Het kapelletje krijgt langzaamaan zijn oude functie weer terug nu Nichtje vertrokken is. Het bureau, de computer, de ordners en de rekeningen gaan weer terug naar wat de studeerkamer was. En de logeerbedden weer naar boven. Zeul zeul. Maar nu kan ik weer stilletjes liggen wenen in het kapelletje..
Het is allemaal af en toe zo wezenloos leeg na die ingespannen maanden, weken, dagen. Maar mensen zien wil ik ook niet. Af en toe lees ik een stukje in een boek over afscheid nemen van Riekje Boswijk-Hummel, het heet Afscheid nemen, over hoe verdriet je kan overvallen, zodra je even niet bezig bent.
Dit stukje 'There Is No Rose' wordt gezongen door het Hilliard Ensemble. Het is gefilmd met de iPhone, men ziet de bewegingen van de ademhaling. Ik moet nog even leren hoe men een 'filmpje' maakt met alleen een foto en muziek. Dat is vast heel eenvoudig.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten