En nòg een Pinksterdag

Vandaag doen we een groepswandeling van station Driebergen-Zeist naar Werkhoven. Alleen zijn we net iets te laat voor de groep. Die is al vertrokken. Ken je die mop van die twee mensen die een groepswandeling gingen doen...? Enfin. We draven wat af, maar pas tegen de lunch halen we ze in, ergens halverwege het Klompenpad. Dan wordt het toch nog gezellig.

Vervolgens wonen we een Pinksterviering bij, ver achter in de tuin van conferentieoord Samaya, voormalig klooster van de zusters Augustinessen al sik het wel heb, bij een vijver vol luid kwakende kikkers. De Voorgangster besluit vanwege de akoestiek rond die vijver maar tot geen echte preek, maar slechts een korte overweging. Die gaat erover dat mensen erg sterk aan houvast hechten en slechts 10% verandering verdragen. En dat Jezus met Pinksteren van zijn leerlingen vroeg dat ze alles opzij legden en de wijde wereld in gingen om de Blijde Boodschap te verkondigen. De clou ben ik een kwijt, ik geloof dat hij wat onmenselijks van ze vroeg, maar ze deden het toch. Die 10% stemt me wel mild over mijzelf - ik heb het afgelopen halfjaar geloof ik wel wat meer te behappen gehad. Zo beschouwd val ik mezelf eigenlijk best mee. Een mooie Hagepreek! complimenteer ik de Voorgangster na afloop hartelijk. Maar het was geen Hagepreek antwoordt ze. Want geen Preek. En over die 10% zegt ze: Die moet bij reorganisaties ook sterk in acht genomen worden. Willen organisaties en bedrijven dat mensen blijven functioneren, dan moeten ze niet alles veranderen.

Met de Voorgangster rijden we terug naar Utrecht. Pinksteren 2010 eindigt met een 'Twitterijsje' bij de lekkerste ijscoboer van Utrecht. Alle dertigers kiezen dat Twitterijsje. Als een ijscoboer met zijn tijd kan mee gaan (er staan daar constant wel wel dertig-veertig mensen in de rij) wie dan niet?