That's what friends are for

Sta ik om zeven uur in de ochtend slaperig bij de voordeur, kijk even in het postvakje, pak wat verkeerd bezorgde brieven van de buren om die in hùn brievenbus te doen, buiten, valt de voordeur dicht. Sleutelbos met huissleutel en autosleutel zijn nog binnen. Alle buren slapen nog. Het is ook nog maar zeven uur. Eigenlijk ben ik nog niet met de buren vrienden geworden. Zou er een naar buiten komen? Zou er nog iemand zo vroeg vertrekken? Ik durf niet iemand uit zijn bed te bellen.

Om kwart over zeven sms ik Reenske. 'Reenske! Ik sta buiten! Het waait en regent en ik kan geen kant op.' 'Bel aan bij de buurvrouw met de boeddhabeelden op de gang', sms-t ze terug. 'Dat durf ik niet, iedereen slaapt nog!' 'Gewoon doen, zou je het zelf erg vinden? Ze hoeven alleen maar op het knopje te drukken.' 'Ja maar...'

Dan raap ik maar alle moed bij elkaar en bel ik aan bij de buurvrouw met de boeddhabeelden op de gang. Put mij uit in excuses, en of ze even op het knopje wil drukken., Ach joh, zegt die slaperig. En ze drukt op het knopje.