Woorden schieten ons tekort

We kunnen het failliete pand nog in, maar alleen nog vandaag, morgen niet meer. De collegae van de drukkerij zijn terneergeslagen, de receptioniste staat iedereen met hoofdpijn te woord, tot het haar te veel wordt. Als zij gaat is het voorgoed. We wisselen telefoonnummers uit, misschien gaan we nog eens bellen.

Ik stuur boodschappen de wereld in dat dit het einde van ons in Amsterdam is. Om ons af te reageren giechelen we de hele dag en eten we broodjes kroket. Roro7 komt op haar vrije dag met haar twee levengezellinnen dozen inpakken, Bien haar man komt voor een eerste tevens laatste kennismakingsbezoek. Het is verschrikkelijk gezellig.

En omdat wij ook niet weten hoe het verder gaat plukken we alle gedeelde documenten maar van de server af en zetten die op Google Docs. Dan kunnen we thuis stand alone en toch samenwerken. Vanuit Capelle krijgen wij berichten over hoe de dag van morgen gaat verlopen. Dan gaan er om 08 uur verhuizers komen die alles gaan inpakken. Waren we daar niet net van af?

En iedereen zegt 'Sterkte'. Nog nooit kreeg ik zoveel mailtjes met de woorden 'Sterkte!' Woorden schieten ons tekort. En aan het eind van de dag zeggen we: Nou dag!