De slaapwandelaarster

Middag bij de Opera in Schouwburg Het Park te Hoorn. Zus 2, in haar vrijetijd altviolist, speelt ondergronds, in de orkestbak. Ze speelt mee in een gelegenheidsorkst dat een projectkoor begeleidt. De opera heet 'La Sonnambula', de slaapwandelaarster dus, een werk van Vincenzo Bellini, voor het eerst opgevoerd in 1831 in Milaan.

Het is een wonderlijk verhaaltje. Amina en Elvino vieren hun verloving. Dat is voor Lisa, de herbergierster die graag Elvino aan de haak had geslagen, geen pretje. Tijdens het feest klopt er bij de herberg een vreemdeling aan voor onderdak. Het is de zoon van de overleden graaf, die incognito naar het dorp van zijn jeugd terugkeert. Betoverd door de schoonheid van Amina maakt hij haar complimenten. Amina verschijnt slaapwandelend in de kamer van Rodolfo. Deze herkent haar toestand en verlaat het vertrek. Amina wordt slapend in het bed van graaf Rodolfo aangetroffen. Elvino verbreekt de verloving. Amina zweert dat ze onschuldig is. Elvino wil ondertussen met willige Lisa trouwen. Een wederom slaapwandelende Amina zingt over haar trouw aan en liefde voor Elvino. Die raakt overtuigd van haar onschuld. De boeren barsten in gejubel uit en wekken hierdoor Amina, terwijl Elvino zijn ring om haar vinger schuift. De vreugde is groot en de mooiste dag van Amina's en Elvino's leven zal niet lang meer op zich laten wachten...

Het is een hele belevenis, drie uur opera te Hoorn. De hoofdrol Amina wordt gezongen door de sopraan Anke van der Kooij, tevens dirigente van het koor is en aanstichtster van het hele project. De mooiste rol is van de tenor Rafael Vázquez, die Elvino speelt en zingt. Zus 1 vindt hem op Bart Veldkamp lijken.

Het moet geweldig zijn om aan zo'n project mee te werken. Een droom, een groot familiegevoel. De moeder van Anke van der Kooij (Anke van der Kooij sr) was verantwoordelijk voor de enscenering. Er is niet zoveel theatraliteit in deze voorstelling. Het decor doet een beetje denken aan de recreatiezaal van een verzorgingshuis. De dames van het koor, allemaal beetje middelbaar, dragen allemaal hun artistieke gewaden die bij hen passen. Allemaal een paarse of rode sjaal om de schouders moeten er een eenheid van maken.

Zus 2 heeft er niet veel van meegemaakt, daar onder in die orkestbak. Daar was de grote uitdaging drie uur lang op het juiste moment in te vallen. Zij heeft geen idee hoe het er op het podium uitzag. Mijn foto's - genomen met de iPhone vanaf Rij 16 - geven ook niet echt uitsluitsel.

- Maria Callas zingt La Sonnambula