dinsdag 20 september 2011

Loslaten

We herdenken Mutti en begraven haar. Het is heel mooi, er zijn veel mensen, er is mooie muziek, de toespraken en andere bijdragen zijn goed, alles is groots en ruimhartig en intiem.

De kleinzonen, in de leeftijdscategorie van 17 tot 36 jaar, dragen de kist. De kerk in, de kerk uit, en over de begraafplaats. Ze laten zelfs zelf de kist in het graf zakken. Het is onvergetelijk.

Over loslaten gesproken, want daar gaat het natuurlijk steeds over: het is bijzonder moeilijk om na de plechtigheden Mutti daar achter te laten, hoeveel bloemen er ook staan, en naar het café-restaurant te gaan. Ze is niet meer daar, zegt iemand.

In het café-restaurant na afloop zijn vele oude ooms en tantes, neven en nichten, oude buren, nieuwe buren, oude vrienden, nieuwe vrienden, aangetrouwde familie. En vriendinnen, allemaal vriendinnen. Het is een beetje moeilijk de aandacht te verdelen. Maar alles is goed..

Nu doodmoe thuis. Eindelijk weer thuis. Vespa heeft ongenadig naast de bak gepist. Ik vergeef het haar maar. 

Geen opmerkingen:

Een reactie posten