Noem dat maar neuriën

Een heel andere entourage dan de Zeeburger Vlooienmarkt van afgelopen zondag. Vandaag zit ik in de Koorzaal van het Concertgebouw naast een mevrouw die niet kan zingen en niet kan noten lezen. Ze kan ook geen toon houden. Maar ze vindt het allemaal heel vrolijk.

Omdat ze me - letterlijk - van de wijs brengt ga ik steeds een stukje verder bij haar vandaan zitten. Maar ik realiseer me ook dat het voordeel van haar aanwezigheid is dat ik niemand heb om op te leunen en helemaal op eigen kracht mijn partij moet zingen. En door haar merk ik dat ik dat kan. Als je je maar concentreert. Dus het is maar weer eens aangetoond: ieder nadeel heeft zijn voordeel.

In de pauze meld ik dat ze wel dat ze wel eens een noot niet helemaal goed raakt en dat ik daarvan een beetje in de war raak, om mijn groeiende afstand te verklaren. Ze vindt dat ik erg mooi zing. Zelf neuriet ze maar wat mee, zegt ze. Noem dat maar neuriën.

Ze vindt onze dirigent erg ijdel.
- Hoe oud denk je dat hij is, vraagt ze.
- Geen idee,' zeg ik, 'maar ik vind dat ijdele juist leuk.'
- Hij kan het nu nog doen', zegt ze, 'maar hoe oud denk je dat hij is?
- Geen idee, herhaal ik.
Over een paar jaar kan dat ijdele van hem volgens haar écht niet meer. Welke levenservaring zou haar tot deze stellige stelling gebracht hebben?

- Posted using BlogPress from my iPhone