Turks witgoed en alleenstaande vrouwen

Ik doe het mezelf aan. Ik houd van belevenissen en van verhalen verhalen. Liefst stap ik met open ogen in situaties die anderen liever uit weg gaan. Alleen al voor het verhaal. Een nieuw gasfornuis of een tweedehands, een nieuwe koelkast of een tweedehandse. Dat is de vraag.

Na mijn bezoek aan diverse witgoed-Turken afgelopen vrijdag ga ik bij nieuwe witgoedwinkels langs. Nieuw zijn die dingen al gauw 500 à 600 euro, en wie weet voor hoe lang/kort ik hier woon,. Laten we for the time being voor tweedehands gaan. Dat witgoed ziet er tenslotte mooi wit uit in die loods en die jongen is erg aardig.

Vandaag vraag ik Bobby mee, omdat ik het idee heb dat het beter is als hij de verkoper ook vertrouwt. Nu is de jongen echter een stuk minder toeschietelijk dan afgelopen vrijdag. Hij is vooral toeschietelijk voor alleenstaande vrouwen, begrijp ik. Dat is Beleid. Maar nu er een man bij is, is dat over. Hij wil niet meer de apparaten twee trappen op tillen. 'Maar vanavond als u de dingen komt brengen is hij er niet bij,' zeg ik, 'dan ben ik weer een echte alleenstaande vrouw!' 'Bent u familie?' vraagt de Turkse jongen aan Bobby. 'Nee', zegt Bobby, 'ik help alleenstaande vrouwen'.

Hij vraagt waar ik nu woon en ik vertel over de Elandsgracht. We beginnen onmiddellijk een lofzang over ons Turks restaurant Divan. 'Waarom gaat u daar weg?' vraagt hij. vol onbegrip. 'Scheiding', zeg ik. Hij knikt begripvol. 'Scheidingen zijn een probleem. In de Turkse gemeenschap in Osdorp is 80% van de jonge mensen gescheiden', vertelt hij. Zelf is hij ook gescheiden. Maar vanavond gaat hij naar zaalvoetbal. Het witgoed zal tussen 19 en 21 uur bezorgd worden. Ik betaal 160 euro aan.

Maar alwie of wat er ook komt tussen 19 en 21 uur: geen Turks busje. Heb ik dat weer! Heb ik mij laten oplichten door een vriendelijke Turkse jongen? Ben ik veel te goedgelovig? Ik bel hem uit zijn zaalvoetbal. Waar blijft mijn witgoed? Uiteindelijk tegen 21.30 uur komt de bus. Het is de oude vader. Hij kon het huisnummer niet vinden en de dijk is besneeuwd. Glad. Hij wil het liever witgoed niet tillen, u heeft toch een man over de vloer? 'Ja, maar helpt u alstublieft toch maar, ik betaal u wel 30 euro extra'. Ook deze oude vader wil graag weten hoe het zit. 'Is dat uw man?' 'Nee, dat is mijn broer'. Hij straalt mij toe: 'Het is niert eenvoudig voor een vrouw alleen, maar een broer is altijd goed.'

Nu heb ik een Bosch elektrisch gasfornuis zonder typenummer en zonder gebruiksaanwijzing. Er knipperen heel veel lampjes. Dat wordt zoeken.