Er is een boek van Renate Dorrestein met de geweldige titel: Mijn zoon heeft een seksleven en ik lees mijn moeder Roodkapje voor. Iets vergelijkbaars kan ik over mijn jaar 2011 ook wel zeggen. Mijn moeder heeft Alzheimer en mijn kat heeft suikerziekte. Het zijn nogal verschillende orden van grootte, maar het bepaalt het leven behoorlijk.
Om half negen mail ik naar het werk: 'Ik kom wat later.' De dierenarts is pas om negen uur te bellen.
- Kan ik langskomen met Vespa? Ze doet al dagen raar.
- Wat doet ze dan?
- Ja eh.... Ik weet niet zo goed hoe ik het moet beschrijven. Ze verstrakt, ze kijkt hysterisch, ze ademt luid. Toen ze deze verschijnselen een paar maanden geleden had leek het op niesen, maar het is geen niesen.
- Is het een hypo?
- Dat weet ik niet want ik weet niet hoe een hypo eruit ziet! Ik weet het verschil niet eens tussen een hyper en een hypo. Maar het is al een paar dagen zo. Als ik haar eten geef is het een paar uur over. Maar ze mag maar zo weinig eten. Misschien valt ze af en maakt ze zelf weer insuline aan en krijgt ze nu te veel insuline.
- Maar wat zijn precies de verschijnselen?
- Ja eh..., wat ik zei. Ze verstrakt, ze kijkt hysterisch, ze ademt luid. Toen ze deze verschijnselen een paar maanden geleden had leek het op niesen, maar het is geen niesen. Hoesten? Ik weet het niet. Als ik haar eten geef is het een paar uur over. Maar ze mag maar zo weinig eten.
Ze kunnen er geloof ik niet veel van maken. Nu is Vespa ter observatie bij de dierenarts.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten