Zullen we naar de film, sms ik. Ik wil graag naar The King's Speech, maar die heeft zij al gezien, en zij stelt voor Brownian Movement. Maar dat gaat over een vrouwelijke arts (met een aantrekkelijke architect als echtgenoot) die zich heimelijk door lelijke dikke patiënten laat neuken, en daar heb ik dan weer geen zin in.
Informeren doe ik mij middels een nieuwe app op mijn iPhone. Blijkbaar lees ik te oppervlakkig en/of te snel, want ik kies voor de film Fighter, in de veronderstelling dat het gaat over een Turks meisje dat kung fu fighter wil worden en associeer dat met de film Bend it like Beckham en met Lucia Rijker, maar ik heb niet goed gelezen, het is een mannen-bokserfilm.
Bij de zaal zegt de kaartjesscheurder: 'Dat is helemaal geen film voor u dames! Gaat u liever naar Blue Valentine. Daar word je óók niet vrolijk van, maar het is beter dan zo'n boksfilm.'
Blue Valentine is een film over de teloorgang van een liefde. Het verliefde begin en het uitgewrongen einde. een beetje mies lopen we terug. Ja, zo gaat dat, het einde van een liefde, zeggen we, levenswijs als wij zijn. Met elk onze herinneringen.
Weet je wat me trof, zeg ik ineens openhartig, hoe die man zijn trouwring afrukt van zijn vinger en in een hoop bladeren gooit, en hem vervolgens weer gaat zoeken in die hoop bladeren. Dat heb ik ook meegemaakt met mijn eerste (en tevens laatste) ring. En zo krijgen we een bijzonder gesprek over de Ringen des Levens.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten