Verjaardagsfeestjes zijn toch een wonderlijk fenomeen in een mensenleven, ijkpunten in het bestaan. Al die mensen die elkaar slechts eens per jaar zien en spreken - of per twee jaar - en zo aan elkaars aanwezigheid in hun bestaan gehecht raken.
Ze roemen de taarten. Ik vraag er ook om. Maar moet je nu morgen weer taarten maken? vragen ze allemaal, want ze zijn trouwe volgers van mijn blog en weten allemaal alweer van Mina Bakgraag en de nieuwe baknorm op het werk.
Het feestje eindigt in een vrolijke chaos, omdat iemand espresso zet met een ouderwetse percolator op het vuur. Die ontploft en de koffieprut zit werkelijk overal. De wanden, de gordijnen, en ook de net gedane afwas. Maar ik ben nogal een lachebekje er zijn altijd reddende engelen onder de vriendinnen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten