Kat in bakkie

Dag van de Zorgtaken. De was, de boodschappen, de planten. En: de snottebellen van Vespa zijn niet over. Ze zijn nu helgroen. De dierenarts heeft gelukkig in de ochtend nog een duur kwartiertje voor ons. Ik snuit haar neusje maar niet, dan kan de dierenarts zien hoe erg het is. En inderdaad, stelt ook hij vast, die antibioticakuur heeft hoegenaamd geen effect gehad.

Is het voorhoofdsholteontsteking, zoals u de vorige keer zei, of heeft Vespa misschien de Niesziekte? Ik weet niet precies wat dat is maar het klinkt best onheilspellend. Niesziekte is een verzamelbegrip, legt hij uit en nog veel meer dat ik niet kan reproduceren. Het zal u ongetwijfeld allemaal worst wezen, maar ik ben gegrepen door het fenomeen dierenkliniek.

Het kan een bacterie zijn, maar een andere dan waarvoor ze behandeld is, of een schimmel, of een poliepje. Stap 1 is een andere antibiotica, nu in pilvorm. Tweemaal daags. Ze heb een een speciale klei, waar je de pil in kan kneden en de meeste katten vinden dat heel lekker en eten de pil vrolijk op. Als dit het niet is dan gaat-ie haar sederen en in het neusje peuteren.

Over een week bellen hoe het gaat. Dat is dan 45 euro. Mag ze ook nog even op de weegschaal, dit in het kader van haar afvalrace, en ja dat mag, nu is ze 4,73 kilo. Wat doen we als streefgewicht, vraag ik. Ze is uit de gevarenzone, zegt de dierenarts, maar er mag nog wel wat af. We gaan voor de 4,5 kg.

Het wordt steeds gekker, wij en de Dierenkliniek. Maar ja, je laat je kat toch niet snotterend, tranend en hoestend doorlopen?

Nu naar Mutti. Het is 24 km op de fiets naar Wilnis. Het is prachtig weer, dus er is veel voor te zeggen, maar ik geloof dat 48 km fietsen me net iets teveel van het goede is.