't Is of een draad wordt doorgesneden

Zwager3 attendeert me op de huiskamer in het hospitium, waar in de boekenkast veel mooie boeken zouden staan. Over ziekzijn, lijden, loslaten, troosten, sterven, afscheid nemen, van die onderwerpen die zoal spelen in en rond een hospitium.

Om niet weer een Psalm te hoeven lezen ga ik er maar eens op inspectie uit. Ik kom terug met de bundel Licht onder de horizon van de dichteres Nel Benschop. Van haar heeft Mutti in Emmen ook nog wat in de kast staan, maar die hebben we niet meegenomen als eerste levensbehoefte.

Ze luistert aandachtig. Als het uit is zeg ik: 'Nog een keer?' Ja nog een keer. Ik lees en herlees het gedicht 'Afscheid'. Als je erop klikt is het volgens mij leesbaar.

In Mutti's nieuwe vensterbank staan al heel wat kaarten van vrienden, kennissen en familie. Al die mensen die van dichtbij of op een afstand hebben meegeleefd en meegeholpen. Afscheid. Ze heeft niet eens echt afscheid van ze genomen, omdat ze er nauwelijks weet van had. Voor hen moet het ook leeg zijn, die een half jaar zo met haar hebben meegeleefd en gezorgd. Ze bedanken op die kaarten Mutti voor haar vriendschap. Ze schrijven dat ze zondag in de kerk voor haar hebben gebeden. De een-na-laatste zondag in Emmen had Mutti de bloemen uit de kerk gekregen. Heel mooi boeket. Alles is even ontroerend.

Misschien stuur ik ze wel dit gedicht.