alba des levens

Sinds ik afgelopen dinsdagmiddag het op- en inruimen van de nieuwe woning opgaf en besloot de dozen de dozen te laten was ik weer mijn oude hartelijke, vrolijke en ontspannen zèlf. Nu het weekend is moet ik er van mezelf toch weer aan geloven. Project van de dag: uit die dertig dozen in de studeerkamer de fotoboeken-des-levens plukken en die gaan op de bovenste plank in de studeerkamer. Die dozen die Ismaël gevuld heeft. Dat betekent nu dus: dertig dozen open en dicht. Zucht.

Er trekt weer veel levensgeschiedenis langs mijn geestesoog. Hoezo denk je dat er in een nieuwe woning een nieuwe fase in je leven begint als je almaar dezelfde meubels en dezelfde mappen meesleept? Wat moet je met al die oude foto's? Al die ingebonden bladen waar je voor gewerkt hebt? Ben je er blij mee als je met pensioen gaat? En dan nog: gaan wij van onze generatie ooit met pensioen? Kortom: het tobben slaat weer toe. Ik moet maar gauw ophouden met opruimen.

Van de dertig overgebleven dozen zijn er nu negen leeg. Van minstens vijftien denk ik: wat móet je ermee? Voor nu: doos weer dicht, dat vraagstuk is van later zorg.