We mailen wat af. Er komen brieven van de geriater waarbij de uitslag toch weer iets anders klinkt dan we donderdag mondeling te horen hadden gekregen. Of de optie 'hospice' (en bijvoorbeeld Wilnis) nog in zicht is, is weer afwachten.
Zus1 is nu in Emmen. Zij schrijft over haar conversaties met Mutti:
(Mutti: ) - Je weet het toch ook, he?'
(Zus1:) - Weet wat?
- Dat ik niet lang meer zal leven. Ik ben zo verdrietig. Ik wil zo graag bij jullie blijven.
Zachtjes huilen. Hartverscheurend. Ik zou wat troostende teksten willen hebben. Al verandert dat natuurlijk niets aan de feiten.
Ook midden in de nacht is ze weer erg verdrietig dat ze niet bij ons kan blijven.
- Ik houd zo van jullie.
Ze onthoudt dit deel van de diagnose in elk geval perfect.
Ze is sowieso behoorlijk 'goed' qua begrip.
Ik begin één keer over een kamer bij Hilversum en verhuizen, maar daar gaat ze heel glazig van kijken, dat begrijpt ze niet. Om het niet erger te maken dan het is, houd ik daar maar weer over op.
Ook de andere mailtjes zijn hartverscheurend. Ieder haar/zijn eigen verdriet en haar/zijn eigen hang ups. Ik ga maar eens door de regen fietsen, naar de Choral Evensong in de Nicolaaskerk. De Nicholas Chorale zingt. Misschien biedt dat troost.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten