'Vanmorgen is Dino in Frankrijk, Les Montezes, Monoblet ten noorden van Nimes, overleden. Hij heeft op nieuwjaarsdag, bij een stoeipartij met een andere hond, een ernstige hernia opgelopen en kon daardoor niet meer lopen. Hij was te oud om nog geopereerd te worden, dat zou hij waarschijnlijk niet overleefd hebben. De laatste tijd was hij al niet helemaal meer in goede doen, hij was dan ook al ruim 16 jaar oud. Dino was een een echte terrier, een enorme doorzetter met vreselijk veel levenslust en daardoor een hele leuke makker,' schrijft Ex in haar 'in memoriam'.
O! Dino. Die heb ik geloof ik nog nooit behandeld in dit blog. Ik had een enorme hondjeswens en op een dag had ik hem gehaald bij asiel Crailo bij Hilversum. De asiels van Amsterdam had ik ook bezocht, maar daar waren naar mijn smaak te grote blafhonden, van junks. Geweldig, Dino bij mij in de auto naar Noord. Hij was onwennig en legde na een uur of twee zijn kop op mijn schoot. We moesten heel wat leren over honden. Honden zijn geen mensen en als hondenbaasje moet men vooral NIET de menselijke psychologie op het hondengedrag toepassen. Hij terroriseerde ons aardig.
Toen Ex het pand verliet heb ik drie maanden Dino nog in mijn eentje gedaan, maar het ging niet. Fulltime werken, hond vier keer per dag uitlaten in de binnenstad. Ik werd er horendol van. Toen hebben we de dieren herverkaveld. Ik kreeg 'haar' Vespa en zij 'mijn' Dino.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten