Vandaag kunnen vele amateurmuzikanten uit Amsterdam en omstreken hun eigen moment of fame beleven in het Concertgebouw. 'Het Concertgebouw Open' heet de dag. Het zal wel een slimme marketingactie zijn teneinde de Drempel te verlagen. Zus 2 treedt in een projectorkest met 100 altviolisten onder leiding van Esther Apituley, en zelf kan ik meedoen met mijn projectkoor Zing & Beleef Bach, dat samen met het koor Zing & Beleef Mozart optreedt. Wij van Bach doen 'Wohl mir, dass ich Jesum habe'. Helaas treden Zus 2 en ik tegelijk op en kunnen we elkaars prestaties niet bewonderen.Er zijn veel meer medekoorleden dan ik verwacht had. We missen het allemaal, zeggen we tegen elkaar, die maandagavond onder leiding van onze geweldige maestro Hans Veldhuizen, die overigens nooit eens bij name genoemd wordt. Vrijwel iedereen is dol op hem, op zijn enthousiasme, zijn aanstekelijke energie, de ongekende hoogten waar hij ons weet te brengen. Nou wil ik hem eindelijk wel eens op de foto. Maar het voelt niet goed, met je iPhone naar de maestro lopen en hem fotograferen. Hij staat altijd een beetje achter de piano in de schaduw, in plaats van dat er een spotje op hem gericht is. Er is iets bijzonders met zijn psychologie, aan de ene kant is hij een ijdele aandachttrekker van de eerste orde, maar hij heeft ook iets schuws.
Maar ja, ik wil die foto. Ik schuifel er een beetje tussen de alten door naar voren steeds dichter bij de meester. Mijn medekoorlid Loes, die vast al wel zeventig is, lacht om me. Ja hoor, hij is echt van onze leeftijd, zegt ze. Maar solidair schuift ze een stukje steeds mee op, richting maestro.
We treden op in de Spiegelzaal, niet echt een concertzaal. Vóór ons was er een tango-optreden, daar is de zaal veel meer geschikt voor. Hans had eigenlijk de piano midden in de zaal willen zetten, maar dat mag niet van de organisatie. Dus nu is er een dilemma. Moet het koor naar hem toe zingen met de rug naar het publiek, of met het gezicht naar het publiek, maar met de rug naar de dirigent?
Hij heeft er wat op bedacht, hij wil dat wij in een V-vorm gaan staan, zodat we een beetje naar hem kunnen kijken en een beetje naar het publiek. HIj zegt dat en herhaalt dat, maar de mensen luisteren niet en gaan met de rug naar hem toe staan. 'Niemand luistert ook ooit naar me', moppert hij achter de piano. 'O', zeg ik, 'dáárom heb je het beroep van dirigent gekozen! In de hoop dat eindelijk iedereen eens naar jou kijkt en luistert'. 'Ja, zegt hij, 'maar het helpt niet. Ze luisteren niet.' We lachen. Voel me net een groupie, zo blij dat ik even contact heb met de maestro.
Komend Seizoen wordt het Zing & Beleef Handel en Brahms.
Maar ja, ik wil die foto. Ik schuifel er een beetje tussen de alten door naar voren steeds dichter bij de meester. Mijn medekoorlid Loes, die vast al wel zeventig is, lacht om me. Ja hoor, hij is echt van onze leeftijd, zegt ze. Maar solidair schuift ze een stukje steeds mee op, richting maestro.
We treden op in de Spiegelzaal, niet echt een concertzaal. Vóór ons was er een tango-optreden, daar is de zaal veel meer geschikt voor. Hans had eigenlijk de piano midden in de zaal willen zetten, maar dat mag niet van de organisatie. Dus nu is er een dilemma. Moet het koor naar hem toe zingen met de rug naar het publiek, of met het gezicht naar het publiek, maar met de rug naar de dirigent?
Hij heeft er wat op bedacht, hij wil dat wij in een V-vorm gaan staan, zodat we een beetje naar hem kunnen kijken en een beetje naar het publiek. HIj zegt dat en herhaalt dat, maar de mensen luisteren niet en gaan met de rug naar hem toe staan. 'Niemand luistert ook ooit naar me', moppert hij achter de piano. 'O', zeg ik, 'dáárom heb je het beroep van dirigent gekozen! In de hoop dat eindelijk iedereen eens naar jou kijkt en luistert'. 'Ja, zegt hij, 'maar het helpt niet. Ze luisteren niet.' We lachen. Voel me net een groupie, zo blij dat ik even contact heb met de maestro.
Komend Seizoen wordt het Zing & Beleef Handel en Brahms.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten