Onze eigenste Sex in the City

Omdat Reenske over drie weken in New York zit, vrouw van de wereld als zij is, vieren we haar verjaardag nu al. Die vieren we altijd met ons vieren, Reenske, Juul, Juud en ik. Het is altijd weer een van de hoogtepunten van het jaar. Vier carrièrevrouwen in de kracht van hun leven met elk hun plezier en klein en groot leed. Ik vind ons echt een soort Amsterdamse 'Sex in the City' of 'The L-Word', hoewel iedereen momenteel meer he of bi is dan L.

Vandaag beginnen we met ieders drama van de dag. Mijn surseance doet het natuurlijk goed. Juud is op weg naar Reenske op grote krakersrellen gestuit, op een stad vol ME, en samen met alle nieuws over het nieuwe regeerakkoord is haar grote vraag: in wat voor wereld leven wij? Komen die fijne jaren tachtig waarin alles moest kunnen ooit weer terug?

Juul brengt geen drama in maar food. Geweldig kookt ze. Jakobsschelpen, risotto, alles even haute cuisine. En terwijl zij drieën koken lig ik op de bank en laat het me allemaal aanleunen. Goed, beter, best. Ik zal erover bloggen, dat is mijn aandeel in de feestvreugde. Men blogt of wordt geblogd, dus men bestaat.

Op een gegeven moment vallen Juud en ik - uitgeput als wij zijn op vrijdagavond - op de bank in slaap. We liggen lepeltje lepeltje. Zo sweet!  Reenske stuurt een foto na, waarvoor dank.

Om 2 uur worden we wakker en stommelen we slaapdronken de steile trappen af. Het regent dat het giet. Juud moet naar de Spaardammerbuurt, ik naar Zeeburg. Terwijl wij afscheid nemen wordt zij als ik het mij correct herinner gebeld door haar man, die zegt dat er toestanden zijn in hun straat en dat ze niet naar huis moet komen. Ik wil wegfietsen, maar ze houdt me tegen. Volgens mij wil ze dat ik haar thuisbreng, of is dat Hogere Invulkunde? Ik had het willen doen, maar denk ook: ik ben gekke Gerritje niet en fiets in de regen mijn eigen kant op.