Pareltjes

We hebben een topochtend. Het is stralend weeer. Eerst gaan weer naar het bankje aan het Oranjekanaal, waar de vogels zo vrolijk fluiten. 'Zal ik u op de foto zetten?' vraag ik. 'Voor mij hoeft het niet', antwoordt ze. Een gevleugelde zinsnede, waar we haar vroeger om haatten. 'Maar ík wil het wél graag', zeg ik. 'Nou goed dan'. Zo simpel is dat. 

Als de foto klaar is grijns ik wat. 'Wat lach je?' vraagt ze. 'Omdat ik niet alleen u, maar ook de auto op de foto gezet heb', zeg ik, 'ik vind 't namelijk zo'n mooie auto.' 'Is ook een mooie auto', beaamt ze. Het is raar, maar elke dialoog en elk grapje ervaar ik ineens als een pareltje. Deze foto is voor de reeks 'Frau und Mutti und Auto', die ook al uitdijt.

Om de feestvreugde te verhogen gaan we lunchen bij de Chinees aan het Oranjekanaal. Ze zegt wel eerst 'Voor mij hoeft het niet', maar dan reageer ik met: 'Maar ik wil het heel graag'. De Zuster heb ik afbesteld. We gaan eten op het terras buiten. We bestellen samen één portie Tjap Tjoy, want Mutti zit na 50 rijstkorrels al vol.