Zwaar liefdesverdriet

In Drenthe is het 18 graden, terwijl het in het Westen al regent.

Eerst zouden we naar een Dagopvang, voor kennismaking met een huiskamer vol lotgenoten, maar Mutti is zo verdrietig dat ik het niet over mijn hart kan verkrijgen en ik zeg de kennismaking af. In plaats daarvan gaan we toeren langs het Oranjekanaal. De weg langs het Oranjekanaal is een zandweg met kuilen, dus we gaan letterlijk stapvoets. 

Het Oranjekanaal is geen park, het is Platteland. Het duurt  derhalve een hele tijd voor we een bankje vinden. Daar gaan we zitten. Omdat het bankje zo hoog is  gaan we met onze voeten wiebelen. De vogeltjes fluiten. De sfeer is goed. Dit is wel mooi. 

Maar echt helpen tegen de treurnis doet het toch niet. 'Ik ben zo verdrietig dat ik ben zoals ik ben,' zegt ze, en legt haar hoofd tegen mijn hoofd. En als ik aan het eind van de middag weg wil gaan zegt ze: 'Nee, niet weggaan'. En dan ga ik toch.

De hele dag heb ik een gevoel alsof ik zwaar liefdesverdriet heb.