De ochtendstond

Het gaat vooralsnog allemaal voorspoedig. Het is maar zes minuten fietsen naar Muiderpoort, NRC next lag al in de brievenbus, ik ben maar liefst tien minuten te vroeg op het perron, en ik heb een zitplaats. Mijn oog valt op mensen met Bromptons.

Je kan uit heel veel kiezen: krant lezen, boek lezen, bloggen, muziek luisteren, naar de medereizigers kijken, de medereizigers negeren, ogen open, ogen dicht. Wakker blijven, een uurtje suffen. Het landschap van het Groene Hart vanaf Breukelen is prachtig. Je hebt alleen wel heel weinig ruimte in de sprinter. We zitten met vier personen knie aan knie. Plek voor een tas is er niet. En we hebben wel allemaal een tas.

En dan tien minuten in marstempo wandelen van het station door de vreselijkste woonerven naar het vreselijkste bedrijventerrein. Schiet me ineens weer in de herinnering dat Bien haar eerste dag in Capelle de weg totaal kwijt was en - hoogzwanger als zij was - ongeveer in Nieuwerkerk aangekomen was. Ik kan het me nu voorstellen. Voor mij loopt een blonde collega van een ander blad: daar kan ik mooi achteraan, dus ik hoef niet te verdwalen. En als je het als gymnastiek beschouwt is het eigenlijk goed en gezond. Al met al ben ik van deur tot deur 95 minuten onderweg. Dat is in te dammen to 90 minuten. Zou het kunnen gebeuren dat ik omga voor het openbaar vervoer?

Een nieuwe dynamo kost 649 euro, meldt de garage om 16.15 uur. Hij kan er niets aan doen, het is een Heel Bijzondere Dynamo.